Wydarzenia

Odbudowa Mennicy w Larisie

W roku obecnym mennica w Larisie została odbudowana.

Kapitan Filomenes oparł się o burtę swojego statku i odetchnął głęboko. Pogoda była piękna, morze spokojne jak gdyby Posejdon drzemał, a piratów nigdzie nie było widać. Niedaleko zaś, wybrzeże Magnezji, łagodnych wzgórz pośród płaskiej jak stół Tesalii powoli przesuwało się, pozwalając kapitanowi napawać się widokiem. Jedyne co mu pozostało to rozkoszować się słońcem i morską bryzą… Nagle statkiem niespodziewanie szarpnęło. Czyżby podmorska skała, przeląkł się kapitan? Nie, to niemożliwe, pływał tędy wiele razy, tu nie było skał…

- Kapitanie, wir! – krzyknął jeden z żeglarzy, wskazując na morze. Filomenes wytężył wzrok. Coś było nie tak, wiry się tak nie zachowywały… Doświadczenie starego żeglarza podpowiadali mu, że wpadli w kłopoty – bardzo duże kłopoty.

- DO WIOSEŁ! SZYBKO, WIOSŁOWAĆ JAKBY SAM ARES WAS GONIŁ! – rozkaz kapitana wyrwał żeglarzy ze stuporu. Ci z zapałem rzucili się wiosłować, jednak statek cały czas zwalniał… Po czym zaczął się cofać. Pośród ogromnego wiru, Filomenes mógł zaś dostrzec kształt czegoś dużego… Ze zdecydowanie zbyt wieloma zębami. Wir cały czas rósł, żeglarze zaś stopniowo opadali z sił… W końcu, z wiru wyłoniła się ogromna paszcza, która opadła na okręt – zęby zaś zmiażdżyły bez najmniejszego wysiłku drewno statku. Kapitan zaś odbył swoją ostatnią podróż, do żołądka straszliwej Charybdy…

Kilka godzin później, mieszkańcy niewielkiej wioski u brzegów Magnezji również mieli stać się ofiarami gniewu potwora. W wiosce dzień przebiegał normalnie – mężczyźni pracowali na polach i pędzili trzodę ku pastwiskom, podczas gdy kobiety pracowały w obejściach. Kilku rybaków szykowało się do wypłynięcia na połów. Nagle, nad wioską poniósł się krzyk przerażenia – jeden z rybaków zauważył COŚ wyłaniające się z wody raptem kawałek u brzegu. A to coś było doprawdy olbrzymie. Była to Charybda – bestia, która kiedyś miała zamieszkiwać Cieśninę Mesyńską, jednak najwyraźniej z braku żeru postanowiła zmienić miejsce bytowania. Teraz, ogromna, zębata paszcza wznosiła się wysoko nad wodę… Potwór nadął się, zaciągnął powietrza… Po czym plunął strumieniem wody. Nazywać to strumieniem byłoby jednak nieporozumieniem – była to FALA, tak potężna, że dosłownie rozerwała na strzępy nędzne domki, miażdżyła ludzi i zabijała zwierzęta. Gdy Charybda dokończyła dzieła zniszczenia, z wioski została tylko kupa ruin i kilku ocalałych – potwór zaś zanurzył się w wodach Morza Egejskiego i odpłynął w sobie tylko znanym kierunku. Charybda miała jednak nie odpuścić Magnezji, przypuszczając od tej pory regularne ataki. Dopóty potwór nie zostanie pokonany, każdego roku będzie siał zniszczenie w Magnezji, niszcząc wioski czy gospodarstwa rolne. Do pozbycia się tej potwory potrzebny będzie bohater i to nie byle jaki – heros o sokolim oku, zdolny z łuku trafić czuły punkt potwory z ogromnego dystansu – podejście blisko oznacza bowiem pewną śmierć. Ze słynnych herosów Hellady ponoć tylko Atalanta osiągnęła takowe mistrzostwo w używaniu łuku, jednak być może spośród mniej znanych bohaterów Grecji znajdzie się śmiałek zdolny pozbyć się bestii która obrała sobie za cel Tesalię…

Dekret o niewolnikach z Kydonii
Uchwalony w czwartym roku drugiej olimpiady

Z woli króla Herakliusza I z rodu Ferajów, ogłasza się co następuje:

Dalomenes spoglądał w błękitną przestwór morza. Tego dnia mijał równo rok od śmierci jego brata - Filomenesa - z rąk straszliwej Charybdy. Wraz z nim zginął też rodzinny statek kupiecki oraz cała załoga. Dalomenes był jedynym, który przeżył atak potwora, ale i on poniósł cenę - jego noga zaplątała się w okrętowe liny i została urwana nad kolanem. Od tego czasu Dalomenes poprzysiągł zemstę - ze ostatnie oszczędności zakupił małą łódź rybacką i ościenie. Dołączyła do niego grupa innych straceńców, którzy utracili wszystko od ataku morskiego potwora - owdowiała krawcowa, młodzieniec-sierota i kupiec-bankrut.

W czwórkę przez cały rok pływali po wybrzeżach Magnezji, szukając wielkiej bestii. Może było jednak spokojnie. Niektórzy sądzili, że potwór zniknął albo odpłynął do innego kraju. Stracili czujność. Śmiano się z czterech dziwaków, którzy po roku nie mogli otrząsnąć się z tragedii.

Pewnego dnia nikomu nie było jednak do śmiechu. Wczesnego ranka morze zachowywało się dziwnie. Zazwyczaj poziom wody obniżał się ze względu na poranny odpływ. Tego dnia jednak wody było wiecej niż zazwyczaj i cały czas jej przybywało. Aż na horyzoncie pojawiła się wielka fala. Dalomenes od razu wiedział co się dzieje - Charybda powróciła. Wraz ze swoimi druhami wsiedli w niewielką łajbę, w łapę wzięli wiosła oraz oszczepy i ruszyli ku potworowi.

Do walki jednak nie doszło. Olbrzymie tsunami przewróciło porędko malutki kuter, czwórka śmiałków skończyła w paszczach wygłodzonego potwora. A zaraz za nimi wszyscy inni mieszkańcy portu w Magnezji. Fala wody wymyła powierzchnię zabudowań, a cofając się do morza porwała ludzi, towary i resztki budynków. Cały atak trwał kilkanaście minut, po których przez krótki moment słychać było krzyki tych, którzy nie utopili się od razu. Długo one jednak nie trwały - wodny wir wessał dryfujących w wodzie ludzi do środka paszczy Charybdy. Pół godziny później morze znów było ciche i niezmącone.

Zaś w miejscu, gdzie przed momentem stał Magnezyjski port były już tylko ruiny.

-1 port w Magnezji