Wydarzenia

ROK PIERWSZY

Urodzajna Kaledonia

Wszem i wobec wiadomym jest, że ziemie leżące nad rzeką Acheloos należą do najurodzajniejszych ziem całej Hellady. W iluż to zagajnikach i urodzajnych łąkach objawia się wielka miłość Demeter? Nikt tego zliczyć nie zamierza. Jednak przez wiele lat ziemie te leżały odłogiem. W czasach mrocznych wiele dawnych pól obrosło w chwasty - wszak jak ludzie się rozpierzchli, a miasta opustoszały, to nie było potrzeby tyle gęb wykarmić. Jednak w ostatnim czasie w niedalekich okręgach zaczęło się rozwijać prężnie miasto bogate i dostojne - Akris. Pojawiła się tedy potrzeba do zapewnienia dostaw licznych dóbr do tej prężnie rozwijanej aglomeracji.

Ergos z rodu Titraidów piastujący aktualnie jeden z trzech urzędów Stategów postanowił zadbać o tą materię. Nie zważając na pogłoski o śniącej bestyji gdzieś po krzakach (na którą to się wszak zasadza wielu śmiałków) postanowił czym prędzej zadbać o te ziemie. Z pieniędzy polis polecił wyznaczyć ziemie pod nowe gospodarstwa oraz winnice. Nad rzeką Acheloos gdzie liczne strumienie zasilają główny nurt, lasy zostaną okarczowane, a cieki wodne na tyle uregulowane by ich wylewy nie zważały na plony. Co zaś wreszcie Ergos postanowił wyznaczyć każdemu gospodarstwu zarządcę, któremu to w dzierżawę tereny oddano.



Metropolia Zachodu

Kiedy Akrios przybywał na ziemie Amfilochii założył ledwie miasteczko, które zamieszkane zostało przez garstkę uciekinierów z Aenos. Po latach rządów jego potomków, ta osada zaczęło rozwijać się tak prędko, że stanowi aktualnie jeden z głównych ośrodków miejskich zachodniej Hellady. Akrigea nie zamierza jednak poprzestawać na laurach i cieszyć się już osiągniętymi laurami.

Tedy podczas ceremonii otwarcia gimnazjonu w mieście, Strateg Kleitos Pchyrias ogłosił zebranemu ludowi, że nie jest to ostatni element prac publicznych. Akrigea przegłosowała przekazanie znacznych środków na budowę spichlerzy miejskich - by mieć gdzie przechowywać dobra spływającego do miasta. Powstają one na wzgórzu Rodope, które to dotychczas stało poza granicami miasta u jego wylotu. By jednak związać tereny te z zamieszkałym już centrum zdecydowano się na wyznaczenie placów pod zabudowę mieszkalną. Domy te mniejszej wielkości zamieszkiwane być mają przez czeladników, tragarzy i magazynierów. Tym samym Kleitos liczy, że będą oni mieli bliżej do pracy na Rodope... zaś miejsce ich w centrum zwolni się dla zamożniejszych kupców czy rzemieślników.



Słoneczne zbocza Atamanii

Ostatnią prowincją gdzie postanowiono w tym roku skierować fundusze miejskie jest górska Atamania. Kraina ta znana jest przede wszystkim z świetnej jakości marmuru wydobywanego w okolicznych kamieniołomach jak i wielkich gajów oliwnych. Dzierżawcy jednak zaczęli ostatnimi czasy skarżyć się, że lokalna zwierzyna zaczęła coraz śmielej poczynać sobie z oliwkami, przeszkadzając im w produkcji. Tedy Stratedzy postanowili ogłosić, że każdy myśliwy, który osiedli się w Atamanii dostanie przydział ziemi państwowej do zasiedlenia.



Przeznaczono na te inwestycje 170 drachm

ROK TRZECI

Akrijskie sukna

W roku trzecim od ustania mrocznych czasów, do miasta Akris przybyli wysłannicy z odległego Królestwa Minnatioi z wyspy Eubei. Posłańcy Ci zamiast mowy pokoju, zaprezentowali coś o wiele piękniejszego - mowę pieniędzy. Przywieźli oto próbki przecudownych barwników, które mieniły się tak żywimy odcieniami, jakby z samego Egiptu przyjechały. Wielce zapragnęli posiąść te wyroby arystokraci z Akrigei -każdy co znaczniejszy polityk chciał przyozdobić tymi barwami swe domostwo. Tedy łatwo wynegocjowano traktat i umowę z Królestwem podpisano. Wśród jednak zachwycający się był jeden człowiek, który już o czymś dużo większym myślał.

Bogaty arystokrata Ortes zamiast prestiżu widział już grube pieniądze spływajace do jego kiesy. Raczył zatem po prośbie chodzić i zagwarantował sobie nie tylko znaczne dostawy eubejskich barwników, lecz i dzierżawę miejskich ziem w urodzajnej Chalkis oraz znaczne inwestycje państwowe. Wykładając niemałe sumy na zagospodarowanie urodzajnych terenów nad rzeką Acheloos założył wielkie uprawy lnu. Surowce na tych plantacjach pozyskiwane, jechały wtem do Akris, gdzie w nowej dzielnicy rzemieślniczej (Rodope, budowanej sukcesywnie od dwóch lat) założył liczne warsztaty i przędzalnie. Z połączenia eubejskich barwników i tekstyliów lokalnych Ortes planował pozyskać najlepsze tkaniny jakie widziała Hellada. I oczywiście solidnie na tym zarobić.

ROK TRZECI

Wyzwolony urodzaj

Wraz z przepędzeniem wielkiej bestii - Dzika Kaledońskiego z Akarmanii rolnicy w tych okolicach mogli odetchnąć ze spokojem. Doprawdy dziki dzik nie zdążył narobić im szkód znacznych zanim został przegnany... ale swym leżem blokował bardzo urodzajną dolinkę nad rzeką Achelos. Teraz kiedy monstra nie ma, rolnicy mają swobodny dostęp do niej.

Stratedzy Akris postanowili zatem rozdysponować połowę tak uzyskanych ziem pomiędzy dotychczasowych rolników. Urzędnicy oferują większe nadania tym rolnikom z Akarmanii i Amfiliochii, którzy ruszą do dolinki - ich zaś stare gospodarstwa by nie leżały odłogiem zostaną rozdysponowane pomiędzy tych dzierżawców, którzy nie zdecydują się ruszyć.

Urodzajny szczep
W tym samym czasie, tuż po drugiej stronie wielkiej rzeki zaczęto szykować się do innych prac. W niedawno wyzwolonym Chalkis w tym roku zasiano wielkie połacie najżyźniejszych ziem rośliną lnu.

Tak rozłożenie zasiewów pozostawiło jednak suchsze tereny na wzgórzach Chalkis bez zagospodarowania. Nowo wybrany Meridarchos Chalkis - Ortes uznał, że jego prowincja nie może pozwolić na takie marnotrawstwo. Kazał zatem rozparcelować te grunty i zasadzić na nich sadzonki winorośli. Sam zarządca ciekaw jest jakiej jakości wino zrodzi ta ziemia.

Rodope się rozwija
W samym Akris dzieje się nie mniej niż na prowincji. Przed dwóch laty stratedzy zadecydowali, że pod miastem powstanie nowa dzielnica - Rodope. Tereny te miały być przeznaczone pod magazyny i warsztaty, a okoliczne domostwa mieli zamieszkiwać ubożsi mieszkańcy. Od tego czasu okolica się bardzo rozrosła. Przede wszystkim nowe warsztaty sukiennicze sprawiły, że wzrosło zapotrzebowanie na tańszą siłę roboczą. Stratedzy jej zaczęli upatrywać w świeżo wyzwolonych od głodu i potworów Etolczykach. Przeznaczono zatem fundusze by do miasta sciągnąć nowych mieszkańców, proponując im domostwa, ziemie i żywność rozdawaną zgodnie z uchwałą braci Grakiosów.

W rzeczy samej, już od pierwszej sesji Akrigei, ustrój Akris zmierzał do umocnienia wpływów poszczególnych, pojedynczych oligarchów. Trzech strategów było w Akris, i każdy z nich, umacniał swoją władzę poprzez służbę państwu... i samemu sobie. Udane polowanie na dzika, odbudowa kompleksu Heraklijskiego, zabezpieczenie pozycji Akris na arenie międzyhelleńskiej to niby tylko pojedyncze sukcesy najbardziej wpływowych arystokratów, ale jednak w dalszym ciągu umacniające ich władze i oddziaływanie na państwo. Każdego roku, w Akrigei dochodziło do niewielkich przesunięć, w wyniku których wpływy mniejszych arystokratów, monarchistów czy demokratów były pomniejszane, aż w końcu jeden z przedstawicieli stronnictwa stronnictwa Akraidów - Asander, wraz z niejakim Kleitosem oraz Maskiosem doszli do takich wpływów, że można rzec Akrigei zostały tylko możliwości formalne bezpośredniego oddziaływania na państwo, których w tej chwili w żaden sposób nie mogą zastosować w praktyce gdyż będąc w kieszeni u trzech samowładców , muszą zważać na każde swoje słowo.

Nie każdemu jednak podoba się taki stan rzeczy. Ergos dawny strateg, orędownik monarchistów , mający dosyć duże wpływy i poważanie w Akrigei, umarł w skutek zatrucia podczas obiadu. Niektórzy uważają jego śmierć za nieco podejrzaną. W samym mieście, gdzie stronnictwo demokratyczne jest najsilniejsze, istotne wpływy mają bracia Grakiosi, którzy w tej chwili jawnie mówią o pogwałceniu praw i wolności. Sytuacja jest mocno napięta, i mimo, że niby nikt nie wyciąga mieczy z pochew ani nie wzywa zemsty Zeusa, jeśli tylko któremuś z tyranów podwinie się noga, może dość do nieprzyjemnych komplikacji. W szczególności, triumwirat musi uważać na swoje działania związane z miastem, gdyż bastion demokratów na czele z Grakiosami, jeżeli tylko zostanie wzmocniony w jakikolwiek sposób, może odzyskać wpływy i wypowiedzieć posłuszeństwo tyranom. Nie wykluczone też, że któreś z klik arystokratycznych będzie chciała powrotu dawnego ustroju...

ROK CZWARTY

Port Zachodu

Zatoka Ambrakijska od niepamiętnych czasów stanowiła naturalną przystań. Sztormy i morskie fale, łagodnych brzegów się nie imają, a liczne plaże stanowią dobre miejsce pod nadbrzeża i porty. Mówi się, że w czasach wojny tytanów, to tu właśnie Atena raniła tytana Pallasa, który z bólu od ciosów, wyrył obecną zatokę.

Niezależnie od tego czy ta opowieść jest prawdziwa, to przedwieczni widać docenili atuty zatoki, gdyż to właśnie w leżącej nad niej Alizei zbudowali wielki kompleks portowo-religijny. Ruiny te jednak pobudziły rządzących w Akris, którzy postanowili je odbudować. Teraz kiedy to dawne baseny portowe, falochrony i mola zostały odbudowane, Strateg Maskios zdecydował się nie poprzestawać na tym i rozkazał nie tylko odbudować ale i powiększyć nadbrzeża portowe. W stoczniach w tym czasie praca wre, a do miasta przybywają podobno delegaci z odległych krańców Hellady pragnąc zakupić nowe, alizejskie okręty. W jego wizji, kompleks ten nie tylko dosięgnie dawnej chwały, lecz i ją prześcignie, stanowiąc główny port dla pobliskiego miasta Akris. Tedy to do nadmorskiej mieściny zaczęły sciągać tłumy rzemieślników, szukający prace przy rozwijających stoczniach.

Róg obfitości

W Akarmanii kontynuowana jest akcja zagospodarowywania ziem wyzwolonych spod niecnych kłów Dzika Kaledońskiego. Do doliny Harpios ściągani są kolejni rolnicy i dzierżawcy. W tym roku, do prowincji zaczęły ściągać tłumy w związku z odbudową kompleksu w Alizei, stąd też powstaje potrzeba wyżywienia tych nowych robotników. Jednocześnie nawet w kaplicach kapłani zachwalają kaledońską ziemię – nie ima się jej niż mróz ni susza. Gdzie więc w Helladzie można owocniej uprawiać rolę jak nie tutaj.

Chalkis winem spływające

Meridarchos Chalkis – Ortes od czasu zaistnienia w polityce miasta, dał się poznać jako wielce przedsiębiorczy człowiek. Liczne jego biznesy wszak przynosiły zyski. Nic więc dziwnego, że nie miał on problemu z przekonaniem Triandrii do dalszego zainwestowania w jego prowincję. A tym przedsięwzięciem było dalsze sadzenie winorośli i rozbudowa winnic w Chalkis. Zasadzone przed rokiem krzaki, dały wszak przepiękny owoc, z którego to aksamitne wino się zrodziło. Nie jest może ono znane w całej Helladzie, lecz bynajmniej gości ono na każdej uczcie wydawanej w Akris.

Stoki oliwne

Ziemie w Atamanii i Północnej Etolii nie należą do najlepszych w Grecji. Raczej piasczyste i skaliste grunty nie sprzyjają uprawie rolnictwa, a większość tych ziem pokrywają lasy. Jednak wraz z rozrostem miasta, krainy te zaczęli przemierzać urzędnicy z polis. I to w umyśle jednego z nich pojawił się pomysł jak wykorzystać i te tereny. Przed laty, starzy tyrani Akris w Atamanii zasadzili gaje oliwne. Przez ten czas drzewka się rozwinęły, i rok w rok dają dorodne owoce. Najlepiej zatem kontynuować dzieło przodków i dosadzić nowe sadzonki.

Wizja urzędniczyny szybko zyskała aprobatę władz i postanowiono przeznaczyć niemałe środki na zasadzenie na tych wzgórzach dalszych gajów i upraw oliwek.

ROK PIĄTY

Uczty Kydońskie

Epir nie ma szczęścia do urodzajów. Względem pozostałej Hellady, bogowie obdarowali region ten głownie piaszczystymi i skalnymi glebami. Czy to z kaprysu Olimpu, czy z knowań tytanów co więcej kraj epirski został w ciągu pięciu lat ponownie nawiedzony przez straszną suszę. Plony obsychają, a te, które udaje się uratować dają mikre ilości żywności. Sytuację tą można zaobserwować od najdalszych krańców na graniach z Illyrią, aż po wybrzeża Zatoki Korynckiej.

Jednak jest jedno miejsce w całej Helladzie, którego nie imają się susze, ni zarazy zboża. W gajach i sadach Akarnanii, pola jak co roku liczne plony wydały, a sady obrodziły w owoce. Nic dziwnego, że to właśnie ten region zwą spichlerzem Akris. I to właśnie dzięki temu urodzajowi lud miasta nie głoduje.

W tym roku Triandria zadecydowała by na przekór wybrykom satyrów, pokazać hart ducha ludu akrijskiego i mimo kradzieży ze spichlerzy czy panującej suszy, wydać wielką ucztę połączoną z misteriami na cześć bogów. Zaproszono na nie obywateli miasta Akris jak i zagranicznych przybyszów z krajów sojuszniczych. Dodatkowo w trzeci dzień uczt, na miejscowym gimnazjonie odbyły się nawet zawody w rzucie oszczepem i dyskiem – wszak Akris słynie z wielkiej zręczności swego czempiona!

Zagłębie oliwne

Jak już zostało wcześniej wspomniane, ziemie epirskie i etolskie (przyp: chodzi o krainę Etolię, a nie Zwiazek) nie cieszą się wielkim szczęściem dla uprawianych plonów, a gleby są głównie gorszej jakości. Tedy stratedzy postanowili nie kusić dalej losu i zwrócili się ku mądrości samej Ateny Pallas.

Drzewka oliwne, mimo że może nie są tak majestatyczne jak inne drzewa i nie nadają się do budowy kadłubów okrętów, to są wyjątkowo odporne na susze i nie straszne im nawet gorsze grunty. Dlatego też postanowiono kontynuować szereg inwestycji zaczętych już przed rokiem i na gruntach Etolii obsadzono liczne sady i gaje oliwne. Co więcej, pod uprawy tych drzew przeznaczono nawet urodzajne gleby znajdujące się w tej prowincji, licząc, że może i drzewka tego nie potrzebują to na takim gruncie będą jeszcze sprawniej rosły.

W stoczniach praca wre

Całą Helladę obiega nowina o pracujących w Alizei szkutnikach. Pochodnie w stoczniach palą się podobno całe noce, a rzemieślnicy nie ustają w wodowaniu coraz to nowych okrętów. Dalej z całej Hellady spływają do nas zamówienia na wodowanie nowych łajb. W tym roku doszło do tego, że zamówienia wyczerpały nawet możliwości istniejących warsztatów.

Dlatego też stratedzy zadecydowali o budowie nowych osad szkutniczych w okolicach portowej osady Klaitos w Amfilochii. Warsztaty te może nie będą tak wielkie jak w pobliskiej Alizei, ale bliskość samego miasta Akris powinna zapewnić napływ tanich pracowników.

ROK ÓSMY

Akrolidzka Szkoła Poetycka

Οι θεοί γνωρίζουν ότι ο θάνατος είναι δυστυχία. Διαφορετικά θα πέθαιναν ευχαρίστως οι ίδιοι.

Stratedzy wielce zdziwili się w roku poprzednim, kiedy do ich uszu doszły słuchy, że koloniści akrijscy odnaleźli na Leukas nikogo innego jak samą śpiewną Safonę. Wiersze jej i pieśni skruszyć wszak umieją i najtwardsze serca. Nic więc dziwnego, że także dusze polityków z Akrigei zostały poruszone przez jej najnowsze dzieła. Zainspirowani tym prawodawcy tedy stwierdzili - jest to znak od bogów olimpijskich, że Akris musi oddać hołd temu artystycznemu kunsztowi!

Toż jednak nie wystarczyły same słowa i sympozja na świeżym powietrzu - wszak takich dzieł nie godzi się wygłaszać pod gołym niebem, na trawniku. Ku zaś konsternacji akrijczyków, Akris nie posiadało z prawdziwego zdarzenia teatru - chyba jako jedyne epirskie miasto. Tedy stwierdzono, że zaniedbanie to trzeba z nawiązką naprawić i wybudować nie tylko jeden teatr, a i liczne sceny!

W związku z tym postanowiono zbudować nowy amfiteatr, na mieszczącym się nieopodal pagórku o nazwie Kinpos. Konstrukcja ta wzniesiona w zatrważającym tempie, mogła stać się nowym cudem miasta, zaś artyści wygłaszający swe arcydzieła mogli to robić, mając panoramę miasta przed sobą. Poza głównym amfiteatrem, u stóp pagórka zbudowano kilka odenów, mających służyć za szkołę i miejsce treningu dla młodych adeptów liryki, nie tylko z Akris lecz i z całego rejonu (ponoć na otwarcie zaproszono także poetów z sąsiedniej Itaki).

Nie zaważając na wezbrane wody Morza Jońskiego, ku Leukas postanowiono wyprawić też małą delegację, by poprosić czcigodną Safonę o napisanie jakiegoś poematu na otwarcie kompleksu w Kinpos i objęcie patronatem samego teatru (który w przypadku akceptacji, będzie zwany teatrem safońskim).

Perła Akrolidy

Wraz z przekształceniem państwa w Akrolidę, Triandria stanęła przed wyzwaniem uczynienie z Akris miasta godnego miana stolicy państwa jak i perły całego Epiru. Wszak delegaci zarówno z Akripolis jak i Itaki właśnie tutaj mieli przybywać by debatować nad sprawami istotnymi z punktu widzenia kraju.

Władze miasta w ciągu ostatnich paru lat skupiły się na budowie dzielnicy dla uboższych obywateli - Rodope. Sprawiło to, że w tym miejscu zaczęły tętnić życiem liczne warsztaty. Zaintrygowani tym sukcesem stratedzy postanowili wyznaczyć przestrzeń do budowy dwóch nowych dzielnic.

Pierwszej dzielnicy nadano nazwę Eriopos i zlokalizowano ją u podnóża kompleksu Kinpos. Będzie to dzielnica willowa, przeznaczona dla najbogatszych obywateli Akris jak i dla czołowych urzędników państwowych i miejskich. Widok na Zatokę Ambrakijską zapewniać będzie piękne krajobrazy dla najbardziej wymagających ludzi, uświetniając tym samym budowane tu gmachy. Z drugiej strony miasta wytyczono dzielnicę Oritios. Tereny te wyznaczono na bliźniacze osiedla dla biedniejszych warstw społeczeństwa, jak w Rodope.

Tak liczne przedsięwzięcia sprawiły, że Akris przemieniło się w wielki plac budowy, który da zatrudnienie dla każdego co ściąga do miasta z okolicznych ziem. Jednocześnie stratedzy po sukcesie zeszłorocznej kolonizacji i w tym roku przygotowali ekspedycję, którą poślą według plotek na wschodnie krańce państwa.

Epirskie urodzaje

Filozof Piastorius z Abdery napisał:Przewrotna Tyche musi czuć jakąś szczególną niechęć do Epiru...

Nikogo obecnie nie dziwią te słowa. Bogini losu widocznie nie upodobała sobie tych ziem, sprawiając, że jeśli nie dzik kydoński czy cyklop nawiedza Epir, to susza, a jak nie susza to sztormy. Nie mają łatwo mieszkańcy tych ziem. Sprawia to, że wśród mieszkańców Epiru wykształca się pewnego rodzaju przezorność, każąca im gotować się na kolejne plagi.

Przejawem tej przezorności, może być akcja podjęta przez jednocześnie kilka lokalnych merichadrosów by poszerzyć pola uprawne i gaje oliwne. Magazyny i spichrza powinny być wypełnione wszak, czekając na kolejne nieurodzaje.

W tym roku zdecydowano się jednak nie tylko na samą rozbudowę produkcji i zasiedlanie kolejnych ziem leżących dotychczas odłogiem. We Wschodniej Etolii lokalny rządca nakazał rolnikom, by zamiast obsiewania pół najpopularniejszymi ostatnio zbożami, uprawiali w większym zakresie rośliny strączkowe jak bób, soczewica czy ciecierzyca. Rośliny te charakteryzują się wszak bardziej odpornymi na upały i słabe gleby plonami.

Ponadto na wyspie Zakintos pomyślano zasadzić liczne uprawy drzewek oliwnych. Tu jednak też by usprawnić produkcję, spróbowano wprowadzić pewne nowum. Poza rozsadzaniem drzew oliwnych na sposób "itacki"* - od wydzielonej gałęzi, spróbowano także powiększyć plony, pozyskując sadzonki od kotinos czyli drzewek oliwnych, które rosną dziko, dzięki nasionom rozniesionym przez ptaki.

Jednak nie samym owocem gleby człowiek żyje. Wszak także sfinansowano z kiedy akrijskich strategów tartaki w Akripolis, które to pozyskują świetnej jakości drzewa leukaskie. Natomiast na "kontynentalnej" części Akrolidy zaobserwowano poruszenie związane z rozwojem łowiectwa. Myśliwi hołdując tradycji polowań na dzika kaledońskiego, rozeszli się także po borach i lasach, które już zostały oczyszczone z bestii oraz satyrów i obecnie stanowią schronienie jedynie dla zwierzyny łownej.

ROK DZIEWIĄTY

Centrum zachodu

Po dokonanych w poprzednim roku inwestycji, Akris jako miasto stało się jednym z największych ośrodków miejskich Hellady, zwłaszcza w jej zachodniej części. Do miasta ciągną ze wszystkich stron kupcy oraz rzemieślnicy, by handlować swoimi wyrobami. Wielkie tłumy sprowadzają też nowo-powstałe instytucje kultury mieszczące się na pobliskim wzgórzu. Miasto zaludnia się także poprzez przybywających z coraz to nowo-lokowanych kolonii gości, którzy podziwiają świetność metropolii. Efektem czego, ulice miasta są zapełnione straganami, a podróżowanie z jednego końca miasta na drugi staje się coraz bardziej uciążliwe. Dlategoż Triandria postanowiła się pochylić i nad tym aspektem.

Tak wielkie miasto jak Akris, przez lata nie miało z prawdziwego zdarzenia agory, na której przybysze mogliby handlować w spokoju, nie niepokojąc okolicznych mieszkańców. Dlatego też strategos Asander postanowił przekazać własne grunty leżące niedaleko portu na zbudowanie wielkiego placu targowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą i nowymi domostwami dla kupców. Plac ten będzie zwał się Agorą Akraidzką. Władze miasta liczą, że inwestycja ta nie tylko poprawi drożność miasta, lecz także zwiększy wpływy z ceł i podatków nakładanych na przybywających kupców.


Wyspiarskie wille

Kiedy na kontynencie w Akris, trwają wielkie inwestycje infrastrukturalne, a miasto rozwija się w zastraszającym  tempie, na pobliskiej Itace, życie przyjęło dużo spokojniejszy obrót. Po oczyszczeniu wysp z większości potworów, nic nie stoi na przeszkodzie by mieszkańcy korzystali z uroków Wysp Jońskich, przechadzając sie i podróżując po okolicznych plażach i wzniesieniach.

Lokalny prytan itacki, postanowił zatem wykorzystać piękne krajobrazy by z jednej strony stworzyć sobie i najbogatszym obywatelom ostoję spokoju i piękna, z drugiej zaś przyciągnąć do miasta turystów zarówno z Akris jak i bliźniaczych kolonii.

Dlatego też postanowiono wzorem stolicy lokować nową dzielnicę willową - Gidakę. Nowa okolica mieścić będzie się na malowniczym półwyspie o tej samej nazwie, który okalany jest przez delikatne wody morza jońskiego. Poza jednak spokojnymi willami i domostwami, podjęto staranie o wzniesieniu niewielkiego odeonu, mogącego służyć lokalnym mieszkańcom, jeśli nie znajdą oni siły do podróży do głównego miasta.

Epirskie winiacze

Miniony rok widział także nowe gaje i uprawy, które wszerz i wzdłuż Akrolidy zdobią krajobraz. Mimo znacznych środków przeznaczonych na ten cel, dalej są obszary na których wolnych pozostaje wiele ziem. W związku z tym zdecydowano się, kontynuować zasiedlanie prowincji, ażeby nawet najdalszy zakątek państwa nie świecił pustkami. A jak lepiej namówić osadników, niż oferując im możliwość produkcji własnego wina? Tedy merchidaros Etolii Wschodniej pod swoim patronatem zdecydował się zbudowanie winnicy na słonecznych wzgórzach.