Zajmowanie ziem niczyich

Związek Eleuzyński
Król Antypater wysłał Kasandra Stratydę na czele oddziału lekkiej piechoty aby zajął pobliską Idilię. Od pewnego czasu satyrowie gnębili tamtejszą ludność obdzierając ją nie tylko z godności, ale także z zebranego zboża i złowionego mięsa. Stosunkowo niewielkie siły jakie zostały tam wysłane, mimo że pod dowództwem bohatera, nie miały jednak problemu z zajęciem prowincji. Wraz w wojskiem jechały wozy pełne żywności, którą rozdysponowywano tubylczej ludności. Gdy ludzie Idilii dowiedzieli się o nadchodzącym ratunku (a przede wszystkim żywności) powstali zbrojnie przeciwko bestiom. Walki nie trwały długo jednak gdzieniegdzie starcia były cięższe, szczególnie w nocy gdy satyrowie lepiej niż ludzie widzą. Satyrowie umknęli w lokalne wzgórza, chowając się w jaskiniach i trudniej dostępnych dolinach.

Telechinowie
Diogas z Telchii opuścił Rodos i na czele oddziału wojska na wyspę Syme, na której znajdywały się okupowane przez bandy uzbrojonych menad. Diogas dostał przykaz aby spróbować przekonać do siebie mieszkające tam bestie. I rzeczywiście, gdyby to były byli to satyrowie lub centaury, to najpewniej udałoby się nawiązać pozytywne relacje. Jednakże gdy tylko menady zobaczyły wielkiego jak pół dębu Diogasa nie miały ochoty na rozmowy i sięgnęły po włócznie. Mimo iż namłócił kilka dzikich kobiet, pewnie by źle skończył gdyby nie wojsko które czekało w pogotowiu. W końcu, po ciężkiej walce udało się przejąć wyspę i oswobodzić znajdujących się tam ludzi. Na wyspie znajduje się także zagajnik w którym mieszkając trzy charyty, towarzyszki bogini piękna Afrodyty...

Mykeny
Saimus z Myken na czele lekkiej piechoty wyruszył z polis aby przejąć władze nad pobliską Tegeą. Górzysta prowincja zajęta przez Satyrów nie była najlepszym terem do walki ofensywnej. Już przy pierwszej napotkanej większej osadzie znajdował się spory garnizon satyrów, który po krótkim acz ostrym starciu został pokonany. Potem nie było tak prosto. Satyrowie zajmowali pozycje na górskich przełęczach, umacniając ja barykadami i broniąc przejścia. Wielu żołnierzy Mykeńskich straciło życie a sam Saimus został ranny w bark buzdyganem. Koniec końców jednak, prowincja została przejęta a lokalna ludność wyzwolona. Satyrowie czmychnęli w najwyższe piętra górskie i jaskinie, zaszywając się tam.

Akris
Sporych rozmiarów wyprawę poprowadził na Chalkis bohater tego polis – Adros, biorąc ze sobą dwa oddziały lekkiej piechoty oraz kilka zaprzęgów rydwanów bojowych. Na nizinie Chalkis znajdowały się połączone siły centaurów i satyrów, które mogłyby stanowić twardy orzech do zgryzienia gdyby nie połączenie mobilności i przewagi liczebnej z jaką uderzył kaledoński sokół. Piechota przy wsparciu łuczników na rydwanach wręcz zmasakrowali pierwszy opór, potem była tylko rzeź i dobijanie uciekinierów uciekających w popłochu. Satyrowie i centaury zaszyli się jednak w głębinach tutejszych lasów, gdzie ani harcownicy ani rydwany nie miała ochoty ani zamiaru wjeżdżać.

Tankredia
Jakież zdziwienie było menad na wyspie Lesbos, które ujrzały jak dwustu uzbrojonych mężów wyładowuje się na jej piaszczystych brzegach. Jako, że wiadomym było, iż nie przybyli oni tutaj w celach szerzenia miłości, dzikuski natychmiast chwyciły na dzidy i ruszyły na wroga. Doszło do kilku krwawych bitew, które jednak zostały zakończone ostatecznie zwycięstwem kolonizatorów ze Skyros. Miejscowa ludność dziękowała za wyzwolenie aż do końca roku.

Troja
Książę trojański Rizeusz ruszył na czele armii na południe od Troady, do prowincji Antandros. Napotkane tam harpie okazały się trudnym przeciwnikiem, jednak dzięki łucznikom którzy byli w oddziale, udało się skutecznie wystrzelać prawie wszystkie latające istoty. Nie znaczy to jednak, że nie odniesiono strat – wręcz przeciwnie, ogromne ptaki nadlatywały w nocy i co rusz któryś z żołnierzy trojańskich nagle padał na ziemie bez łba lub z wydrapanymi oczami. Reszta istot odleciała w wysokie szczyty masywu górskiego Ida, gdzie wytropić je może chyba jedynie wprawiony w strzelanie z łuku bohater.

Cztery Rodziny
Na czele zaprzęgu rydwanów oraz oddziału lekkiej piechoty, w dolinę Krajstrosu wjechał Isok z Mesopotmaii. Tamtejsza ludność uciskana była przez satyrów oraz drapieżne harpie. Takie połączenie przeciwnika okazało się nie tak proste do rozbicia jak mogłoby się wydawać, jednak łucznicy osadzeni na rydwanach skutecznie zestrzeliwali fruwające ptaszyska, strącając je na ziemie. W końcu, pod koniec roku udało się wypłoszyć bestie, które uciekły do pobliskich borów oraz ukryły się w jaskiniach na wysokich stopniach pobliskiego masywu górskiego.

Minnatioi
Aby zjednoczenie Eubei dokonało się w pełni, na czele dwóch zastępu piechoty, na północ ruszył Alesandros Panagulis. Tamtejsze wioski były zajmowane przez rogatych satyrów, którzy stawiali zacięty, acz krótki opór. Biegły we władaniu łukiem i włócznią Aleksandros tłukł bestie, że aż miło było słuchać świszczenia strzał i cięciwy oraz odgłosu grota walącego o łby dzikich istot. Koniec końców, nie bez strat, udało się zająć prowincje

Naksos
Na wyspie Santoryn wylądował w tym roku okręt z setką piechurów Naksos wraz z przewodniczącym nimi Anamesem. Wyspa była zajęta przez dzikie menady, które z zaciekłością broniły swoich siedlisk. W końcu jednak, po zaciętych walkach i ze sporymi stratami udało się pokonać wroga i wyzwolić tutejszych ludzi. Możliwe miejsce przyczyny Wieków Chaosu należy teraz do Republiki

Zagreia
Wojska Zagrei wyruszyły na południe ku prowincji Sykion. Oddział lekkiej piechoty oraz łuczników pozwolił na podjęcie walki z Satyrami oraz po krótkiej i zajętej walce przegonienie resztek satyrów do pobliskich borów i jaskiń u stóp niedalekiego masywu górskiego. Wyzwoleni chłopi dziękowali nam i opatrzyli rany naszym wojownikom, jednak nie wszystkich udało się uratować – duża część zmarła.

Sparta
Wojska spartańskie pod dowództwem Peloponidasa wkroczyły w podnóże Tajgetosu z pełną parą. Satyrowie męczący tamtejszą ludność początkowo stawiali opór, jednak spostrzegłszy, że za przeciwnika mają nie słabo uzbrojonych mężczyzn ale średniozbrojną piechotę w pancerzach, po kilku pierwszych starciach i ostremu przetrzebieniu skóry, wycofali się do pobliskich jaskiń i w głąb borów. Największą starą było wyłączenie z boju na kilka tygodni Agiady, który dostał z satyrskiej procy prosto w czoło, ale że wytrzymały z niego chłop, po krótkim odpoczynku na nowo chwycił miecz i dowodził zwalczaniem bestii.

Orosirra
Dwa oddziały piechoty ruszyły na północny-wschód ku Orestydzie. Znajdujące się tam satyry miały znacznie ułatwione zadanie – górski teren sprzyjał defensywie wobec czego w kilku miejscach dosyć szybko powstały przesmyki zabarykadowane wozami, przez które przedzierać musieli się piechociarze Orossiry. Krwawe boje zakończyły się jednak zwycięstwem ludzi. Straty były jednak duże.

Thrakesionu
Na czele Uraniusza dwustu lekkich piechurów ruszyło do Lebedonii by przejąć prowincję dla państwa Traków. Istniejącą tam ludność okupowali satyrowie oraz harpie. Walki były dosyć ciężkie, gdyż trakowie nie dysponowali łucznikami, którzy mogliby postrącać z ptaszyska z nieba. W końcu, udało się jednak przegonić wroga w tutejsze lasy i jary.

Heirakseia
Z początkiem roku dwa oddziały piechoty ruszyły na zachód, ku Taulantii by przejąć prowincję i ujrzeć morskie fale. Król Teokles żąda wszak dostępu do morza! Gdy wojska wkroczyły na nizinę okazało się że tamtejsi satyrowie są bardzo dobrze przygotowani do walki. Niczym sprawnie zorganizowana armia tylko czekali na nadejście piechoty Heiraksei, by wypaść z pobliskiego lasu całą gromadą i wykrzyczawszy coś w stylu „wyyy skhhugghhwysyyyny!!!” rzucili się z maczugami i toporami na piechotę. Bitwa była krwawa dla obu stron, wkrótce jednak udało się pokonać satyrów, zmusić ich do ucieczki w głąb puszcz oraz wyzwolić miejscową ludność. W bitwie zginęła jednak praktycznie połowa wojska.

Związek Etolski
Największą wyprawę w tym roku poprowadzili Etolowie. Na północ z Delf ruszyło czterystu zbrojnych pod przywództwem Petruskratesa z Koleskum. Bardzo szybko zajęto Dorydę, w której mimo sprzyjającego do obrony górzystego terenu, zaskoczeni satyrowie nie byli w stanie stawić skutecznego oporu tak dużej sile. Duża część z nich pierzchła jednak w pobliskie jaskinie czekając na lepsze czasy. Nie tak prosto było w prowincji Maliana, gdzie centaury ostrzeżone przez satyrów z południa stawiły zdecydowany opór nadciągającym przeciwnikom. Wojska etolskie miały problem z pokonaniem centaurów, gdyż nie dysponują kawalerią i cięższą piechotą, szarże koniowatych powodowały spore straty. Udało się jednak do końca roku przejąć prowincję, przeganiając centaury w głąb borów i wzgórz.

Mapa będzie później
Informacje o stratach i innych rzeczach dostaniecie na TFach
Jeżeli kogoś pominąłem - dajcie znać.

Telchinowie
Tym razem Królowa Ariadne wysłała swoje wojska na zachód od Rodos, tak by zajęły wyspę Karpatos. Oddział lekkiej piechoty wylądował wraz z walecznym Diogasem na wyspie opanowanej przez dzikie menady. Monera którą przypłynęli odpłynęła po drugi oddział wojsk, podczas gdy Diogas ze stu ludźmi z trudem stawiali czoła nieprzyjacielowi. Szczęściem po kilkunastu dniach przybyło na wyspę wsparcie, dzięki czemu udało się zająć wyspę. Straty są jednak duże.

Mykeny
Na czele Saimusa z Myken, z miasta wyruszył oddział rydwanów oraz lekkozbrojnej piechoty mającej zająć prowincję Ermionida. Rezydujący tam satyrowie nie mieli większych szans na równinach przeciwko rozpędzonym rydwanom oraz łucznikom stojących na nich, wobec czego większość satyrów uciekła do tutejszych lasów oraz skryła się w jaskiniach. Wyzwoleni spod okupacji ludzie, wznosili modły dziękczynne za zesłanie Achaja Strategosa oraz Saimosa.

Larisa
Zdecydowane i krwawe natarcie przeprowadził natomiast król Feraj z Larisy, który pchnął swoich hippotoxotai wraz z trzystoma lekkozbrojnymi psiloi, aby ci dowiedzeni przez Andronika zajęli południową Tesalię. W Tesalii Właściwej doszło do krwawych walk z centaurami oraz satyrami, jednak współpraca konnych łuczników oraz piechoty pozwoliła na zwycięstwo. Przed końcem roku zdążono opanować jeszcze Farsalos, jednak tamtejsi satyrowie i cenatury praktycznie nie podjęli walki, chowając się po borach i lasach, z dala od siedzib ludzkich.

Akris
Z Chalkis do Etolii Północnej wykroczyło dwustu lekkozbrojnych piechociarzy oraz oddział rydwanów. Satyrowie panujący nad tamtymi wzgórzami, po krótkich walkach czmychnęli w bardziej niedostępne tereny, stosując metodę wojny szarpanej. Nim lekka piechota wygubiła ich na tyle by móc mówić o przejęciu prowincji, minął prawie rok. W międzyczasie, w prowincji Etolia Wschodnia ludność podburzona przez władze Akris wznieciła powstanie przeciwko dzikusom. Głód spowodowany suszą doskwierał im tak bardzo, że dochodziło do przypadków kanibalizmu. Rydwany wsparły powstańców rozdając wygłodzonym Etolom chleb z Akriskich spichlerzy. W obu prowincjach, większość stworów uciekła do lasów i jaskiń.

Troja
Król Troilos wzmocnił swoje siły oddziałem kawalerii Hippeis po czym rzucił je na czele z Rizeuszem na południe. Walki z harpiami oraz menadami w prowincji Eolia były o wiele cięższe niż się spodziewano. Aby opanować te ziemie musiano stoczyć wiele bitew na wzgórzystym terenie, na którym kawaleria nie radziła sobie najlepiej. Dzięki jednak postawie Rizeusza, udało się zająć Eolię, wyganiając wykrwawione Harpie w pobliskie jaskinie i groty.


Minnatioi
Do tragikomicznej sytuacji doszło na wyspie Andros, gdzie wylądowały siły króla Chalkyda. Setka psilioi pod dowództwem setnika Kassandrisa Oreosa przyżeglowała na swojej monerze zwanej dierą (?) wylądowała na wyspie, podejmując natychmiast walkę ze znajdującymi się tam menadami. Walka była tak ciężka, że w pewnym momencie ze wszystkich wysłanych sił w miejscu walki został tylko Oreos. Zraniony jednak dźgnięciem włóczni w bok, stracił przytomność. Tutejsza ludność, wyzwolona z okowów, zajęła się jedynym wysłańcem króla Eubei. Dobrze że menady, które uciekły w szczyty wzgórz, nie wiedzą co się stało…


Etolia
Związek Etolski zajął w tym roku Beocję Zachodnią. Kilkuset łuczników sprawnie radziło sobie z przeciwnikiem jakim byli tutejsi satyrowie, jednak walki były dosyć ciężkie. Przy sporych stratach własnych przegoniono resztę bestii we wzgórza i lasy, przejmując władzę na tymi ziemiami.

Dryskiosi
W tym roku wyrwali się ze snu także Dryskiosi, którzy wysyłając wojska na podbój Lokrydy właściwej, po odbyciu kilku potyczek z Satyrami zajęli te tereny.

Eleuzis
Kasander Stratyda na czele 200 ludzi wyruszył by zająć jeden z ostatnich przyczółków satyrów w tej części Grecji. W Oropos dotychczas nie nękani obecnością zbrojnych ludzi satyrowie byli wyraźnie lepiej zorganizowani i uzbrojeni niż ich poprzednicy. Niewiele pomogło rozdawanie żywności pospólstwu, które bało się zorganizować powstania przeciwko potworom. W kilku potyczkach, z ledwością udało się zająć prowincję. Poległo jednakże mnogość Eleuzyjczyków. Satyrowie, jak na nich przystało, pochowali się do jaskiń i w głąb borów...

Larsia
W tym roku król Larisy postanowił przyłączyć do królestwa leżącą na północnym-zachodzie, w samym rogu niziny tesalskiej prowincję Trikkę. Do walki ruszyły oddziały lekkiej piechoty oraz konni łucznicy. Ku zaskoczeniu wojsk, satyrowie zwarci w szeregu wydali im bitwę pod jednym z lasów, podczas której chyba tylko dzięki hippotoxotai pokonano wroga. Starty były jednak duże, a satyrowie pochowali się do jaskiń i lasów.

Kydończycy
Podczas gdy część wojsk ładowała na okręty łupy zdobyte w Mesopotamii, reszta wojsk wyprawiła się na najbardziej wysuniętą na wschód część wyspy zwaną Zakro. Tamtejsze wzgórza były pełne harpii i satyrów, jednak spora ilość łuczników i piechoty jaką wysłał tyran wyspy, pozwoliła wystrzelanie dużej ilości latających bestii oraz danie porządnego łupnia satyrom. Nie można powiedzieć jednak, że wszystko poszło jak po maśle, gdyż teren znacznie sprzyjał obrońcom, a i byli oni znacznie lepiej zorganizowani i uzbrojeni. Ostatecznie jednak zajęto wyspę, a harpie i satyrowie zbiegli do jaskiń i mało dostępnych grot...

Tanatyr
Z długo trwającym spokojem Król Kyriakos spoglądał na to jak jego sąsiedzi zajmują pobliskie tereny, aż w końcu sam postanowił działać. Armia wyzwolenia Epiru licząca trzystu ludzi wraz z oddziałem wojowników na rydwanach przysłanych jako wsparcie od arystokratów z Akris wyruszyła zająć leżące na zachodzie Molosię ]i Kestrię. Dobrze uzbrojona piechota thorakitai wraz z lekkozbrojnymi piechociarzami dobrze spisała się przy zwalczaniu satyrów, którzy z racji na teren wyżynny przyjęli taktykę raczej wojny podjazdowej niż otwartych starć. Rydwany z kolei lepiej niż piechota spisały się na nizinach Kestrii, na których przeciwnika pokonano przed końcem roku. Co prawda, wielu żołnierzy Tanatyru poległo, jednak udało się zmusić wroga do wycofania wgłąb lasów i jaskiń.

Antygonea
Po tym jak ziemie należące do polis zostały wyśmienicie zagospodarowane, władca Antygonei postanowił dokonać ekspansji. Do walki ruszyło kilka oddziałów piechoty i kawalerii, co umożliwiło podjęcie walki ze zmieszaną armią satyrów i centaurów. Spod panowania bestii wyzwolono Almopię Północną, gdzie po dosyć ciężkich i krwawych walkach zmuszono bestie do ucieczki w lasy i jaskinie. Następnie przekroczono rzekę Aksios gdzie wojsko stało się z oddziałami centaurów. Z ledwością, i chyba tylko dzięki oddziałom hippotoxotai udało się oponować prowincje. Centaury zaś pokonane, jak na ich przystało, zbiegły głęboko w lasy...

Zagreia
Po odbudowie miasta, wojsko które wróciło z Egiptu oraz nowopowołane oddziały thorakitai ruszył na zachód by zająć prowncję Achaja. Pięciuset zbrojnych dało radę satyrom, które okupowały te prowincje, jednak nie bez strat. Potwory uciekły w głąb lasów i jaskiń, czekając na lepszą sposobność do życia na otwartym terenie.

Heiraksea
Ten rok dla Heiraksei (tak jak zresztą poprzednie) obfitował w pomyśle wydarzenia. Rozkazem było zająć znajdującą się na południu prowincję Chaonię, co zresztą wojsko uczyniło bez większych przeszkód. Mimo obecności zbrojnych oddziałów satyrów, doborowa piechota wraz ze wsparciem łuczników bez pośpiechu wyzwalała miejscową ludność z wszelkiego rodzaju poczwar. Bez większych strat pokonano wroga, który standardowo wycofał się do lasów i jaskiń.

Itaka
Tyran państwa itackiego wraz z oddziałem lekkozbrojnej piechoty wyprawił się na znajdującą się na północy Leukas. Po wylądowaniu na wyspie, tamtejsi satyrowie dosłownie w jednej potyczce pokonali niewielkie lekkozbrojne oddziały itackie, a sam Leukas musiał salwować się uczieczką na okręt i wrócić z powrotem do Itaki. Chyba tylko dzięki opiece bogów udało mu się bez większych ran wrócić do stolicy. Rana na honorze jest jednak większa, gdyż nie tylko na wyspie, ale również w sąsiednich polis śmieją się z tyrana, który musiał uciekać przed satyrami.
-5 PH

Królestwo Larisy
Po rozbudowie aparatu administracyjnego, z dworu Larisy wyszły rozkazy aby zająć leżącą na zachodzie górzystą prowincję Tymfaję. Satyrowie tam znajdujący się spodziewali się ataku, jeśli nie ze strony znajdującej się po drugiej stronie masywu Orosirry, to leżącej na wschodnich nizinach tesalskich Larisy. Do walki z satyrami wysłanie zostało parę oddziałów lekko uzbrojonych piechociarzy oraz konnych hippotoxotai. Delikatnie mówiąc, mimo ostatecznego zajęcia prowincji, wyprawa nie należała do zbytnio udanych. Uzbrojeni w oszczepy, włócznie i łuki satyrowie niejednokrotnie zasadzali się na wojska Larisy w górzystych wąwozach oraz znanych przez siebie skalistych przejściach. Z niektórych zasadzek wojsko musieli uciekać bo nie było w stanie zdobyć pozycji satyrów. Poległ oddział piechociarzy oraz łuczników konnych, którzy całkowicie nie poradzili sobie na takim terenie.

Kydonia
Być może z uwagi na pokój zeusowy, być może ze względu na chęć uśpienia reszty hellenów, być może z uwagi na inny, nieznany nam powód, ale Kydończycy zdecydowali się na nienajeżdżanie w tym roku nikogo. Nikogo, oprócz satyrów i menad na wyspie Cytera znajdującej się na południu Peloponezu. Wysiadająca z moner piechota thorakitai wraz z lżejszymi oddziałami wsparcia bez problemu rozgromiła tamtejsze siły bestii. Zmuszono bez większych strat wroga do wycofania się w głąb tamtejszych wzgórz...

Tankredia
Wojsko wyspiarskiego państwa Tankredzkiego wypłynęło na wschód zająć wyspę Lemnos. Zamieszkałe tam menady zostały po trudnych walkach rozniesione na mieczach. Wielu jednak tankredczyków poległo, gdyż wyspę zajmowała lekkozbrojne oddziały.

Zagreia
Dosyć duża armia ruszyła północnymi wybrzeżami Peloponezu w celu zajęcia prowincji Larissos. Stacjonujące tam dosyć silne oddziały satyrów nie dały jednak rady dosyć dużym i różnorodnym wojskom Zagrei. Udało się przegnać wroga wgłąb lasów, z niewielkimi stratami własnymi.

Sparta
Po zdobyciu legendarnej broni Heraklesa w jaskiniach u podnóży Tajgetosu, Peloponidas wraz z oddziałami thorakitai ruszył na prowincję Cynuria. Tamtejsze satyry trzymały się dość mocno, jednak tak wyśmienity wojownik jak Pelponidas, wraz z resztą spartan nie ustąpili bestiom kroku nawet na krok, wypierając ich z otwartych terenów i zmuszając do schowania się w najgłębszych częściach borów i lasów...

Orosirra
Podczas gdy Claes błądził po Hadesie, szukając wyjścia, lekkie oddziały Orosirry, wyruszyły na wschód, zajmując górzystą Eoradię. Tamtejsze satyry dosyć mocno dawały im znaki, będąc przygotowane na starcie z przeciwnikiem, umocniły się w górach, których zajęcie zajęło Orosiirczykom wiele czasu, wysiłku oraz krwi...

Królestwo Larisy
Początek roku, oprócz wiosennych roztopów na stokach Piniosu, przyniósł rozkazy wymarszu dla wojska królestwa. Naprawdę sporę siły wyruszył na południe. Celem stała się prowincja Karditsa o którą wojska Larisy stoczyły pomyślną, ale jednak batalię. Doszło do walknego starcia z satyrami i centaurami, które ostatecznie dzięki przewadze liczebnej wygrały wojska ludzi, jednak straty są zauważalne. Satyry i centaury coraz bardziej przypominają wojska regularne. Po wszystkim, jak się można domyślać, resztki zaszył się głęboko w lasach. Wojsko próbowało jeszcze wkroczyć do pobliskiej Dolopii, jednak po wstępnym rozeznaniu, uznano że próba zajęcia górskich terenów nadzianych łucznikami satyrów znających te ziemie (a raczej skały), nie jest zbyt dobrym pomysłem dla liżącego rany wojska...

Troja
Panu na Ilionie nie dość jak widać ziem - w tym roku doborowe oddziały przeprawiły się tratwami przez Hellespont zajmując Chersonez. Zaskoczone centaury miały godnych, a nawet lepszych od siebie przeciwników, bo połączone oddziały łuczników konnych i Hippeis, wsparte dobrą piechotę z brązowym uzbrojeniem, dały łupnia centaurom. Oczywiście, odnosząc przy tym straty. I tak zawsze, koniludzie skowali się po lasach i borach, w oczekiwaniu na lepsze czasy...

Minnatioi
Wojska eubejskie odwiedziły w tym roku leżącą nieopodal Andros wyspę Tinos. Rezydujące tam menady nie były zbytnio zadowolone z wizyty przybyszów. Doszło zatem do walk - stosunkowo ciężkich jaj na tak niewielki obszar ziemi. W końcu wojsko, przy relatywnie sporych stratach własnych, zdołało przejąć władanie nad wyspą, zmuszając resztki menad do znalezienia schronienia w jamach i wzgórzach. Nie było już jednak w stanie ruszać dalej - każdemu należy się nieco odpoczynku pod dobrze zrobionej robocie...

Zagreia
Podobnie jak w zeszłym roku, sporawa armia kontynuowała marsz wybrzeżami Peloponezu. Satyry, które tam mieszkały, stawiały dzielnie opór, jednak zostały dosyć szybko wyczesane niczym wesz z łysego łba. Oczywiście nie bez strat własnych - satyry są coraz bardziej zawzięte i wcale nie odbiegają ni uzbrojeniem ni umiejętnościami walki od swoich oponentów...

Telchinowie
Okręty Królowej przybiły najpierw do brzegów Chalki. Same wysłane siły nie były silne, wobec czego bardzo ciężkie starcia z menadami zostały odkupione relatywnie dużymi stratami. Po wykańczających walkach na górzystych terenach wyspy menady uszły w najtrudniej dostępne tereny. Wykrwawione wojsko zaś nie było w stanie wykonać rozkazów królowej do końca i zająć pobliskiej Tilos.

Larisa
Górzysta Dolopia stała się celem niezatrzymanego pochodu wojsk Larisy. Wkraczające tam siły thorakitai wsparte lżejszą piechotą i łucznikami stały się z satyrami władającymi prowincją. Wojska królewskie kilkukrotnie atakowały niektóre umocnione pozycje, stając się celem kamieni wyrzucanych z proc satyrów oraz oszczepów miotanych z góry. W końcu jednak, nie bez strat, udało się zająć te ziemie. Reszta bestii skryła się w mało dostępnych jaskiniach i grotach.

Antygoneia
Młody Nikator na czele naprawdę pokaźnych sił przekroczył rzekę, wkraczając do pobliskiej Pydny. Rzyzne i nizzinne ziemie zajęte przez centaury, mimo zaciętego oporu i mężnej walki bestii, zostały przejęte przez przeważające liczbą i jakością siły Antygonei. Reszta cenaturów skryła się w lasach.

Cztery Rodziny
Gracz dawno nie widziany na arenie międzynarodowej obudził się z zadumy. Wojska wkroczyły do Karii Dolnej, staczając tam ciężkie walki z harpiami i satyrami. Odkupione krwią, znojem i trudem poświęcenie dało jednak wyraźne skutki i prowincja została zajęta przez Cztery Rodziny.

Telchinowie
Po kilkuletnich podbojach wyspiarskich, przyszedł czas na ekspansję lądową. Młodziutki Haktos ruszył na czele kilkuset ludzi na północ, w celu zagarnięcia Licji Zachodniej. Tamtejsze harpie i satyry, początkowo skutecznie broniły tamtejszych wzgórz, jednak oddziałom thorakitai wspartych łucznikami nie dali rady. Prowincja przeszła pod władanie Telchinów, a resztki harpii i satyrowego nasienia pochowało się we wzgórzach i borach.

Tanatyr
Powiadają, że im dłużej ludzie przybywają u sterów władzy, tym gnuśniejsi i leniwsi się robią. Kyriakos Hesykiusz jest dowodem na to, że bywa odwrotnie - ten rok owocował w poważne operacje Tanatyru. Oba cele nie były łatwym łupem - pobliska wyspa Korkyra, na której wylądowali żołnierze Hesykiusza została opanowana dopiero po ciężkich walkach z tamtejszymi satyrami. Powiadają, że koło połowa ludzi straciła życie przy wyzwoleniu jej z satyrów. Nie lżej było podczas zajmowania Stoków Pindosu - odziani w żelazne pancerze thorakitai nie za dobrze radzili sobie w górzystych prowincjach napadani ciągle i w zasadzkach przez oddziały całkiem nieźle uzbrojonych satyrów. W końcu udało się zająć obie prowincje i przegnać w obu resztki satyrów do lasów i jaskiń..

Troja
Mogłoby się zdawać, że pożar miasta i słabość, którą pokazało ostatnio królestwo pozwalając na rzeźnie zrobioną przez bestie, prowadzi do wniosku, że Troja jest kolosem na glinianych nogach. I może w rzeczywistości tak jest, ale na pewno nie jeśli chodzi o stopę wojskowości. Całkiem spore (i dobrze uzbrojona) oddziały wkroczył do Jonii oraz Bitynii Górnej. Opancerzona żelaznymi zbrojami kawaleria przy wsparciu konnych łuczników dosyć szybko opanowała joński cypel wycinając tamtejszych satyrów i zmuszając ich bez większych strat do ucieczki w lasy. W górzystej Bitynii już nie było tak łatwo. Thorakitai musieli stawić czoła harpiom i satyrom kryjącym się w górach. Gdyby nie łucznicy strącający latające po widnokręgu harpie, nie wiadomo jak dużo ludzi króla musiałby jeszcze polec. Wzięto prowincje w okupacje, lecz wciąż wiele satyrów i groźnych ptaszysk kryje się w tutejszych jaskiniach i jarach.

Antygonea
Mimo powyższych sukcesów, pochód wojsk Antygonei nie miał sobie równych. Eumenes na czele blisko tysiąca ludzi wkroczył do Krestonii a następnie do Mygodnii. Oczywiście, bezpośrednia bliskość państwa Centaurów powodowała, że tutejsze bestie to prawie tylko centaury. Nie bez strat naturalnie - nad jednym z tutejszych jezior doszło do sporej batalii, po której wielu synów macedońskich nie wróci już do domu. Niemniej, wojsko wraz z Eumenesem zdążyło przed końcem roku zająć obie prowincje, przeganiając resztki centaurów do lasów i leśnych polan.

Nakos
Po serii porażek Naksos wraca do gry. Okręty z thorakitai wyładowały się na jednej z wysp zwanej Ios. Tamtejsze menady broniły się jak mogły, zabijając część nieproszonych gości, jednak wkrótce były zmuszone ulec dobrze opancerzonym wojownikom polis. Wyspa znalazła się we władaniu Nakos.

Dryskiosi (NPC)
Dryskiosi, otoczeni przez sąsiadów stracili pole do ekspansji, wobec czego arystokracja zadecydowała o podjęciu wyprawy zamorskiej. Całkiem zresztą niedaleko, gdyż wystarczyło okrążyć od zachodu Eubeę aby przedostać się nieopodal półwyspu Pelion na wyspę Skiatos. Po odbyciu bojów z tamtejszymi menadami (oraz po pochowaniu kilkudziesięciu trupów) przejęto kontrolę nad prowincją.

z uwagi na brak czasu, wersja uproszczona:

Telchinowie zajmują Karię Górną. Dochodziło do ciężkich walk w górach

Mykeny zajmują prowincje Stenykleros oraz Messenię. Przy przekraczaniu rzeki Alfejos oraz na rozległych równinach Messeni doszło do ciężkich bitew, w których lekkozbrojne wojsko Myken odniosło olbrzymie straty.

Larisa zajmuje Pierię. Brak odpowiedniego dowódcy czy autorytetu w postaci herosa powodował słabą współpracę wojsk podczas bitwy.

Troja wzięła na cel 4 prowincje:
-zajęto prowincję zwaną Doliną Makestos.
-zajęto prowincję Skamandrze
-po ciężkich walkach zajęto prowincję Frygia, jednak podczas walk górskich odniesiono duże straty
-po ciężkich walkach zajęto prowincję Lidia Likojska
We wszystkich powyższych działaniach brak doświadczonego herosa, który poniósłby serca żołnierzy nie ułatwił podboju. Z braku odpowiednich kadr administracyjnych, prowincje zostały wzięte w okupację

Antygonea wraz z korpusem zagreiskim zajęła górską Pelagonię.

Minnatioi zajęło wyspę Kyros

Wojska Naksos zajęły przy pomocy floty zagreiskiej zajęli wyspy Amorgos i Astypalea. Podczas walk poniesiono dosyć duże straty, szczególnie, w skutek braku herosa, który zapewniłby odpowiednią koordynację wojsk.

Etolia zajęła w tym roku prowincje Othrys i Ftiotyda. Chciano zająć jeszcze Eurytanię, jednak wojsko było zmęczone wcześniejszymi walkami oraz wymagało uzupełnień na skutek poniesionych strat. Wielu wyrażało żal, że nie ma z nimi Petruskratesa (albo jego starej)

Sparta (NPC) zajmuje Tejnaron

W każdej z powyższych sytuacji bestie uciekły w góry/lasy/jaskinie.

Poprawka:
W wyniku mojego niedopatrzenia zmieniam fragment:

Troja wzięła na cel 4 prowincje:
-zajęto prowincję zwaną Doliną Makestos.
-zajęto prowincję Skamandrze
-po ciężkich walkach zajęto prowincję Frygia, jednak podczas walk górskich odniesiono duże straty, tym bardziej, iż jeden z oddziałów widniał tylko na papierze
-próba zajęcia prowincji Lidia Likojska zakończyła się klęską i rozbiciem sił króla Troilosa. Jeden z wysłanych oddziałów, istniał tylko na papierze
-po ciężkich walkach zajęto prowincję Lidia Likojska
We wszystkich powyższych działaniach brak doświadczonego herosa, który poniósłby serca żołnierzy nie ułatwił podboju. Z braku odpowiednich kadr administracyjnych, prowincje zostały wzięte w okupację