Wydarzenia

- Słabo biorą. - rzucił Miltiades w przestrzeń. Nie spodziewał się nawet, że jego towarzysz coś odpowie. Tymon był znany jako mruk i milczek - ale przynajmniej nigdy nie przerywał. Czyniło to dwójkę rybaków doskonałym duetem - jeden mógł się wygadać, a drugi mu w tym nie przeszkadzał. Dzień rozwijał się leniwie. Dwaj mężczyźni spędzili na łódce już pół dnia, stopniowo rozpijając dzbanek taniego wina i próbując złapać jakąś sensowną zdobycz. Niestety, sterta rybek była raczej nędzna, a w dzbanku widoczne było dno.
- Ech, gdyby tak złapać przynajmniej jakąś nereidę... - westchnął Miltiades i polał wina do kubka. Słoneczko przygrzewało przyjemnie i nawet mierny połów nie zdawał się problemem.
- Ty... Patrz. - Miltiades prawie podskoczył słysząc rzecz równie rzadką jak miłosierdzie u Kydończyków - głos Tymona. - Coś dużego... - w istocie w oddali widać było burzącą się wodę, jakby jakaś ogromna ryba pruła pod nią powierzchnię. Po chwili z wody wyłonił się dziwny kształt, z każdą chwilą wznoszący się coraz wyżej. Metalowa powierzchnia, pokryta wodorostami i małżami... przypominała hełm?! Miltiades z wrażenia wypuścił kubek z dłoni, gdy istota zbliżyła się - był to ogromny, brązowy posąg, teraz wystający z wody aż po ramiona i cały czas prący naprzód, ku lądowi...
A łódka dwóch pechowych rybaków była prosto na jego drodze.
- Do wioseł na Zeusa i Hadesa! SZYBKO! - krzyknął Miltiades. Dwaj Grecy zaczęli w panice wiosłować, jednak było już za późno. Z wody wyłoniła się dłoń, wielka jak człowiek. Brązowy olbrzym chwycił za łódź i uniósł ją w górę... Po czym rzucił niczym dziecięcą zabawką. Przez chwilę gigant stał w miejscu, obserwując jak teraz latająca łódka zatacza łuk w powietrzu przy akompaniamencie przerażonych krzyków. Po chwili łódka uderzyła o nadbrzeżne skały, a krzyki ustały. Olbrzym ruszył dalej przed siebie, w kierunku brzegów Eubei.

Talos - olbrzymi posąg z brązu sporządzony przez boskiego kowala Hefajstosa na rozkaz samego Zeusa miał chronić wyspę Kretę - a co najważniejsze, jedną z wielu kochanic króla bogów - Europę, później zaś był na usługach syna Europy i Zeusa - słynnego króla Minosa. Różne chodziły słuchy o tym co stało się z Talosem - ponoć został on zniszczony, a z pewnością współcześni Kydończycy nigdy giganta z brązu nie widzieli. Niezależnie od tego co Talos robił podczas wieków chaosu, teraz wyłonił się on z morza - i zaatakował wyspę Eubeę (czym jej mieszkańcy zasłużyli sobie na gniew monstrum nie wiadomo, a samego Talosa jakoś nikt nie odważył się zapytać). Od razu gdy tylko Talos pojawił się na wyspie, zaczął siać zniszczenie - a na sam dudniący odgłos jego kroków mieszkańcy rzucają się do panicznej ucieczki. Jego ataki zdają się być całkowicie losowe, jednak Talos czerpie sadystyczną wręcz radość ze swojej destrukcji - a to urządzi sobie 'zawody' w kopnięciu inwentarzem domowym na odległość, a to rozdepcze jakiś dom czy farmę albo zacznie ciskać głazami w uciekających wieśniaków, śmiejąc się przy tym do rozpuku. Widać że żywy posąg bawi się doskonale - ku udręce i sromocie Eubejczyków. Oczywiście nie wszyscy zamierzali bezczynnie patrzeć jak Talos niszczy dorobek całego ich życia...

Kowal Alkaios uchodził za największego siłacza w promieniu kilku wiosek - a niektórzy mawiali, że i z Heraklesem mógłby siłować się na rękę. Znany był przy tym jako człowiek w gniewie straszny - a w szczególności gdy chodził o dobro lub honor jego rodziny. Tak więc, gdy w jego domu pojawił się jego kuzyn, proszący o pomoc po tym, gdy Talos postanowił zrobić sobie z jego domu zydel, Alkaios zrobił coś co można określić tylko ostateczną odwagą - albo głupotą. Chwycił za młot i ruszył na poszukiwanie Talosa. W końcu co jak co, ale na metalu się znał, a i znał prawidło, że im adwersarz większy, tym wolniejszy. Znaleźć Talosa nie było trudno - wystarczyło podążać szlakiem zniszczeń. W końcu dopadł on bestię nad brzegiem morza, gdy ta zajęta była ciskaniem głazami w stronę kupieckiego statku którzy nieopatrzenie zbliżył się do wyspy. Ku wyraźnemu niezadowoleniu Talosa, który posapywał niczym ogromny miech, statek manewrował żwawo, a głazy trafiały a to za blisko, a to za daleko, jedynie obryzgując pokład i żeglarzy wodą. Potwór chwycił za kolejny głaz, zważył go w dłoni, po czym wyciągnął drugą rękę do przodu, aby pomóc sobie w celowaniu. To była jego szansa! Alkaios rzucił się do biegu, krzepko trzymając w dłoniach swój ulubiony młot. Po chwili dopadł on potwora i jak mu nie przyłożył... Brzęknęło tak, że Alkaios poczuł jakby wszystkie zęby miały mu zaraz wypaść - a jego ręce zapulsowały bólem. Zaskoczony gigant cisnął kamieniem... znowu szpetnie pudłując... po czym spojrzał w dół.

W tym momencie Alkaios zrozumiał że był to największy i ostatni błąd jego życia. Na nodze posągu nie widać było nawet małego wgłębienia. Talos zaśmiał się, a ziemia drżała od jego dudniącego rechotu. Posąg przyklęknął na jednym kolanie, aby lepiej przyjrzeć się śmiałkowi. Kowal zamarł w przerażeniu, niczym królik w obliczu wilka.
- SŁABI JESTEŚCIE KARZEŁKI. KOZY WAM PASAĆ, NIE ZE MNĄ WOJOWAĆ. A TERAZ UWAŻAJ. - Posąg zatarł dłonie, czemu towarzyszył dźwięk metalu trącego o metal. - BĘDĘ OBIJAŁ CI MÓZG.
Gdy Talos skończył z odważnym kowalem, pozostała po nim tylko mokra plama.

Szczęściem w nieszczęściu jest to, że Talos pustoszy jedynie farmy i wioski Eubei, trzymając się z dala od miast - lepiej nie myśleć do jakich zniszczeń mogłoby dojść w takim wypadku. Mimo to, żywy posąg jest (dosłownie) ogromnym problemem i dopóty ktoś się z nim nie rozprawi, będzie on dokonywał ataków na wyspie. Liczyć na to że się znudzi raczej nie ma co - trzeba sprowadzić herosa który znajdzie słaby punkt monstrum. Oczywistym kandydatem jest Jazon, jednak być może któryś z innych herosów Hellady okaże się być na tyle sprawnym wojownikiem, aby zdołać pokonać twór Hefajstosa?

Dotychczasowy sukces pracowni skłonił króla do ponownego zainwestowania w pracownie, aby mogła się rozrosnąć, zatrudnić i wyszkolić kolejnych mistrzów i uczniów, aby ilość produkowanych barwników zwiększyć, a i rozwinąć to miejsce jako najważniejszy ośrodek barwiarski w całej helladzie, gdzie niezrównani mistrzowie tworzą swe receptury.

- Ta drachma jest do niczego.
- To dobra drachma!
- Nie nie jest! Kim myślisz że jestem, Zagrejczykiem? Na mnie działa tylko srebro, a nie piękne słówka...
Tak wyglądała dyskusja między kupcami w porcie na Eubei w tym roku.

Jedna rzecz łączy skarbce wszystkich polis Hellady - są zbyt mało wypełnione jak na ambitne plany władców. Niejeden król czy tyran zagryzał zęby w furii, widząc jak jego ambitne plany napotykają ścianę braku odpowiedniej ilości funduszy. Jednym z najlepszych sposobów na poradzenie sobie na braki w skarbcu jest zdobycie ich od innych - czy to poprzez łupiestwo, handel czy insze układy dyplomatyczne.

Tak też było w Minnatioi, gdzie braki w skarbcu ograniczały ambitne plany króla Jeorjosa. Na szczęście na pomoc przybyć miała Itaka, której tyran Astrokos obiecał dostarczenie sporej sumki dla Eubejczyków w ramach układu handlowego. Wszystko pięknie - problem polega na tym, że Itaka obiecanych pieniędzy... nie wysłała! Nie przeszkodziło to jednak królowi nakazać dodać te drachmy do tabelek w papirusie - i je wydać. No i pojawił się problem. Tabelki w księgach pałacowych ni cholery nie zgadzały się ze stanem skarbca a urzędnicy nie chcąc narażać się na gniew króla, postanowili dokonać cudu rozmnożenia drachm... Zaczęto zatem bić drachmę którą, gdyby Charon zobaczył to duszy zasadził by kopa w rzyć, a nie zorganizował przewóz. Tak więc, wobec tak wielkiego deficytu - ogromna ilość drachmy o nikłej zawartości srebra została wprowadzona do gospodarki Minnatioi - co rzecz jasna wywołało odpowiednią reakcję. Wartość drachmy bitej przez Eubejczyków poszła w dół, a ceny, wyprzedzając przypuszczenia bab na agorach i zakładając dalszy wzrost podaży pieniądza, poszły w górę mniej więcej ze dwa razy. Z pewnością boleśnie odbije się to na gospodarce wyspy, jednak jest to kryzys z którego wyspa z czasem wyjdzie. Problemem jest jednak, że wzburzyli się żołnierze - ich żołdy nagle straciły na wartości i nie sposób za nie porządnie wypić czy wynająć córę Koryntu - wzburzeni żołnierze domagają się, aby wyrównać im straty (w tym moralne!) i żądają potrojenia żołdu za ten rok. Historia ta służyć może za przestrogę władcom Hellady - liczb w tabelkach nie da się naginać bez końca, a kontrahenta z którym dobija się targu lepiej przypilnować...

Cała Hellada wie już o tym, że na początku tegoż roku u brzegów wyspy Eubei wyłonił się spod powierzchni morza przerażający żywy posąg z brązu, Talos. Od tamtej pory praktycznie nie było dnia, aby Talos przechadzając się po obszarze wyspy swoimi gigantycznymi stopami nie doprowadził do zagłady którejś z tamtejszych wiosek lub farm. W końcu liczba poszkodowanych ludzi, którzy przybyli do stolicy Minnatioi, Karistos, aby błagać króla Jeorjosa o pomoc w rozwiązaniu problemu brązowego kolosa stała się na tyle duża, że monarcha nie mógł dłużej ich zbywać i obiecał powziąć odpowiednie kroki w celu zaradzenia temu kryzysowi.

Król obietnicy swojej dotrzymał i niedługo potem na królewskie zaproszenie na wyspę, aby stawić czoła Talosowi przybył Jazon, legendarny heros i syn króla Ajzona z Jolkos. Heros nie tracąc czasu szybko zabrał się do zleconej mu pracy i wyruszył, aby odnaleźć Talosa oraz rzucić mu wyzwanie. Heros miał się jednak przekonać, że była to ta łatwiejsza cześć zadania. Brązowy olbrzym bowiem nic sobie nie robił z ataków Jazona. Jak przystało na dzieło wykonane przez boskiego kowala, Hefajstosa, rzucane w stronę kolosa oszczepy po prostu odbijały się od niego, a ostrze miecza nie zostawiało na nim nawet najmniejszego zadrapania. W czasie swych prób zranienia olbrzyma Jazon zdołał jednak dopatrzeć się pod udem Talosa czegoś na kształt niewielkiej "zatyczki". Nie widząc żadnej innej opcji, która pozwoliłaby mu na pokonanie potwora heros postanowił zaryzykować i unikając ciosów Talosa wdrapał się po jego nodze do wspomnianej zatyczki, aby następnie wykorzystując całą siłę, która mu jeszcze pozostała jednym silnym ruchem przekręcić ją. Okazało się wówczas, że owa zatyczka zamykała żyłę brązowego olbrzyma, a kiedy została ona przekręcona to zaczęły się z niego wylewać całe litry krwi. Nie minęło wiele czasu, a cała ona wypłynęła z Talosa, który to padł wówczas całkowicie nieruchomy na ziemie.

Jazon w podzięce za zakończenie żywota Talosa i wyzwolenie Eubei od niego został nagrodzony przez króla Jeorjosa ogromną ilością oliwy. Jak dużą dokładnie? To nie jest bliżej znane, ale wiadomo jednak, że dzbanów było tyle, że Jazon, aby zabrać je wszystkie ze sobą potrzebował aż kilku statków. Jazon zebrał też część chwały, która przypadłą mu z pokonania wielkiego monstrum.

Co zaś się stało z "trupem" Talosa? Jak wieść niesie zatroszczyli się o niego kowale z Minnatioi, którzy ciało giganta porąbali na kawałki, aby następnie przerobić je na sztaby brązu. Te zaś z pewnością zostaną wykorzystane do produkcji broni oraz pancerzy, w które zostaną później wyposażeni wojownicy przynależący do armii Minnatioi.