Wydarzenia

Wielka tłocznia w Praprii

Prapria jako część Królestwa Troi od lat słynie z wielkich roztaczających się gajów oliwnych, których budowę miał ponoć nadzorować w młodości sam król Troilos. Oliwki z tutejszych gajów dzięki dobremu ukształtowaniu terenu, wpływowi wód zwanymi Propontis  oraz doskonałym warunkom nasłonecznienia gleby cieszą się uznaniem w całym królestwie i jego okolicach. Rozrost królestwa w ostatnich latach sprawił, że efektywność produkcji oliwy prymitywnymi metodami jest o wiele niewystarczająca do potrzeb królestwa, dlatego postanowiono zatrudnionić najlepszych inżynierów w całej Azji Mniejszej do budowy tłoczni mającej znacząco podnieść efektywność produkcji oliwy. Metoda jaką pozyskiwana będzie w tłoczni oliwa zwie się Trapetum, czyli młyn składający się z dwóch półokrągłych kamieni, które będą obracane wkoło przez robotników. Odległości tych kamieni mają być regulowane, co pozwoli na mielenie oliwek bez miażdżenia pestek.

Troada, będąca sercem Królestwa Troi słynie nie tylko z legendarnego miasta jakim jest Troja, ale również z winnic położonych w pobliżu miasta. Produkowane w Troadzie wino stanowi dobro narodowe trojan oraz ważny czynnik ekonomiczny. Tak też z rozkazu króla zatwierdzono budowę nowej winnicy, ale innej niż zwykłe winnice. W nowej winnicy ma być produkowane wino na dwory królewskie oraz dla najwyższych warst społeczeńsywa. Zadbano o ustawodastwo aby nie tylko zwiększyć efektywność inwestycji, ale też zadbać o renomę wina trojańśkiego. Wprowadzono prawa, które, mają chronić jakość i reputację lokalnego wina, ponadto wszystkie amfory z tej winnicy będą musiały być zapieczętowane pieczęcią urzędników miasta, aby zagwarantować ich autentyczność i pochodzenie.

Podpalenie miasta to nie w kij dmuchał, a sprawa poważna - rzec by można gardłowa - ktoś w końcu winien dać gardła za tak straszliwą zbrodnię. Tak też było w Troi, gdzie król gotował się tak, że martwić się było można, że zaraz od niego miasto zajmie się kolejny raz. Gdy budowniczowie trudzili się, aby odbudować Troję, król Troilos nakazał znaleźć winnych tegoż straszliwego czynu. Rozpoczęto więc wielkie śledztwo - a grupa sowicie opłaconych przez króla śledczych spadła na miasto, zawzięci niczym sam cerber, węsząc, poszukując i oskarżając.

Obiecano też rzecz jasna wielką nagrodę za pomoc w znalezieniu winnych - prawdziwą górę drachm. No i wtedy się zaczęło. Spora część Troi leżała w ruinie, a jej mieszkańcy znaleźli się bez dachu nad głową... Sprzyjało to nastrojowi paranoi, a ponadto więcej niż jeden Trojańczyk wpadł na pomysł szybkiego zarobku... Zaczęła się więc spirala oskarżeń. Każdy oskarżał każdego - z pewnością winny był garncarz Perykles, bo oszukiwał przy wydawaniu reszty, winny musiał być Linos, handlarz rzepą, bowiem krzywo spode łba patrzył, winna była praczka Hypatia, bo zdradzała męża, to i miasto musiała zdradzić, winny być żebrak Karpos, bo śmierdział i się szlajał... W pewnym momencie zdawać by się mogło, że pół miasta brało udział w podpaleniu i aż dziwnym było, że wszyscy ci spiskowcy po prostu nie roznieśli Troi na kawałki przy pomocy kilofów. Oczywiście każdy z donosicieli domagał się drachm za swoje "absolutnie sprawdzone i pewne informacje". Z tej kakofonii kłamstw wyłonić choćby okruch prawdy nie sposób i jedynym co osiągnięto było sporo wybitych zębów, gdy oskarżeni postanowili podziękować donosicielom. A, no i mąż rozwiódł się z praczką Hypatią, dowiadując się przy okazji tego wszystkiego że zdradzała go ze wszystkimi sąsiadami.

Śledczy postanowili jednak poszukiwać winnych nie tylko w Troi - gdybano, że za podpaleniem musiały stać obce siły - a agenci za to odpowiedzialni musieli skądś się wziąć. Gdzie znaleźć można najwięcej obcokrajowców? Otóż w porcie i wśród kupców! Tak więc dzielni śledczy ruszyli do portu Troi, jednego z najbardziej ruchliwych w całej Helladzie... Od lat do miasta przybywają liczne statki wiozące wszelkiego rodzaju dobra - więc ruch w porcie jest nielichy. Śledczy mimo tego zaczęli przesłuchiwać tragarzy i kupców, kto do portu przybywał i co tutaj robił... Ci generalnie pojęcia nie mają - pół stanu kupieckiego Hellady ostatnimi czasy bywało w Troi i jedynym kogo tu brakuje była chyba tylko stara Petruskratesa z Koleskum. Śledczy jednak odpuścić nie zamierzają, tak więc przesłuchiwani zaczynają zmyślać i łgać, byle tylko ci się odczepili. Wskazywane są przypadkowe osoby, głównie obcy kupcy... którzy z racji, że przybywali regularnie do miasta, znali teren więc część z nich od razu jest zatrzymywana, ku swojemu niezmierzonemu zaskoczeniu - przybyli do Troi ubić interes, a tym co ich spotkało była mało przyjemna wizyta w loszku. Z całego ambarasu znowu niewiele wynikło - a z zeznań wynika że winni są wszyscy i nikt. Kupców zatem wypuszczono.

Rozkazem królewskim należało zbadać trop rzekomego zarządcy mennicy, który tajemniczo wstał z martwych. Postanowiono więc działać i każdego dnia przesłuchiwano wdowę po nim i jego biedne, pozbawione ojca dziatki, aby ich przesłuchiwać. Dopytywano się każdego szczegółu życia jej i męża z ostatnich kilku miesięcy, a w szczególności, dlaczego wdowa nie poinformowała nikogo z władz o śmierci swego męża. Zalewając się łzami, kobieta twierdziła stary łajdaczył się na kurtyzanach i wcale nie było jej żal kurwiarza, a że kobieta pracująca była, pochowawszy mężulka sama wzięła się do pracy, nie oglądając się na ewentualną pomoc państwową. - śledczy jednak nie byli przekonani i gdy zaczęli nadchodzić nie tylko ją i jej dzieci ale i jej rodzinę, sąsiadów a nawet jej matuchnę którą dochowywała kobieta nie wytrzymała. Pewnego dnia, gdy mieli ją zabrać na kolejne przesłuchanie, znaleźli kobiecinę w stanie takim jak jej mąż - martwą. Nie wytrzymała ona nerwów i zmarła, tym samym zapewne urywając ten trop (jakikolwiek on nie był).

Prowadzone niestrudzenie całymi dniami śledztwo efektów jak na razie nie przyniosło żadnych efektów i nie wiadomym jest czy jakiekolwiek kiedykolwiek przyniesie. Są jednak pewne pozytywy - nastrój powszechnej paranoi sprawił, że każdy patrzy każdemu na ręce i nikt raczej Troi ani Rizei nie podpali w ciągu kilku następnych lat - podejrzany jest każdy kto nosi na ulicy choćby i świeczkę. Nagrody obiecanej nie wypłacono nikomu, gdyż nikt nie pomógł w żadnej mierze. Gdy zaś nad Troją zapada zmierzch, po mieście niosą się dźwięki czekanów i młotów - to śledczy ponoć zajęli są kruszeniem wielkiej bryły złota, którą król przekazał im na poczet kosztów śledztwa i jako nagrodę za ich starania - przynajmniej oni będą po tym wszystkim szczęśliwymi i bogatymi ludźmi...

Powiedzmy sobie szczerze, to miasto nie należy do najwspanialszych. - tymi jakże oględnymi słowami skwitował jeden mieszkańców Rizei (zwanej niegdyś Sardis) zabłąkanego kupca z Rodos, gdy ten zapytał dlaczego miasto niczym nie handluje. - Pójdź do tutejszego burdelu, tam tylko kupczą u nas w mieście, co prawda jedno kurwy i wyłącznie opryszczką na przyrodzeniu, ale zawsze tanio. - Kupiec nie do końca rad z tego, że trafił na takie wypizdowie, ale ponoć odwiedził jedyne w mieście "targowisko".

Do momentu zajęcia Sardis przez Króla trojańskiego miasto rozwijało się w prawidłowym tempie, było wszak stolicą jednego z państw Helleńskich. Po zajęciu przez Troję, wyginięciu na wojnie części męskiej populacji oraz chorobie jaka panowała przez blisko trzy lata, miasto poważnie podupadło. Triumfalny wjazd bohatera trojańskiego Rizeusza do miasta był chyba ostatnim przejawem zainteresowania Króla Troilosa Sardis (zwanego od tej chwili Rizeą). Miasto przestało się rozwijać, przestały być wznoszone jakiekolwiek budowle, a z biegiem czasu kupcy przestali przybywać do miasta, wybierając okoliczną Mesopotamię, która mimo całkowitej klęski w wojnie stała na nogi, a młodzi emigrowali do Troi, na Rodos oraz wyruszając w rejs do dalekiej Beocji czy Attyki. Ci jednak, którzy zostali w mieście nie mają wyjścia - muszą płacić podatki dla człowieka który doprowadził do ruiny ich państwo oraz oddawać rekruta. 

Nie wiadomo kto pierwszy zaczął dyskusję, ale wkrótce powiedziano głośno - dość. Podczas ostatniego poboru podatku, celnicy zostali dotkliwie pobici a dwóch z nich którzy zasłaniali się władzą nadaną przez Króla Troilosa, zostało powieszonych na miejscowym targowisku. Administracja miasta, ze strachu przed rebelią zamknęła się w gmachu tutejszego "pałacu" przykazując strażnikom nie wpuszczania nikogo pod żadnym pozorem. Chyba tylko obecność wojska, które stacjonowało na obrzeżach miasta, odstraszało niezadowolonych mieszkańców od wszczęcia (głupiej, bo i z góry przegranej) rebelii. Tak czy inaczej, podatki nie zostały pobrane i chyba nawet nie to stanowi problem - ludność w mieście jest skrajnie niezadowolona z sytuacji społecznej i gospodarczej miasta. 

Wszyscy w Troi zadają sobie pytanie co zrobi Król Troilos; czy śladami Akris rozpocznie inwestycje w Rizei i nada równe prawa mieszkańcom dawnego państwa posttrackiego (co z pewnością nie spodoba się w stolicy) czy nieustępliwie stojąc na swoim niepokoje na podbitych ziemiach ugasi chłodem miedzi i żelaza.

W roku dziewiątym od ogłoszenia igrzysk przez Pytie zostały odbudowane potężne mury okalające miasto, ponownie stając się symbolem bogactwa i bezpieczeństwa w całej Helladzie.

Rozległa jest domena królów Troi, przez niektórych zwanych czasem panami Azji. Od brzegów morza egejskiego, po góry Anatolii, rozciąga się ona na ogromnym obszarze, większym niż jakiekolwiek państwo Hellenów. Nic więc dziwnego, że czasem istnieją pewne problemy z właściwym ocenieniem nad czym tak właściwie król Troi panuje, a świadomość o tym co dzieje się w odleglejszych prowincjach bywa niewielka. Ku nowo podporządkowanym terytoriom z czasem ruszają jednak królewscy posłańcy i inspektorzy aby ocenić przydatność nowo podbitych ziem dla Troi.

Tak też było w przypadku gór Frygii, jednego z najnowszych nabytków królestwa. Szybko zrozumiano potencjał tych ziem, odnajdując bogate złoża marmuru, jednak miejscowi twierdzili że niegdyś eksploatowano tu też inne kopalnie. Kierując się za wskazaniami nielicznych pasterzy zamieszkujących tutejsze góry, królewscy posłańcy w istocie odnaleźli kopalnię, zawaloną od upływu czasu - a w jedynym dostępnym korytarzu, ślady pokładów żelaza. Otwarto zatem jedną z wcześniej zamkniętych komór, w której odnaleziono prawdziwy skarb - skład pełen rudy żelaza, który widać dawni właściciele kopalni z jakiegoś powodu porzucili. Znalezisko zostało załadowane na wozy i posłane do stolicy - tym samym nawet z wyeksploatowanej kopalni ostatecznie przyszło coś dobrego.