Wydarzenia

Bezpieczeństwo na morzach

Splądrowanie Kydonii odcisnęło spore piętno na niegdyś siejących postrach na Morzu Egejskim korsarzach. Większość ludności miejskiej została bez dachu nad głową, ich flota leżała na dnie, a gospodarka była w ruinie. Dość powiedzieć, że urażona duma była ich najmniejszym zmartwieniem. Ponieważ winą za te wydarzenia obarczony został Krateros, część mieszkańców szybko zaczęła się domagać jego rezygnacji, a co radykalniejsi nawet wygnania. Jednakże lata przynoszenia swemu miastu chwały i skarbów oraz dobre (choć jak widać nie wystarczające) przygotowanie się do najazdu sprawiły, że rezygnacja Kraterosa nie była znowu taka pewna. Toteż wszystkich zdziwiło, że ów wielki korsarz sam ogłosił złożenie urzędu. Nie do końca wiadomo, czy decyzja o rezygnacji była bardziej podyktowana naciskami ze strony mieszkańców Kydonii, czy odnalezionym przez niegdyś potężnego tyrana poczuciem winy za inwazję, którą sprowokował.

Ponieważ jednak polityka nie lubi pustki, należało wybrać nowego tyrana. Jeszcze więc nawet zanim rezygnacja Kraterosa była podana oficjalnie, różne persony zaczęły zbierać poparcie wśród mieszkańców miasta, by ostatecznie zostać trierarchą korsarzy. Pierwszą osobistością był niejaki Taleleusz – były kupiec, mający szerokie powiązania w klasie kupieckiej i rzemieślniczej miasta, jak również znajacy się osobiście z paroma większymi posiadaczami ziemskimi (głównie ze wschodniej – niezniszczonej części Krety). Taleleusz zaczął głosić nieco radykalne, jak na warunki kreteńskie, tezy, jakoby Kreta powinna dostosować się do nowych warunków, czyli zrezygnować z korsarstwa, a zamiast tego skupić się na rozwoju wewnętrznym i handlu, a także balansowanie gospodarki na wschodzie i zachodzie wyspy. Drugim kandydatem do posady tyrana był Fokas – pirat z krwi i kości, którego ojciec, dziad i pradziad zajmowali się redukowaniem obfitości kupieckich sakw. Fokas brał udział we wszystkich najazdach Kraterosa i bardzo szybko zyskał sobie zamiłowanie wśród starej gwardii wojowników Kraterosa. Jego płomienne przemowy nawoływały do zemsty na koalicji. Ostatnim z bardziej wartych uwagi kandydatów był Nikiforos, którego polityka jest bardziej umiarkowana względem poprzednich kandydatów, a która zakładała by kontynuację korsarstwa, z tym, że na okrojoną skalę i bardziej jako napadanie na statki handlowe – podobnie jak to robią korsarze ikaryjscy.

Wkrótce po oficjalnej rezygnacji Kraterosa odbyły się więc wybory, gdzie w szranki stanęło tych troje obywateli z zupełnie różnymi koncepcjami. Teoretycznie według tradycji Kydończyków, głos powinien mieć każdy obywatel, który ma jakąkolwiek zdolną do pływania łódź, jednak bardzo szybko i na potęgę obchodzono to wynajmując łódki od okolicznych rybaków, albo sklejając na szybko łodzie, które może i nie były zbyt wytrzymałe, za to utonęły by przy pierwszym rejsie. Ci jednak, którzy mogliby poczuć się niespokojni takim obchodzeniem tradycji, mogli przynajmniej odetchnąć z ulgą, że wybory przebiegły na tradycyjnych mordobiciach, wyzwiskach, popijawach i bójkach.

Ostatecznie jednak, mieszkańcy mieli jeszcze świeżo w pamięci, do czego doprowadziła agresywna polityka Kraterosa, zatem Fokas nie zdołał zdobyć wystarczającego poparcia, natomiast jednocześnie spokojne życie i płacenie kupcom (zamiast obrabowywania ich) dalej przywołuje zniesmaczenie każdego szanującego się Kydończyka. Zgomadzenie obwołało więc tyranem Nikiforosa, dodatkowo uchwalając o chęci zacieśnienia relacji z Ikarczykami. Krateros natomiast przyjął wybór ze spokojem i od razu zadeklarował, że zamierza służyć dalej swojemu miastu, z tym, że już jedynie jako jego czempion. Tak oto Kydonia zaczyna odbudowę pod nowym przywództwem i nową polityką. Ciężko powiedzieć jaka jest reakcja na te nowinki wśród władców Hellady, jednak okoliczni kupcy już zaczynają się zastanawiać nad zmianą profesji.