Zajmowanie ziem niczycih

Do tej pory historia toczyła się bardzo powoli, państwa powoli budziły się, snując się ospale. Teraz jednak zdaje się jakby wszystko przyśpieszało, gdyż:


Fryderyk militarysta
Król Fryderyk z monarchii pruskiej, dziedzic zakonu krzyżackiego, ludzki pan jak powiadali okazał się bardziej ekspansywny niż ktokolwiek by zapowiadał. Z początkiem roku, wojsko zaciężne Prus ruszyło na wschód, i zachód, by zajmować tereny nadbałtyckie. Nie było większego oporu, tamtejsi możni, raczej nie spodziewali się, że dotychczasowo pokojowy władca, który nie powadził polityki zagranicznej w żadnym stopniu, wyśle na nich wojsko… Przy małych stratach, do końca grudnia, zajęto kilka okolicznych prowincji. Tamtejsi Bałtowie raczej neutralnie podchodzą do agresorów, jednak ich Niemiecka kultura i język budzą nieco niechęci.

Ofensywa Faraona
Syn boga i jego najwyższe odzwierciedlenie na globie ziemskim, władca Egiptu, zebrał swoich czarnoskórych wojowników i wojsko stałe, wysyłając ich na podbój – we wszystkie strony od macierzy. Duża ilość wojsk, także konnych ruszyła zajmując okoliczne ziemie. Początkowo, oporu prawie nie było, jednak im dalej posuwały się zastępy faraona, tym większy był strach lokalnych watażków przed tak silnym panem. Posuwając się wzdłuż delty Nilu, pod koniec roku napotkano spory opór – doszło do bitwy z siłami lokalnych możnych, którą jednak wygrali czarni wojownicy konni faraona. Pospolite ruszenie, po bitwie uznało, że obowiązek wobec syna boga został wypełniony, rany poniesione nie zagoją się od razu, więc rozeszli się do domów. Na zajętych terenach, poganie nie wiedzą czego się spodziewać.  

Łodzią przez morze Czerwone

Tymczasem na południu, gdy wojsk faraona zajmowały okoliczne osady, na wschodzie kontynentu wylądowały wojska Ifrytalnisy. Umiejętność dobrego planowania wypraw wojennych jaka została im przekazana przez Ifryta, przydała im się tutaj z pewnością. Gdy tamci możni patrzyli z niepokojem na północ, desant ze wschodu całkowicie ich zaskoczył. Na teren starożytnej Doliny Królów, zabezpieczoną przez piaski czasu, wkroczyły oddziały Wielkiej Kapłanki – to potężny policzek w twarz faraona, dziedzica Ramzesa, który przecież tam spoczywa.

Wojska Ifrytalnisy zajęły także swoje brzegi półwyspu arabskiego i ziemie położone na wschód. Tamtejsza ludność nie stawiała zbytnio oporu, poza kilkoma niewielkimi potyczkami na wschód od Synaju z lokalnymi możnymi. Niemniej, są tam Arabowie, którzy z pewnością wolą swojego okupanta niż obcego im kulturowo faraona czy Sassanida. Na zajmowane tereny natychmiast wkroczyła administracja, zaprowadzając porządek. Część zwołanych wojowników wróciła do domów.


Wyprawa Pikardzka
Wielki Książę Brabantu również nie próżnował. Wojsko Księcia zajęło część ziem przy brzegu morza leżące na zachód od Brabancji. Wojska miały wsparcie części lokalnych możnych, którzy skuszeni przez Księcia złożyły mu hołd i wsparły jego wojska.

Nowe porządki w Iberii.
Nowa Kartagina z początkiem roku ruszyła do ofensywy, w głąb półwyspu Iberyjskiego i Afryki. Dobrze zorganizowana wyprawa sprawiła, że niewielki oprócz jaki sprawiali zajmowani, był szybko przełamywany siłą. Na zajmowanych ziemiach, są zarówno poganie, chrześcijanie, jak i uktaliści. Pytanie co na to słudzy Pani Czasu i pobliscy Atlanci?

Kampania Macedońsko-Grecka
Cesarz Rzymski Konstantyn XI, osobiście stanął na czele swoich Stratiotów, ruszając na tereny dawnego imperium dziadów. Tamtejsi możni mieli świadomość, że wojska nadejdą – wcześniej przybywali do nich emisariusze cesarscy, których oni zlekceważyli. Początkowy oprócz bardzo szybko przełamano – Stratioci byli wojskiem dobrze przystosowanym do takich walk, co więcej, Cesarz obiecał im nadania ziemskie, co jeszcze bardziej wzmocniło morale. Do grudnia, zajęto część starej Macedonii i północną część półwyspu. Tereny te zamieszkują głównie pogańscy Grecy, jednak Stratioci wmieszają się wkrótce wśród nich, więc nie będzie miało to większego znaczenia. Widząc postępy armii Rzymu, możni nad morzem Adriatyckim, nieopodal dawnego Dyrrachium, postanowili nie ryzykować i przyłączyć się do Rzymu. Na południu natomiast, w Achai możni zebrali się w panice, by omówić przyszły opór przeciwko ekspansywnym zapędom cesarza. W ten sposób powstał związek Achajski, który mimo że słaby, będzie zapewne próbował stawić się tyranii.

Słowo Pana
Namiestnik Królestwa Pańskiego wydał rozkaz dla swoich wojsk. Pod wodzą Inkwizytora wojsko ruszyło na południe zająć resztki półwyspu. Mieszkańcy tamtych terenów mieli w pamięci los swoich sąsiadów i „drogę krzyżową” to też byli mniej skorzy do oporu. Tych którzy nie chcieli przyjąć Chrystusa Mściciela do swojego serduszka, po krótkich acz logicznych i dosadnych argumentach, przyjmowali nowe wyznanie. Południe Italii zostało zajęte.

Słowa i wojska władcy-filozofa
Władca Kartaginy w swej mądrości i zapewnieniu dobrobytu okolicznym ziemiom, wysłał swoje wojska na zachód. Tamtejsi możni nie spodziewali się ataku, nie było wcześniej prowadzonych żadnych rozmów z nimi, tym bardziej pokojowe wrażenie jakie sprawiał Sułtan, nie wskazywało na zagrożenie. Niewielki opór został wkrótce przełamany, i tamte tereny zostały zajęte przez Kartaginę. Do sułtanatu przyłączyła się, także niewielka prowincja na wschodzie – tamtejsi możni zostali najpewniej przekupieni czymś przez mędrca.

Aneksja Isfahan
Szachinszach z kolei, postanowił zadziałać inaczej – pióro i złoto może być czasem skuteczniejsze niż miecz i topór. Nie wiadomo jak układały się rozmowy między Szachinszachem a możnym z położonej na południu osady Isfahan - Daraya’em zwanym zarządcą, jednak, połączył on swoje włości, wraz z okolicznymi ziemiami do państwa Sassanidów.

Wyprawa na Kornwalię
Król Artur próbował toczyć z możnymi z Kornwalii rozmowy dyplomatyczne, ostrzegając ich przez najazdami wroga, tymczasem sam najechał tamtejsze ziemie, przyłączając je do państwa. Niewielki opór został przełamany, głównie ze względu na umiejętności dowódcze jego szlachetnego rycerza – Sir Geralda. Praktycznie cała Kornwalia została zajęta, aż nadeszła zima. Zwołane rycerstwo chce wracać do domów. Wydaje się, że tamtejsza ludność, bliska jest kulturowo, acz są to głównie poganie, których zapewne trzeba będzie kiedyś nawrócić. Z przestrachem patrzą za to na zachód, możni znad Tamizy, którzy nie spodziewali się wyrośnięcia tak szybkiego zagrożenia na zachodzie. Zebrali się więc w Londynie – największej osadzie, obrali między sobą króla i ogłosili powstanie królestwa Wesseksu.

Straż nad Łabą
Tymczasem, Królestwo Pobłabskie ku chwale swoich bóstw i świętych lasów, wyprawiło się na tereny ujścia Łaby – graniczące z Królestwem Danii. Były to ziemie zamieszkane przez pogańskich germanów, jednak na początku opór nie był zbyt duży – nikt nie spodziewał się, że Słowianie najadą tereny należące od wieków do Niemców. Nim ktokolwiek się zorientował co się dzieje było już za późno – wojska Połabian dotarły aż do miejsca gdzie ląd styka się z Morzem Północnym. Równocześnie rozpoczęła się dobrze zorganizowana akcja kolonizacyjna, na te tereny zaraz za wojskiem przybyli Słowiańscy osadnicy, rozlokowując swoje wioski i małe osady. Wszystko nadzorował starosta Jaromir – bliski współpracownik króla Niklota, dzięki któremu w dużej mierze, akcja zakończyła się sukcesem. Germanie z południa jednak patrzą w przyszłość z dużym niepokojem…

Powstanie Bolghata
„Chłopy szlachtę rżną – uciekajcie!” – tylko te słowa usłyszeli możni, objeżdżający swe ziemie w dorzeczu Dniepru, od szlachetki przejeżdżającego w pośpiechu, w kilka koni na północ. Nim zdążyli go o coś wypytać – jego już nie było. Byli za to kolejni, niektórzy uciekający na północ konno, niektórzy całymi wozami, na których mieli swój dobytek, niektórzy nawet piechotą, całymi rodzinami. Pomimo, że wieczór już dawno minął nic nie nadeszła – a przynajmniej tak się zdawało - na Zaporożu łuna rozświetliła mroki.
Wyprawa wchodząca z Wolnych Ziem ruszyła na północ, by podporządkować sobie nowe tereny. Nie była to jednak zwykła wyprawa – wojsko niosło za sobą całe wozy żywności – worki zboża, całe pogłowia bydła rozdając je biednym chłopkom w wioskach i osadach napotykanych po drodze. Dzięki temu, część ziem przyłączyła się do Wolnych Ziem pokojowo, bez żadnego oporu. Jednakże o ile za wojskiem szły dobrodziejstwa matki ziemi, to przed wojskiem szło słowo, i to słowo na które kniaź Bolghat nie skąpił grosza – agenci wyruszyli z Hulajgrodu na wszystkie strony świata jeszcze zimą i wszędzie gdzie mogli rozgłaszali nowy porządek:

Wolne ziemye i tereny za swój obowiązek postrzegayą zwalzczanie tyranyi przy granicach swoich, w szczególności drobnych despotów - kurwięta i tyranów, którzy ludy czernym podobne uciskają.

Nowe ziemyie, które dołączą się do ziem wolnych prawa wszelkie równe ziemiom y terenom starym otrzymują y równe są, jak człek równy jest człekowi.
Armya Czerna nie służy żadnej władzy kurwięcej, żadnej władzy władyków, żadnej tyrany

Sprawą samych chłopów jest działać, organizować się, porozumiewać wzajemnie we wszystkich dziedzinach życia, tak bardzo jak tego chcą i w sposób, jaki uważają za słuszny.

Chłopska swołocz, jak to swołocz – słysząc takie zapewnienia, widząc, że nadchodzi armia która ich wyzwoli od feudałów, pochwyciła za sierpy, młoty i siekiery, i nie bacząc na wszystko, ruszyła na dwory możnowładcze i okoliczne rycerskie chutory. Tam gdzie było wojsko Czerne, panował jako taki porządek – gdzieniegdzie spalono chutor a władykę powieszono wraz z rodziną. Jednak wojsko było mało gdzie, a rewolucja rozniosła się bardzo szybko na okoliczne prowincje. Skutkiem jest całkowite oczyszczenie okolicznych terenów z wszelkiej maści możnowładców. Chłopi, dokonawszy szlachetnego dzieła rewolucji, przyłączyli się do Wolnch Ziem, gdzie człowiek człowiekowi bratem. Stało się to także na ziemiach, które nie były centrum zainteresowań Czernych.

Przerażeni są natomiast zamożniejsi Kazacy, służący jako pospolite ruszenie – posiadający jako takie majątki, chutory, tabuny bydła, koni czy owiec. Niektórzy już powiadają, że powinni się nimi podzielić – w końcu człowiek człowiekowi równy, więc po co komu więcej krów niż ma inny?
Możni którzy uciekli na północ, w porozumieniu z tamtejszymi, wystraszonymi możnymi utworzyli państwo o nazwie Wspólnota Rusińska.

Wyprawa Tamary
Królowa Gruzińsko-Ormiańska nie bawiła się w dyplomacje i namowy. Zwołała rycerstwo, postawiła na nogi wojska, po czym wysłała do przygranicznych prowincji komunikat – albo złożą hołd zachowując swoje ziemie i tytuły, albo stracą głowy. Na niektórych podziałało, niektórzy przepędzili posłów. Najbardziej skorzy do zginania karku byli ci którzy graniczyli z Wolnymi ziemiami, albo Sassanidami, z dwojga złego lepiej w te stronę. Zwołane rycerstwo, przeprowadziło udaną wyprawę na południe, po krótkich walkach włączając ziemie to Królestwa. Na południu jednak, w Anatolii z głębokiego snu, budzą się Turcy. Na razie spoglądają z niepokojem na północ, jednak jeżeli niepokój będzie narastał, być może podejmą jakieś akcje…

Jednoczenie Rusi
Książę Ruski, także dobrze wykorzystał ten czas. Drużyna zajęła dawną ziemię połocką, po czym ruszyła dalej i z sukcesem, po krótkich starciach, przyłączyła resztę ziem. Tamci ludzie to Rusini, jednak wyznają dawne bóstwa, dlatego cerkiew naciska na księcia by rozpoczął ich chrystianizację.

Powstaje Królestwo Wesseksu
Powstaje Wspólnota Rusińska
Powstaje Związek Achajski

Jeżeli gdzieś wkradł się błąd, albo kogoś przeoczyłem - proszę spamować.

mapa:

Podboje Faraona
Ciąg dalszy, ofensywy armii syna boga Ra poprzedzony był powołaniem nowych wojsk w miejsce zmęczonych czarnych, wojowników, którzy wrócili do domu odpocząć. Faraon wyznaczył 3 kierunki ofensywy – na zachód w stronę Kartaginy, na wschód ku półwyspu Synaj, oraz na południe, wzdłuż nilu. Tym razem, wojska napotykały widoczny opór, i mimo relatywnie dobrego zachowania potężnego okupanta, tamtejsi ludzie (ni to poganie, ni to muzułmanie) nie chcieli pokłonić się przed człowiekiem mającym się za bóstwo. Największy opór napotkały oddziały na zachodzie, tam, mimo starań nie udało się zająć wskazanych prowincji.

Wymagane są 3 sztuki złota na uzupełnienia

Ifrytów marsz wzdłuż Morza Czerwonego
Armia Wielkiej Kapłanki także nie próżnowała. O dziwo, nie doszło do spodziewanej przez wielu konfrontacji z wojskiem faraona, wojska Ifrytalnisy zwróciły się w kierunku południowym i szybko zajmowały teren wzdłuż morza Czerwonego. Tamtejsi stawiali opór, ale ponownie, dzięki umiejętnościom planowania walki oraz użyciu okrętu, udało się zająć pomyślnie wszystkie ziemie. Po pomyślnej ofensywie, Farysi wrócili do domów na zasłużony odpoczynek.

Kampania Anatolijska
Poprzedzona nadaniami ziemskimi dla Stratiotów i krucjatą ogłoszoną przez Patriarchę, wyprawa na wschód, okazała się największą wyprawą wojenną jaką widział świat od ustania epidemii dżumy. Kolumny piechoty i wojsk konnych cesarza, wyruszyły z Konstantynopola w stronę Anatolii. Mieszkający tam ludzie byli, im dalej na wschód, coraz mniej związani kulturowo i religijnie z grekami, coraz bardziej przypominając ludność Turecką. Początkowy opór był bardzo szybko i skutecznie przełamywany, a Stratioci przejmowali coraz więcej ziem, poruszając się na wschód. Zajęto nawet więcej ziem niż się pierwotnie podziewano, jednak na południu Anatolii, po przekroczeniu pewnej szerokości pod koniec października, opór wobec armii zaczął nagle drastycznie wzrastać. Okazało się, że pewien młody Turecki książę, zwany Mahmedem Kebapem, w obawie przed dalszymi podbojami Paleologa zjednoczył pod sobą okoliczne ziemie. Zwiadowcy rzymscy stwierdzili nawet, ze ma on w miarę dobrze zorganizowaną, acz niewielką armię. W tym czasie zaczęły się także małe problemy z utrzymywaniem porządku nad miejscową ludnością. Urzędnicy cesarscy, którzy mieli organizować administrację na nowo zajmowanych terenach, nie byli odpowiednio finansowani z państwowej kiesy, w wyniku czego zaczęły się drobne kłopoty z dotarciem na czas zaopatrzenia ze stolicy. Stratioci, prowadząc już 2 rok kampanię, byli zmęczeni wojną i tęskno im do domów. Część z nich, nawet bez rozkazu, zarzuciła łupy na plecy i kolumnami wracała w kierunku stolicy. Doszły także, nieciekawe wieści z północy.
Mianowicie, gdy część wojsk stanęła w miejscu, gdzie niegdyś mieściło się cesarstwo Trapezuntu, wysłano do tamtejszych możnych posłańców w propozycją przyłączenia się do Rzymu i obietnicą nadań w Anatolii. Tamtejsi ludzie byli swoistą enklawą grecką – większość z nich była grekami, a część nawet wyznawała prawosławie. Jednakże, po kilku dniach posłańcy wrócili, mówiąc, że…


Harda królowa
…Tamte tereny zajęło właśnie rycerstwo Kaukaskie. Królowa Tamara wyprzedziła zamysł Konstantyna i zajęła ostatnie w Anatolii, etnicznie greckie ziemie. Obyło się praktycznie bez strat, gdyż tamtejsi możni byli pewni, że powitają chlebem i solą nadchodzące wojska cesarskie. Jak widać stało się jednak inaczej. Nie doszło jednak do walki.


Nowokartagińskia ekspansja
Uktaliści nie zaprzestają poszerzania swoich terenów. W tym roku, ekspansja nastąpiła zarówno w Afryce, jak i na północy półwyspu. O ile wyprawa afrykańska, mimo znacznie mniejszych sił nie sprawiała większych problemów, o tyle na północy doszło do kilku poważniejszych starć. Nie udało się zająć tych terenów pokojowo, ale na szczęście dla Nowej Kartaginy, ciężkozbrojne rycerstwo mieczem i kopią przełamywało wszelki opór. Co prawda nie zdążono przed końcem roku zająć wszystkich zamierzonych terenów, jednak i w porównaniu do oporu jaki stawiali lokalni, w dużej mierze chrześcijańscy możni, zrobiono i tak wiele. Rycerstwo skuszone nadaniami ziemskimi, rozeszło się do domów dopiero w grudniu. Nowa Kartagina powoli staje się najsilniejszym państwem w regionie. W odpowiedzi na agresywną politykę uktalistów, na zachód od Nowej Kartaginy, pod berłem jednego z tamtejszych możnych powstało Księstwo Nawarry. Tamtejsze chrześcijańskie możnowładztwo, postrzega Nową Kartaginę jako następców arabskich najeźdźców, którzy niegdyś chcieli przejąć władzę nad wyznawcami Chrystusa na półwyspie.

Wymagane jest 5 sztuk złota na uzupełnienia

Grunt pod przemarsz
Niektórzy dziwili się we dworze króla Filipa, że w tamtym roku wojsko nie ruszyło rozszerzać domeny królewskiej. Teraz, gdy wojsko wyruszyło na wschód, wszyscy docenili, że monarcha ma jednak rację w tym co robi. Zamiast wojów, Filip wysłał za wschodnią granicę misjonarzy, solidnie ich opłacając. Tamci nauczali o Chrystusie i nawiązywali dobre relacje z możnymi, przy okazji chrzcząc ich oraz ich rodziny. Gdy na te tereny weszły wojska Franków, nikt nie oponował – ani jeden woj nie wyciągnął miecza ani nie napiął łuku – tamtejsza ludność, etnicznie podobna a religijnie teraz już tożsama, przywitała ich jak swoich. Niektóre oddziały, korzystając z powodzenia zapędziły się aż za daleko. Jak się potem okazało, zajęto tereny których początkowo nie było w planie, ale to chyba nic nie szkodzi, prawda?

Król Brytów
Król Artur kontynuował jednoczenie Brytów pod swoimi rządami. Rycerstwo zniechęcone dalszym podbojom i stęsknione do swoich majątków nie walczyło tak zajadle jak ostatnio, jednak nie miało także powodu. Miejscowi co prawda miejscami stawiali jakiś opór, jednak część udało się przekupić darami i obietnicami. Bryt brytowi bardziej ufa… Rycerstwo spakowało się na łodzie i bez rozkazu władcy, wróciło do Bretanii.

Wyprawa Trydencka
Gdy tylko śniegi stopniały, z Genui, wyruszyła armia Doriów. W uproszczeniu można rzec, że bez większego oporu, zajęli ziemie leżące na wschód i na północ od ziem Ligi. Co prawda, nieopodal ruin Trydentu, napotkali pewien opór tamtejszych możnych, jednak kilka salw łuczniczych, przekonało ich, że opór względem Ligurów jest zbędny. Tamtejsza ludność raczej neutralnie odnosi się to nowego władcy – jest to mieszanka pogan, chrześcijan i wyznawców starorzymskich bożków.

Za Odrę!
Połabianie w tym roku nie zwoływali wielkich armii i nie organizowali głośnych wypraw na ziemie german, lecz podążyli w innym kierunku; mianowicie zajęli teren po drugiej stronie Odry, graniczący z Prusami. Tamtejsza ludność wolała naturalnie swoich, a gdy doszły do tego jeszcze przekupstwa i wojsko, nie miała żadnych sprzeciwów by przyłączyć się do swoich braci Słowian.
 

Potomek Temudżyna
Co prawda część wojsk została oddelegowana do walki ze zbójcerzami, jednak druga część wyprawiła się na wschód i na północ, zajmując okoliczne ziemie – co tu więcej gadać, wszystko poszło jak po maśle, kawaleria co prawda nie zajęła wszystkich wyznaczonych terenów, ale jeszcze wiele lat przed nami…

Jednoczenia Rusi ciąg dalszy
Władcom z południa, mogłoby się wydawać, że książę Ruski, siedzi cichutko na swoim dworze, gdzieś na dalekiej północy w Nowogrodzie, jednak nic bardziej mylnego. W poprzednim roku, przyłączył on do swoich ziem ziemię połocką. Teraz jego wojska wyprawiły się wschód. Tamtejsi możni próbowali stawiać opór, jednak po krótkich walkach, przewaga liczebna księcia sprawiła, że zostali rozbici. Im dalej na wschód, tym bardziej pogańska stawała się ludność, jednak zaraz za wojskiem, maszerowali misjonarze, nawracając na prawowitą wiarę chrystusową. Przed końcem roku, wojska Ruskie zajęły ziemie gdzie niegdyś rozciągało się wielkie miasto, będące centrum kultury rosyjskiej. Dzisiaj Moskwa jest jedynie niewielką osadą, niczym nie przypominająca swej dawnej chwały…

Wymagane jest 4 sztuki złota na uzupełnienia

Szachinszach w natarciu
Ostatnie pokojowe zacięcia były jedynie ciszą przed burzą. W tym roku, szachinszach zwerbował nowe oddziały i zwołał pospolite ruszenie, po czym ruszył na południe i zachód, rozszerzać swoje włości. Tamtejsi możni byli początkowo zdziwieni siłą uderzenia, lecz wkrótce opamiętali się i próbowali stawiać opór. Zdecydowanie mniej było go w rejonach etnicznie perskich, lecz im dalej na zachód, tym bardziej pogańska i muzułmańska stawała się ludność. Do końca roku udało się jednak zdobyć duże ilości terenu  - nie jednak bez start. Pospolite ruszenie uważa, że to wystarczające i chciałaby wrócić do domów.

Wymagane jest 5 sztuk złota na uzupełnienia dla wojska

Fryderyk militarysta
Fryderyk Pruski dalej nie ustępował w podbojach. Armia zajęła tereny graniczące na północy i wschodzie. Miejscowi stawiali dość duży opór, przez co wojsko poniosło straty. Tamtejsi ludzie to głównie poganie i Bałtowie.

Wymagane jest 5 sztuk złota na uzupełnienia dla wojska

Kartagińskie wojaże
Gdy armia Egipska posuwała się na zachód, władca filozof zachęcił kolejną prowincję do przyłączenia się do jego oświeconego państwa. Co prawda resztę ziem musiał zająć wojskiem, i to nie wszystko się udało – część wojsk odniosła dość duże rany w walce z tubylcami.

Wymagane jest 4 sztuki złota na uzupełniania dla wojska

Powstaje Księstwo Nawarry
Powstaje Sułtanat Turecki


Jakby gdzieś był błąd albo czegoś bym nie uwzględnił to piszcie - mogłem coś przeoczyć.

mapa:

Poprawka do zajmowania ziem niczyich


Słowa pana ciąg dalszy
Namiestnik Chrystusowy zebrał swoje wojska i rycerstwo mu podległe, ruszając na północ. Tamtejsi ludzie, mieli nadzieję na to, że pochód wojsk Mściciela zatrzyma się daleko na południu. Niesamowite musiało być ich zaskoczenie, gdy okazało się, że jednak są w błędzie. Mieczem i krzyżem, ogniem i pismem wypalano poganom oczy i rozpalonym żelazem ucinano języki. Co prawda, nie można powiedzieć że poganie z tamtych terenów są nawróceni, ale z pewnością są mocno zastraszeni. Między młotem a kowadłem - to teraz doskonały opis sytuacji możnych z Toskanii. Znaleźli się między Ligą Liguryjską a Królestwem Pańskim. Jeden z młodych i ambitnych szlachetków - Juliusz Medyciusz, zjednoczył okoliczne ziemie o ogłosił powstanie Królestwa Toskanii.

Pospolite ruszenie wróciło do domów.

Powstaje Królestwo Toskanii

---
Mapa będzie przy zmianie tury.

Podboje faraona
W momencie gdy nad deltą nilu płomienie trawiły pola uprawne i wioski, większość wojsk Egiptu była z dala od stolicy. Większość wojska była na zachodzie i tam podporządkowując sobie nowe tereny, dowiedziała się o tym co stało się z ich rodzinnymi terenami. Druga część wojska Faraona, wyruszyła by zdobyć tereny położone na wschód od Synaju, jednak na szczęście dla syna boga Ra, w porę została powiadomiona o najeździe wroga i zawróciła. Chyba tylko to uratowało przez splądrowaniem Aleksandrię. Gdy wojska wróciły, nad Nilem nie było już prawie nic oprócz pogorzeliska. Do końca roku, dowodzący armią, Miecz Seta, Anobis postanowił dla bezpieczeństwa stolicy zostać pod miastem, w razie powrotu nieprzyjaciela.

Reszta dzieł Wielkiej Kapłanki
Reszta wojsk Ifrytanisy, podporządkowała sobie część ziem leżących na wschodniej części półwyspu arabskiego, gdzie jeszcze przed ujściem do Morza Perskiego Eufratu i Tygrysu spotkała się z wojskami Sassanidów

Żyzny Półksiężyc
W Persji, następował dalszy ciąg odbudowy imperium. Tym razem wojsko ruszyło na południowy zachód by zająć ujście rzeki Tygrys i Eufrat. Tamtejsza ludność stawiała dość spory opór, widząc jednak, że jest bez szans wobec tak licznych sił nieprzyjaciela. Do końca roku zajęto wzgórza Zagros oraz ujście obu rzek. W armii doszło jednak po drodze do pewnego zamieszania, otóż okazało się, że część wojska która miała ruszyć na południe, wcale nie wyruszyła ze stolicy. Na przyszłość, władca Persji musi uważać by wysłać rozkazy do całej armii która miała brać udział w wyprawie (brak posta w „ruchach wojsk”). Wobec najeźdźców ze północy, wschodu i południa, w rejonie żyznego półksiężyca powstało państwo Mezopotamia, na czele którego stanął król Anem. Gdy tylko wojska dotarły do wyznaczonego terenu, pospolite ruszenie w pośpiechu rozeszło się do domów, gdyż dochodziły ich wieści o bandach zbójcerzy plądrujących ich majątki.
Wojsko wymaga uzupełnień za 10 sztuk złota

Potomek Temudżyna
Chan zebrał dość duże siły ruszając na południe sukcesywnie poszerzał granicę swojego państwa. Miejscowi stawiali opór, jednak ten, przynajmniej częściowo dało się zmniejszyć złotem, którym przekupywano możnych. Nie zdążono przed końcem roku zająć wszystkich wyznaczonych terenów. Tamtejsza ludność to mieszanina kilku grup etnicznych i religijnych – są tam i żydzi, i poganie i chrześcijanie.
Wojsko wymaga uzupełnień za 5 sztuk złota

Zakon Tau
Po ponownym przewrocie politycznym w państwie zakonnym, obudzono się z długiej zadumy i ruszono wojskami na południe. Żołnierze doszli aż do Morza Adriatyckiego, nie napotykając większego oporu. Tym samym, widocznie odgrodzono ziemię, którymi panowie w górzystej Styrii są zainteresowani.

Iberia
Władca Nowej Kartaginy nie dawał tchu swoim żołnierzom. W tym roku, w afrykańskiej części państwa utworzono granicę Kartagińsko-Kartagińską. Natomiast wojsko na północy, zdołało zająć resztę ziem, dochodząc aż do Pirenejów. Tam też doszło do sporych starć z chrześcijańskimi i pogańskimi możnymi, jednak udało się ostatecznie pogromić wroga.
Wojsko wymaga uzupełnień za 8 sztuk złota

Wolne Ziemie
Po ucichnięciu sprawy z „rewolucją plebejską” oraz uspokojeniu możnych, wojska Wolnych Ziem znów ruszyły do natarcia. Tym razem to wschodnie tereny zostały celem hospodara. Tamtejsi możni wiedzieli co ich czeka – bronili się zaciekle aż do ostatniego, przez co nie udało się takimi siłami zająć wszystkich wskazanych terenów.
Wojsko wymaga uzupełnień za 5 sztuk złota.

Podboje królowej Tamary
Królowa Tamara zwołała wojsko do kolejnej wyprawy. Tym razem, zajęto południowy Pont. Tamtejsi ludzie byli już o wiele mniej związani kulturowo i religijnie z Grekami więc podbój przyszedł o wiele łatwiej. Bez większych problemów, zajęto kilka wyznaczonych prowincji.

Zajęcie Rodos
W tym roku Cesarz dał odpocząć swoim Stratiotom i zadowolił się zajęciem Rodos. Plan wykonano bez żadnego oporu – nikt nie spodziewał się, że to na ich brzegi wyjdą wojska Wschodniorzymskie. A nawet jeśli się spodziewał, to co rodyjczycy mogli zrobić?

Jednoczenia Brytów ciąg dalszy
W tym roku Sir Gwendall, po wytępieniu zbójcerzy, wrócił do Bretanii i tam objął dowodzenie nad wojskiem, które bez większego problemu dokonało zajęcia kilku prowincji.

Dziedzictwo Walezjuszy
Król Franków, Filip kontynuował jednoczenie ziem sowich przodków, kontynuując pochód na wschód. Opór na tamtych terenach był, jednak kilka strzałów z łuków wystarczyło by skutecznie ukrócić chwytających za broń możnych. Do końca roku, osiągnięto granicę z faktorią Syrakuz na wschodnie oraz Nową Kartaginą na południu.

Wyprawa Szkocka
W końcu, dzielni potomkowie wikingów ruszyli swoimi łodziami ku północnym wybrzeżom Szkocji. Mieszkający tam możni Celtyccy o dziwo, prawie nie stawiali oporu, a wręcz przeciwnie, wraz z wojskami Islandii, pod dowództwem thana Thorvalda Haraldssona, składali hołd „najeźdźcom”. Znów, okazało się, że brzęczące monety i obietnice są tyle samo, albo i więcej warte co szczęk miecza i topora.

Jednoczenie Rusi
W tym roku, król Ruski przeszedł samego siebie. Nie dość, że i tak spora drużyna wyruszyła na wschód, to jeszcze, wyruszyło z nimi konne bojarstwo zwołane pod broń. Po krótkich walkach zajęto niegdysiejsze Riazań, Suzdal i Rostów. Możnych, których nie przekonywało złoto, musiał przekonać miecz. Na północy jednak, olbrzymie natarcie nieco spowolniło się, aż z początkiem października nadeszła mroźna na tych terenach zima i zatrzymała zwycięski pochód. W obawie przed dalszym wzrostem władzy Świętej Rusi, na północy, tamtejsi możni powołali do życia Księstwo Kargopolskie obierając na księcia najsilniejszego z nich – Iwana Stanisławowicza. Nie wydaje się jednak by księstwo w dłuższej mierze było w stanie stawić opór Rusinom.


Za Łabę!
W tamtym roku, gdy król Niklot zajął jedynie skrawek ziem na wschodzie, wszyscy byli pewni, że to cisza przed burzą. Nie zwiodły ich prastare, słowiańskie przeczucia, że w przyszłym roku nie posiedzą przy ciepłym kominku, gdyż gdy tylko śniegi stopniały, Niklot wydał rozkazy i Łabę przekroczyła masa wojów z wojewodą Sieciechem na czele, a za nimi masa kolonizatorów słowiańskich na wozach i przy wozach. W pierwszej chwili germanie byli w szoku – nie spodziewali się, że Połabianie odważą się na przekroczenie rzeki, od której w końcu wzięli nazwę. W noc kupały, większość germanów na południowym brzegu rzei była już wysiedlona, zabita albo uciekła. Na koniec roku, opór był ogromny, jednak Sieciech skutecznie zawiadywał drużyną wojów i osadzał tysiące kolonizatorów na ziemiach, niegdyś germańskich. Przemarsz na południe, strwożył German, tak, iż ci zjednoczyli się i pod wodzostwem możnego imieniem Albreht, utworzyli Konfederację Germańską.
Wojsko wymaga uzupełnień za 8 sztuk złota

Jacy Bałtowie?
Takie pytanie zadawał sobie Fryderyk Pruski, wysyłając rozkazy dla swoich wojsk. W tym roku, armia Pruska zajęła ziemie niegdyś należące do Zakonu Liwońskiego. W wielką plagę, zakonnicy i cywilizowani Niemcy wymieszali się jednak z miejscową ludnością, więc opór Bałtów mógł dziwić Króla. Nie udało się zająć wszystkich ziem a trzeba pomyśleć o nawracaniu, zgermanizowaniu lub zbudowaniu sprawnego aparatu zarządzającego podbitą ludnością. Na północy, jeden z tamtejszych władyków, utworzył Królestwo Estonii i zapowiada, że będzie się bronił przed Prusami do ostatniego najemnika.
Wojsko wymaga uzupełnień za 5 sztuk złota

Podboje NPC
Do Mazowsza, Turków i Madziarów, dołączono niewielkie skrawki okolicznych ziem.

Powstaje Mezopotamia
Powstaje Księstwo Kargopolskie
Powstaje Konfederacja Germańska
Powstaje Królestwo Estonii


Mapa będzie w temacie "mapy"
Jak o czymś zapomniałem to walcie standardowo prosto do mnie.

Poprawka

Podboje Afrykańskie
Władca-Filozof kontynuował swe podboje. Jego farysi zajęli pewnie ziemie na południe od Nowej Kartaginy.

Wyzwalanie spod pańskiego buta...
Na Wolnych Ziemiach nic nowego nie nastąpiło - hospodar, kazacy i czerni zdecydowali o dalszym wyzwalaniu biednych chłopów spod bata możnych z sąsiednich ziem. Wojownicy przeciwnika stawiali większy opór niż zawsze - było ciężko, ale dzięki kawalerii łuczniczej i mieczowi uzbrojonych po pachy kazaków udało się zająć większość wyznaczonych terenów.

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota

Wielka Ruś...
W ciągu kilku lat doprowadzono do powstania coraz silniejszego państwa  - Królestwo Rusi w tym roku dokonało kolejnej ekspansji. Większość okolicznych władyków podejrzewała, że celem będzie Kargopol, dlatego zaskoczeniem był zmasowany atak drużyn Ruskich na ziemie południowo-zachodnie. Drużyna maszerowała i siłą "odzyskiwała" staroruskie tereny, aż w okolicach danwego Turowa napotkała armię księstwa mazowieckiego, które także przejmowała te tereny. Z braku rozkazów, postanowiono nie walczyć w niespodziewanymi siłami Polaków.

Wojska wymagają uzupełnień za 5 sztuk złota

Faktoria rośnie!
Wojsko Syrakuz desantowało się w Faktorii i rozpoczęło zajmowanie terenów położonych na połnocny-wschód od niej. Opór był spory - mieszkańcy Prowansji czuli niechęć do Italijczyków, jednak udało się zająć większość wyznaczonych terenów - oczywiście nie bez strat.

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota

Król Brytów?
Artur wysłał pod dowództwem sir Gwendalla nowy kontyngent do Walii by kontynuować dzieło zjednoczenia Brytów. O dziwo - tereny północnej Walii nie stawiały tak dużego oporu jak przypuszczano - słysząc o najazdach Islandczyków oraz poddania Szkocji, niegdyś należące do Brytów tereny przyłączały się do Artura. Zajął on w tym roku więcej ziem niż zakładał.

Iberia
Kalif w tym roku na spokojnie, zadowolił się jedynie niewielkim skrawkiem ziem na zachodzie. Atmosfera jednak w Iberii jest coraz gorętsza!

Ekspansja Zakonu Tau
Cicha woda brzegi rwie... W tym roku oprócz armii, także dyplomaci zakonni rozpoczęli swoją ofensywę. Nie wiadomo co obiecali mistrzowie zakonni możnym bawarskim, ale chyba na brak złota i przywilejów teraz nie narzekają... Armia Zakonna natomiast z powodzeniem zajęła tereny położone na zachód od macierzy, jednak zajmowanie wschodu nastarczyło już większych trudności. Miejscowi urządzali na zakonnych zasadzki w lasach, więc nie udało się zająć wszystkich wyznaczonych terenów.

Wojska wymagają uzupełnień za 8 sztuk złota


Podboje NPC
Mazowsze, Brabancja, Symmachia oraz Madziarowie nie siedzieli w pieleszach - każdy przejął trochę terenu na uprawę ziem, wypas bydła czy kóz dających mleko!

---

Jak o czymś zapomniałem, standardowo proszę się upominać.

Doriowie w ofensywie
Możni z północnej części Italii, orientowali się, że jeżeli nie Zakon rycerzy Tau przejmie wkrótce ich majątki, to wkrótce zrobią to Doriowie. Gdy nadeszła armia Liguryjska, postawa możnych była dwojaka – część wiedząc o bezsensowności oporu poddawała się, część uznała że nie odda suwerenności za żadne skarby. Najbardziej bronili się w dawnej Wenecji, znajdującej się na niewielkiej wyspie – tam walki były bardzo zacięte i długie, jednak w końcu udało się zająć wszystkie tereny. Gdzie teraz ruszą zastępy nielękających się śmierci Ligurów?

-100 włóczników.

Vive la France!
Na zachodzie bez zmian w kwestii rozciągania władztwa Króla Filipa nad resztą dawnego państwa franków. Teren był już wcześniej przygotowany pod przemarsz wojsk przez misjonarzy Rizeu, dlatego można powiedzieć, że wojsko wchodziło jak na swoje – opór zdarzał się rzadko, a jeśli był to przeważnie niewielki i szybko przełamywany.

Shalom Israel!
Sułtan Saladyn w tym roku wysłał swoje wojska do zajęcia ziemi obiecanej. Opór był nikły – znajdujące się między młotem a kowadłem skupiska ludności głównie arabskiej i żydowskiej doskonale zdawały sobie sprawę, że z dwojga złego chyba lepiej w te stronę…

Nilu! Nilu! Nilu!
Faraon nie dał swoim wojskom ani chwili spokoju. „oooh, będzie można poćwiczyć nogi” stwierdzili jego zaciężni gdy kazał im maszerować wzdłuż Nilu, na południe oraz na południowy zachód by przejmować tamtejsze plemiona. O ile przejmowanie rejonu Wielkiej Rzeki odbyło się prawie bez oporu – ludność zmęczona wojnami, zgadzała się na wszystko – o tyle na zachodzie nie było tak kolorowo. Momentami, wojsko Syna Ra było zatrzymywane przez tubylców!

-100 włóczników

Kalifat za konia!
Tym razem wzrok Kalifa zwrócił się na południe od półwyspu – Afryka. By się tam dostać, trzeba jednak łodzi. Niby żaden problem, bo kalif dysponuje langskipami, jednak koni tymi okrętami nie można przewieść. W związku z tym powołane w pospolitym ruszeniu rycerstwo musiało porzucić swoje konie na północnym brzegu cieśniny i pieszo, łodziami przebyć wody dzielące oba kontynenty. Tamtejsi ludzie stawiali zadziwiająco duży opór – dochodziło kilkukrotnie do starć, które jednak dzięki przewadze i liczebnej i ogromnej przewadze jakościowej zwyciężał kalif. Rycerstwo jednak stwierdziło, że bez swoich rumaków nie idzie ani kroku dalej na południe! W obawie przed dalszą ekspansją Kalifaru na południe, powstało Królestwo Idrysydów, zarządzane przez lokalną dynastię, uznającą się za potomków dawnych władców Maroka.
Na półwyspie przejęto także bardzo niewielką ilość ziem.

Wojsko wymaga uzupełnień za 20 sztuk złota.

Źródło Renu
Protektor Syrakuz najwyraźniej wcale nie obawia się śmiało ruszyć w głąb kontynentu. Gdy tylko stopniały śniegi, z Faktorii zwanej od teraz Marsylią, ruszyły wojska, które miały za zadanie zająć Źródło Renu oraz przy okazji zająć okoliczne ziemie. W szczególności w terenach górskich opór był duży, a miejscami bardzo duży – szczególnie w tamtejszych lasach urządzano zasadzki, które udawały się, co spowalniało marsz wojsk Protektora. Niemniej, zajęto więcej ziem niż się spodziewano, gdyż wykorzystując wpływy na południowym, wybrzeżu, część ziem słysząc o wracającej armii, sama poddała się pod opiekę Protektora.

Wojska wymagają uzupełnień za 20 sztuk złota

Potomek Temudżyna
W końcu, państwo Chana zaczęło graniczyć z jakąś cywilizacją! Powołanie ordyńców pod broń, postawienie im za wodza, przybocznego Chana, dzielnego Atakuia, oraz uzbrojenie części wojska w łuki refleksyjne sprawiły, że udało się dobyć granicy z Wolnymi Ziemiami, Rusią oraz jej wasalem – Kargopolem. Opór pojawiał się szczególnie na południu, wśród bardziej Rusińskiej ludności, na północy – skutecznie przekupywano możnych sakwami pełnymi brzęczących monet.

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota.

Artur
Po raz kolejny wojska Króla Brytów wyprawiły się by jednoczyć Wyspiarzy pod swoimi chorągwiami. Spór o Adę został jako tako zażegnany (o czym będzie jeszcze mowa), a rycerstwo wyżyło swe negatywne emocje na możnych stawiających im opór. Jednak nie wszystko było tak jak sobie to Artur zaplanował – Po pierwsze; rycerstwo uczestniczące w wyprawie bez koni, stwierdziło że to ostatni raz kiedy ich wierni przyjaciele zostali w stajniach w Bretanii. Po drugie – na wschodzie uformowało się Królestwo Mercji i Northumbrii, którego władca – król Elli zapowiedział, że będzie do upadłego bronił swoich ziem czy to przed Brytami, czy przed poganami. Mocne słowa jak na kogoś kto ma tak biedne państwo…

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota

Ruś Czerwona
Hospodar Wolnych Ziem powołał pod broń wolnych chłopów, którzy nie podlegając władzy okrutnych panów, musieli jednak wystawić swoje oddziały by rozpowszechnić władztwo hospodara (to znaczy wolnych chłopów, wyzwolonych spod pańskiego buta). Krótkie walki pozwoliły na pokazanie wyższości doświadczonych kazackich bojowników, jednak oddziały wozowe okazały się mało mobilne w ofensywie – tylko w teorii ciągnięcie konno za sobą, wielkich i ciężkich wozów pięknie wygląda. Ciężko było szczególnie na początku roku, gdy wszystko grzęzło w błocie. Część wojsk hospodarkisch, gdy tylko uzyskano dostęp do granicy z Mazowszem, ruszyła w tamtą stronę, pozostałe wojska ruszyły na południe, by zająć Mołdawie. Tam jednak napotkano na dobrze zorganizowany opór i gotową strukturę państwową – Hopodarstwo Mołdawskie, które od razu ogłosiło się wasalem Madziarów. Nie wiadomo było co w takim wypadku robić, a że zbliżała się jesień, postanowiono rozłożyć się na zajętych terenach i czekać co hospodar (znaczy wolne chłopstwo) zadecyduje.
Hospodarstwo Mołdawskie wydaje się silniejsze niż powinno. Nie bójmy się zadać pytania: kto za tym stoi?



Walki w Bawarii
Ofensywa terytorialna rycerzy zakonu Tau nie ustawała. W tym roku wojska Zakonne zajęły tereny leżące na zachód od Bawarii, przyłączając je do władztwa.  Wszelki opór przełamano mieczem.

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota.

Obudzony olbrzym
Do tej pory siedzący cicho Wielki Książę Brabancki, najwyraźniej mocno rozsierdzony tym, że kupcy z Nowogrodu nie będą mogli teraz sprzedawać mu skór niedźwiedzi polarnych  i twardego jak ruskie chłopy drewna sosnowego, wyruszył na podbój okolicznych ziem – wschód, zachód i południe były celem jego wojsk. Co prawda, na północy, na moczarach stawiano tak duży opór, że wojska aż do zimy nie były w stanie wypełnić planów, jednak i tak książę powinien być zadowolony ze swoich sług.

Wojska wymagają uzupełnienia za 20 sztuk złota

Na skutek ekspansji Brabantu, zwanego także Ligą z Oss, Zakonników Tau oraz Syrakuz na południu,  oraz na skutek wewnętrznych procesów państwotwórczych, nad Renem powstało Arcybiskupstwo Palatynatu ze stolicą w Mainz– kierowane przez niezwykle utalentowanego duchownego, który ponoć kiedyś był sługą Chrystusa Mściciela...


Podboje NPC
Symmachia oraz Madziarowie oraz Mazowsze, nie niepokojone przez nikogo, w dalszym ciągu kontynuowali poszerzanie swojego zwierzchnictwa terytorialnego.

Powstaje Królestwo Idrysydów
Powstaje Hospodarstwo Mołdawskie
Powstaje Arcybiskupstwo Palatynatu

Poniżej link do mapy uwzględniającej powyższe
LINK DO MAPY

Jak coś nie gra to dawać na ring!

Faraon nie spocznie
Mimo zwyciężonych przeciwników, wydaje się, że faraon nie chce odpoczywać – a raczej jego armie nie chcą, a nawet jeżeli chcą to syn boga Ra im nie daje – w tym roku ponownie zajęto część ziem znajdujących się na południe. Tym samym praktycznie, zamykają się możliwości dalszej ekspansji Nowego Egiptu. Co na to sąsiedzi?

Marsz na południe
Tymczasem, na dalekiej północy, Szkocji zbratani ze Wspólnotą postanowili ruszyć się nieco na południe. Wojska niosły ze sobą mięso wołu i wino – znak pokoju. Tubylcza ludność stawiała niewielki opór – przez wiele lat nie było zagrożenia z północy. Tym bardziej, że przykładem braci Celtów, część możnych dała się zwieść Erykowi…

Pan na Berytos
Najemni Farysi pozostający na usługach Sułtana Saladyna zajęli ostatnie prowincje, które stawiały opór najeźdźcom. Powołano także pospolite ruszenie – w sumie nie wiadomo po co, bo ci po kilku miesiącach nic nierobienia, wrócili do swoich domów.

Stłumienie powstania Bałtów
Dymitr nie toleruje odstępstw od swojego zwierzchnictwa, a chyba nawet bardziej nie toleruje odstępstw od wiary – armie tłumiące powstanie bałtów dały temu jasny pokaz – wojsko przeszło po nich jak po maśle, co prawda plądrując trochę, ale w końcu zawsze się trochę plądruje (szczególnie gdy jest się armią ze wschodu)

Iberyjskie harce
Ten rok obfitował w sukcesy strategicznie także na półwyspie Iberyjskim – wojska dotychczas spokojnych Amazonek z państwa o nazwie którego większość Europejczyków nie umie wymówić rozpoczęło swe jakże ogromne podboje! Zajęto aż 3 nowe prowincje leżące na wschód od dotychczasowych granic państwa!
Atlanci zaś zajęli południowy „pas który odgradzał ich od państwa służek Pani Czasu, zajmując tym samym ostatnie niezależne tereny w tym rejonie. Atlanci zorganizowali także bohaterski desant na Maderę – z tamtejszej ludności nikt nie spodziewał się ataku, to też, tubylcy nie stawiali oporu wcale.

Wakacje na Kanarach
W tym roku Kalif zapewnił swoim poddanym nie lada uciechę – zajmując część wysp Kanaryjskich będzie mógł pobudować tam letniskowe kurorty wypoczynkowe – plotka głosi, że część niesfornych imamów już teraz dostała obligatoryjny urlop na wyspach! Co za złote serce!

mapa:

Rzym
Gdy główna część armii cesarskiej koczowała pod Jerewaniem, część wojsk zajęła ziemie leżąca na południe od głównego szlaku na Kaukaz.

Egipt
Jakaż wielka była to wyprawa, że będą ją wspominać Egipcjanie aż po ostatnie lata swojego życia. Wojska Faraona zajęły jedną prowincję, wysuniętą na zachód. Boski, wie co robi.

Ruś
Gdy inni walczą, Ruś ma dalsze pole do ekspansji - cała północ stoi skuta lodem i czeka, na to aż ktoś się nią zaopiekuje! Tak by się mogło wydawać, jednak Nikita Pokryszkin na własnej skórze odczuł opór tamtejszych ludów. Po krótkich acz zaciętych walkach, udało się zdobyć południową Karelię.

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota.

Mapa zostanie podana przy zmianie tury.

Jak czegoś nie uwzględniłem prosze o kontakt.

Poprawka:

Atlanci
Gdy część wojsk walczyła zajmując Nawarrę, okręt wraz z setką włóczników wyprawił się na północ, by zająć... wyspę Man, leżącą między Irlandią a Brytanią. Ludność tubylcza stawiła zaciekły opór, a nie same wojsko nie miało na czas dostaw zaopatrzenia, dlatego zajmowanie tej prowincji zajęło aż cały rok.

Wojska wymagają uzupełnień za 5 sztuk złota

Ruś
W tym roku, oczy Dymitra skierowały się na północ – ku wybrzeżom fińskim. Wojska króla Rusi ruszyły i napotkały dość duży opór – tamtejsza ludność odmienna kulturowo i religijnie, złączyła się przeciwko wspólnemu przeciwnikowi i latem doszło do dość dużej potyczki, w której jednak poganie przegrali i zostali zajęci przez Rusinów. Straty są jednak wyraźne

-100 włóczników

Dwie Kartaginy
Suzeren zawsze powinien wspierać swojego wasala – z tą sentencją lekka jazda pod wodzą wiernego rycerza Kalifa, ruszyła na południe od Kartaginy, by zająć dla niej tereny nienależące jeszcze do nikogo. Co prawda, miejscowi stawiali pewien opór, jednak szybkie manewry kawalerii pozwoliły na uniknięcie większych strat.


Wolne Ziemie
Oprócz wojsk na Kaukazie, część wojsk ruszyła w stronę dawnej Bułgarii, oraz w drugą stronę, ku słowackim górom. Zarówno na północy, jak i na południu, wojska napotkały duży opór miejscowych, który co prawda został przełamany, jednak nie w całości. W szczególności na południu, wojska wozowe nie były w stanie „przejść” przez wszystkie zajęte ziemie, z tego powodu, iż powstała tam dosyć silna organizacja państwowa, pod wodzą niejakiego Aleksandra Valisa. Aleksandr, zagrożony z północy oraz południa, zjednoczył pod swoimi rządami Bułgarów a w tej chwili wydaje się że szuka protektora… Wojska wozowe natomiast, nieco wykrwiawione, powróciły do domów, gdyż już i tak długo walczyły ku wolności zniewoleniu innych ludów.

Cesarstwo Rzymskie
Stratioci, zostawiając najemników i wojska zaciężne pod oblężonym Jewretanem, ruszyły ba południe by zająć południowo-wschodnią Kapadocję i tereny północnej Mezopotamii. Gdy jednak usłyszano o „wycieczce” wojsk Tamary na ekipę oblegającą, dowodzący wyprawą Wielki Domestyk Alexios Metochites, zadecydował się odesłać część stratiotów na północ, by uniemożliwić Gruzinom przyszłe wypady. Stratioci zajęli część wskazanych terenów, jednak napotkali na dość duże oddziały Mezopotamii, nie podjęli walki. Większość stratiotów uznaje, że skoro zostali wysłani na podbój kolejnych terenów, to wojna praktycznie się kończyła, dlatego chcą wrócić do domów, na długi (i zasłużony) odpoczynek.

Brabant i Syrakuzy
Traktat z Antwerpii spowodował, że Królestwo Filipa przestało być oczywistym jednoczycielem dawnych terenów Królestwa Karolingów. W tym roku, tereny dawnej Burgundii stały się prawdziwym poligonem wojennym. Tamtejsi możni stawili nadciągającym wojskom z północy i z południa relatywnie bardzo duży opór. Nawet Brabant, dysponując ogromną, jak na taką wyprawę armią, nie był w stanie zająć wszystkich terenów. Co więcej, w pewnym miejscu doszło do spotkania się podjazdów Syrkauz i Ligii z Oss. Syrakyczycy najwidoczniej ustąpili pola sile Wielkiego Księcia, gdyż nie postępowali dalej na północ.

Syrakuzy: - 100 włóczników, - 3 prestiżu
Brabant: - 200 włóczników, + 3 prestiżu


Wyprawa skandynawska
Król Eryk wypełnił swoją „obietnicę wyborczą”, organizując wyprawnę na północ – ponoć, w tamtych stronach skusiły go pogłoski o złożach żelaza – na ile to prawda – nie wiadomo. Wojownicy duńscy i jarlowscy jednak zajęli sporą część terenów, napotykając opór, mimo wspólnej wiary. Na północy zaczęły powstawać zręby państwowości, zwanej Konfederacją Szwedzką...

Wojska wymagają uzupełnień za 10 sztuk złota.

Odnowa Świętego Cesarstwa
Jeszcze nie ucichły pierwsze śmiechy imprezy, która odbyła się na cześć Nowego Cesarza, a jego wojska już zajmowały nowe tereny ku chwale Odnowy Świętego Imperium. Wojska Hoplitów, jak i zaciężna piechota Nowego Cesarza, zajęła spory kawał ziem, tworząc z nich kolejne udzielne księstwa – Andegawenii, Westfalii, Turyngii, Norgdau oraz Wolne Miasto Bielefeld. Co prawda w tej chwili nikt nie podnosi głosu, gdyż Cesarz mocno wsparł finansowo nowopowstałe państewka, ale gdzieś już słychać szmery o tym, że ta jedna czy druga prowincja, powinna należeć do Hesji czy Wschodniej Frankonii zamiast do Turyngii. Nie udało się jednak zająć wszystkich terenów – roztopy i ulewne deszcze dały o sobie znać.

-200 włóczników
-100 łuczników  

Pierwsze wojaże króla Haralda
Zwoławszy pospolite ruszenie, wezwał swoich ludzi do walki werbując zaciężnych i ruszając na północ. Niewielki opór jaki stawiały mu lokalne ludy zostawał przełamany, a on sam jest postrzegany jako hardy i stanowczy władca. Całkiem niezły początek…

Pany na szubienice!
Na słowacji nic nowego – w tamtejsze góry i wyżynne doliny weszła armia ludowa--- nowych ziem, wieszając panów i wywłaszczając ich a ziemię rozdawali chłopkom. Oporu praktycznie nie było, bo armia gdzie tylko weszła, niosła dobrą nowinę i rozdawała żywność, a gdzie opór ten był, kilkaset strzał natychmiast „przeszywało” na wylot złe intencje nieprzyjaciela. Większym więc od nich wrogiem były ulewne deszcze i podtopienia – w niektórych górskich miejscach, armia musiała kocować i kilka tygodni, dlatego nie wykonano całego planu.

Najemnicy Cesarza
Gdy, Wielki Domestyk rozgryzał swoje położenie między Achajami a Bułgarami, najemnicy z Bułgarii zajmowali dla Cesarza tereny położone nieco na zachód od miejsca starć. Od razu zapowiedzieli, że nie mają zamiaru walczyć przeciwko rodakom, jednak jako że pecunia non olet, można rozbić tu i ówdzie pogański łeb toporem w zamian za garniec złota…

Wspólnota
Eryk, po wydarzeniach z wyspy Man, zdecydował się na zajęcie reszty wysp przy Brytanii. Chyba zresztą słusznie, gdyż nawet nikt z tamtych ziem nie wyciągnął miecza by stawić opór nadpływającym okrętom.

Wojennik czy pacyfista
Nie bardzo rozumieją Bejowie co poczynią ich Chan. Z jednej strony ogłasza konwersję na Symeonizm, z drugiej wysyła swoje wojska do kolejnych podbojów. Może to w genach strasznego Czingis Chana było takie pomylenie? Może i tak, ale nie zmienia to faktu, że zaciężni są od tego by walczyć, nie modlić się i wspierać biednych, stąd też udało się, po krótkich acz zaciekłych walkach podbić nowe ziemie. Naturalnie, mimo wyśmienitego dowódcy, ulewne deszcze utrudniały i spowalniały pochód wojsk…

Wojska wymagają uzupełnień za 25 sztuk złota.

Finlandia
Wzdłuż zatoki botnickiej posuwała się powoli armia Dymitra dowodzona przez Nikite Pokryszkina. Opór ludności lokalnej był, pomimo domysłów i tak niesłychanie duży i chyba tylko dzięki zdeterminowaniu dowódcy, udało się przed końcem roku dotrzeć do oceanu na północy! Straty w drużynie są jednak bardzo duże.

-200 włóczników

Wyprawa praska
Wiosną do portu w Gdańsku zawinęły Islandzkie okręty z wojami na pokładzie. Jak się okazało, przybyły by wesprzeć króla Polski, Jaromiła, w wyprawie wojennej. Obie armie spotkały się w Poznaniu, skąd wyruszyły szlakiem na południowy zachód. Praktycznie bez walk zajęto Śląsk, jednak wkrótce wyprawa musiała się zatrzymać, jako że do wojów doszły słuch, że zachodnie rubieże tego regionu zostały już zagarnięte przez wojowniczych Połabian. W tej sytuacji zadecydowano o skierowaniu wyprawy do Czech. Po przekroczeniu Sudetów natknięto się jedynie na słabe, niezależne księstwa rywalizujące ze sobą nawzajem. Wobec tego po krótkich walkach zajęto Morawy, a Islandzcy wojowie doszczętnie splądrowali Pragę. Czesi jednak powoli zaczynają się budzić z marazmu i coraz częściej mówią o zjednoczeniu się przeciwko „lechickim niewiernym” (jako że sami pozostali przy chrześcijaństwie). Pewnym jest, że by utrzymać Czechy, Jaromił będzie musiał utrzymywać na ich terenie stałe garnizony, na co może jednak zabraknąć funduszy. Być może uznanie czeskiej autonomii w obrębie królestwa załagodzi sytuację, ale wątpliwym jest, by Czesi tylko na autonomii poprzestali.

Mapa:

Ruś
Ten rok obfitował w spore zaciągi nowych wojsk u Króla Dymitra - nowozwerbowane wojska wzmocniły oddziały na północy i ruszyły ku niezajętym resztkom Karelii. Pomimo wyraźnego oporu, wszelkie próby zatrzymania pochodu zostały obrócone w niwecz - wyprawą dowodził doświadczony już Nikita Pokryszkin, dobrze wykorzystując dywersyfikację posiadanych wojsk. Na koniec roku, armia mimo odniesionego sukcesu jest w opłakanym stanie i wymaga uzupełnień - zima na tamtejszych terenach jest o wiele silniejsza niż ta na tereni Moskwy czy Nowogrodu - wojsko ma odmrożenia, rany na mrozie nie chcą się goić a zaopatrzenie często nie chodzi, gdyż wozy z końmi gubią się w tamtejszych lasach.

-100 włóczników
-Reszta wojsk wymaga uzupełnień za 30 sztuk złota.

Wspólnota Islandzka
Jarl Eryk nie próżnując, zadecydował o powiększeniu Szkockiego regionu wspólnoty. W tym celu wyprawił wojaków na południe od górzystej Szkocji. Wojska przekroczyły granicę nie napotykając większego oporu. Co prawda kilku możnych było nieprzychylnie nastawionych do najeźdźców, jednak tamtejsi zdawali sobie doskonale sprawę ze swojego nieciekawego położenia. Na tereny Northumbrii i Mercji wkroczyły właśnie wojska Wesseksu oraz armia Artura, więc znikąd było oczekiwać pomocy i wsparcia. Wikingowie zajęli więc prowincje aż po ruiny starego muru Hadriana.

Wolne Ziemie
Kilka oddziałów wozowego pospolitego ruszenia wspartego lekką piechotą, wykroczyło by zająć tereny położone na południe od Słowacji właściwej - powolutku, przełamywano opór, co prawda ponosząc starty, ale przed końcem roku osiągając zamierzone efekty.

Norwegia
Puszczając pospolite ruszenie do domów, opierając się na samych wojskach zaciężnych, król Harald zajął ostatnie niczyje ziemie znajdujące się na północy Skandynawii. Opór tubylców był spory, dlatego odniesiono pewne straty.

-100 włóczników

Polska
Oddziały Polskie, wzmocniły swoją pozycję w Czechach oraz najechały dawne ziemie ruskie, zajmując tereny gdzie niegdyś mieściło się miasto Lwów.

Zakon Tau
Po latach niemocy, zakon Tau wysłał swoje wojska na wschód, dobijając granicy z Wolnymi Ziemiami.

Ruś
Ostatnie niezajęte tereny, znajdujące się daleko na północy, między terenami Ordy, Rusią a morzem powitały Nikitę Pokryszkina wraz z dzielnymi drużynnikami Ruskimi. Gdzie teraz wyprawi się Król Dymitr?

Bretania
Podobna sytuacja miała miejsca na wsypach. Ostatnie prowincje, które były do tej pory nienękane przez najeźdźców, bez oporu dołączyły do domeny króla Artura. Bo też co innego im zostało?

Kartagina
Dawno nic nie działo się na terenie Afrykańskim, to też Władca-filizof zadecydował o rozruszaniu zastojałych gnatów swoich wojaków. Wojska zajęły 2 prowincje znajdujące się na zachodzie.

Poprawka:

Nowa Kartagina zajmuje resztę wysp Kanaryjskich.

Orda
Chan Perski czyniąc zadość chuci swoich wojowników i bejów, wyruszył na południe. Mimo jego obaw, praktycznie zajęto te ziemie bez walki, a to za zasługą kies wypełnionych złotem.

Kalifat Nowej Kartaginy
Lekka kawaleria Kalifa wkraczając na ostatnie tereny Marokańskie, ogłosiła ich podległość Nowej Kartaginie.

Cesarstwo Wschodniorzymskie
Ostatnie niczyje wyspy, jońskie i egejskie, znajdujące się na morzu śródziemnym zostały zajęte przez flotę Konstantyna. Zajęto także, ostatnie tereny niczyje na zachodnim wybrzeżu Bałkanów.

NPC
Połabie, Saksonia i Zakon Tau, zajął skrawek ziem niczyich, który leżał między nimi.

Orda i Persja
Ostatnie miejsca gdzie chyba tylko cudem dotychczas nie rozpowszechniała się żadna władza państwowa przestały istnieć. Ordyńcy z Permu zajęli wschodnie wybrzeża morza kaspijskiego, a Persowie stabilizując sytuację w państwie, zajęli ziemie leżące na wschód od nich.