Wydarzenia

Choć w Zagrei Dionizos-Zagreus urządza sobie wielką biesiadę, to bynajmniej nie jest jedynym mężem krwi boskiej, o którym wieść się roznosi. W pobliskich Delfach głośno zrobiło się bowiem o uczcie wielkiego Heraklesa. Heros do miasta Apolla przybyć miał na zaproszenie Apokletoi'u. Apetyt miał iście lwi, przez trzy doby bowiem pożerał zapewnione mu przez miasto mięsiwo, które zagryzał następnie chlebem i zapijał winem. Alkoholu i jedzenia więcej było, niż na słynnych w całym związku dożynkach u Randalosa, a żarłoczny Herakles zjadł nawet wszystkie kotlety, które przygotowała mu babka Petrusa, każdą kolejną dokładkę, którą mu dała. Sił potrzebował, a to dlatego, że przeciwnik, którego miał pokonać również miał apetyt lwi - nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że był lwem - i to nie byle jakim, bo nemejskim. Czy może raczej Maliańskim, biorąc pod uwagę jego obecne położenie...

I może właśnie ta zmiana zamieszkania zmyliła Heraklesa, który uznał że brudzić się od razu nie będzie, tylko innych sposobów spróbuje. Heros nad herosów ruszył zatem ku jamie, w której zwierz się chował, a gdy zobaczył go - leżącego zadowolonego, bo przed momentem zjadł cały granulat dla mitycznych bestii grupę nierozważnych podróżnych, którzy uznali, że zdołają bestyję przechytrzyć - łuk swój wyciągnął. Strzałę nałożył, cięciwę naciągnął, oddech wstrzymał... strzelił. Drewniana strzała pękła od kontaktu ze skórą monstrualnego kota, która nawet rysy nie dostała od miedzianego grotu. Bestyja podniosła się od swego posiłku i uwagę na siłacza naszego zwróciła.

Herakles oszczep tedy wyciągnął. Solidny, z drewna cisowego o grocie z brązu. Drzewie w dłoni wyważył, oko jedno przymknął, rozbieg wziął i cisnął bronią w biegnącego ku niemu drapieżnika. Gdy tylko pocisk zetknął się z czołem pędzącego futrzaka rozprysk się on na kawałki, stworowi szkód żadnych nie czyniąc.

Herakles zatem wyjął z pasa miecz żelazny. Krótkim ostrzem pchnął lwa, który rzucił się na niego, kolejny posiłek przeczuwając. I to ostrze jednak nie wytrzymało zderzenia z mitycznym nemejczykiem. Pękło w pół, Herakles zaś został z rękojeścią samą, smutno patrzącą na niego.

W końcu więc w swe ręce robotę wziął. Lew skoczył na jego pierś, obalając go na ziemię. Heros zagryźć się jednak nie dał - rękoma pysk bestii zatrzymał, za nic mając sobie ostre jak brzytwa zęby. Z siłą całą swoją naparł na czaszkę i żuchwę grzywiastego stwora. Skóra monstrum może i była jak stalowa - kości jednak dalej miał zwykłe, zwierzęce. Bez większego oporu zatem uległy muskułom Alkidesa. Trzasnęły głośno, zwierz zaś padł bez sił na ziemi.

Nietknięty, lecz nieco zmęczony i ubrudzony Herakles wyrwał lwu szpony, którymi zwierzynę oskórował, a ciało sępom pozostawił. Skórę rajcom Delf przekazał, którzy pospiesznie rzemieślnikom najlepszym z miasta całego ją oddali. Ci natomiast zdołali z niej hełm grzywiasty zrobić, który równie dobrze swego nowego właściciela chronić będzie, co wcześniej oryginalnego sama skóra chroniła.