by Swen Widłobrody Nie Sty 03, 2021 12:26 pmKrólestwo Danii
Historia
Gdy w 1340 r. władający Danią holsztyński hrabia Gerard III został zabity, skończyło się trwające od ośmiu lat w tym kraju bezkrólewie i na tron wstąpił Waldemar IV Atterdag. Młody, wykształcony król początkowo władał tylko północną Jutlandią, stopniowo jednak odzyskał resztę Jutlandii, Zelandię i inne tereny spustoszonego i podzielonego za panowania poprzedniego króla kraju. Niestety nie było mu dane długo się cieszyć zarówno własnym państwem, jak i swoim zdrowie - zaraza wszystko pochłonęła.
Na jego gruzach, grupa okolicznych jarlów wybrała wśród siebie najsilniejszego, którym się okazał być Swen Widłobrody. Wiedział, że ma przed sobą niełatwe zadanie, jednak zamierzał zrobić wszystko, by przede wszystkim zapewnić dobrobyt swoim ludziom i zjednoczyć wpierw Danię, a potem całą Skandynawię.
Ustrój
Państwem rządzi król, dożywotnio, bądź do momentu, gdy jego władza zostanie zakwestionowana przez któregoś z jarli. Odbywa się wówczas holmgang - pojedynek na śmierć i życie, dzięki temu wiadomo, że władzy nie będzie dzierżyła osoba słaba. Królowi podlegają jarlowie, każdy z nich stoi na czele własnej prowincji i odpowiada za dobrobyt i bezpieczeństwo mieszkańców. Jarlom podlegali zaś wodzowie, którzy odpowiadali za konkretne wsie, bądź mniejsze miasteczka.
Religia
Zanim zaraza dotarła na Skandynawię, miały tu miejsce pierwsze etapy chrystianizacji, które jednak nie przetrwały próby czasu, a lokalna ludność odebrała zarazę jako karę za próbę odwrócenia się od bogów, stąd też powrót do rodzimych korzeni - kultu. Centralny element wiary duńskiej to Völuspá, opowieść o drzewie życia, Yggdrasilu, świętym jesionie. Jest tym co święte, osią i miejscem łączącym wszystko we spólnym ładzie w kosmosie. W mitologicznej pieśni o Yggdrasilu drzewo życia jest niszczone przez jelenie i węże symbolizujące to, co niepewne i groźne. Yggdrasil jednak żyje dzięki Nornom, podlewającym święty jesion wodą ze studni Urdand brunnen.
Bogów i inne istoty nadprzyrodzone czczono na dwa sposoby. Pierwszym i najbardziej oczywistym był publiczny kult, obejmujący składanie ofiar. Na ogół obrzędy odbywały się na farmie wodza, na þingu lub w świętych miejscach. Ceremonie prowadził król, earl, wódz albo goði, czyli specjalnie do tego wyznaczony człowiek. Według źródeł historycznych goði odprawiał obrzędy ku czci określonych bogów w wyznaczonych miejscach lub w budowli zwanej hof. Pełnił także inne funkcje społeczne jako znający prawo, przywódca podczas wojny i wypraw handlowych itd.
Oprócz tego praktykowano kult religijny w bardziej osobisty sposób, na poszczególnych farmach. Główną uczestniczką świętych aktów była kobieta, która dbała o zachowanie tradycji danej rodziny i farmy. Z kolei farmer przewodził rytuałom wyznaczającym etapy życia poszczególnych członków rodziny. Tych dwoje pełniło też funkcje goði (męskiego opiekuna kultu) i gyðja (żeńskiej opiekunki kultu), prowadząc obrzędy podczas blót – ofiary lub uczty.
Niektórzy ludzie i rodziny w wyjątkowy sposób czcili któreś z bóstw. Jedni mieli szczególny stosunek do Frejra lub Frei, inni woleli Thora lub Odyna. Czciciele Odyna, Thora lub Frei traktowali tych bogów jako fulltrudi, czyli najdroższych przyjaciół, i zabiegali o ich łaski.
Społeczeństwo oraz kultura
Różnice ekonomiczne oraz kulturowe w społeczeństwie były bardzo duże. W tej kwestii najwięcej informacji dostarczają miejsca pochówku – od bogato zdobionych i dobrze wyposażonych grobowców po niepochowane, porzucone szkielety.
Wiadomo na pewno, że w okresie wikingów, w Skandynawii, było wielu niewolników. Były to pozbawione wpływów i praw politycznych oraz gospodarczych jednostki. Najczęściej zdobywano takie osoby poprzez kupno lub porwanie. Zdarzała się również utrata wolności za niektóre przestępstwa. Dzięki swoim doskonałym statkom, w toku licznych wypraw, zdobywali wikingowie nowych niewolników. Sprowadzano ich na użytek własny bądź na sprzedaż, ale również dla okupu. Czasami dochodziło do sytuacji, gdzie niewolnik po śmierci swojego pana, był uśmiercany przemocą i chowany razem z nim. Ta praktyka, choć w mniejszym stopniu na skutek ostatnich wydarzeń, wciąż została zachowania i teraz ponownie nabiera impetu.
Kolejną grupę społeczną byli tzw. Wolni. To najliczniejsza grupa stanowiąca podporę całego społeczeństwa. Osoby z tej warstwy posiadały prawo do występowania w sprawach publicznych, do noszenia borni oraz całkowitej ochrony, jaka wynikała z ówczesnego prawa. Ich możliwości społeczne zależały w praktyce od pochodzenia i posiadanego majątku. Do tej grupy zaliczano m. in. arystokrację, właścicieli ziemskich, dzierżawców, myśliwych, kupców i zawodowych żołnierzy.
Pozycja kobiet w społeczeństwie wikingów miała być dość silna, w porównaniu z innymi ówczesnymi państwami. Spora ich część pełniła funkcje nadrzędne w swoich kręgach społecznych. Pomimo, że mężczyźni dominowali, nie posiadali jednak monopolu na władzę.
Spoiwem łączącym w całość ówczesne społeczeństwo, były wspólne tradycje oraz ścisły kodeks moralny. Pogwałcenie którejkolwiek z norm było równoważne z utratą honoru, a co za tym idzie opuszczenie przez jednostkę społeczności właściwej. Lojalność obowiązywała nie tylko wobec rodziny oraz wspólnoty, ale również między przyjaciółmi, panem i jego ludźmi, czy też gospodarzem a służbą..
Wikingowie nie przywiązywali zbyt dużej uwagi do wyglądu, bowiem ważniejsze od mody były ciepło i wygoda. Ubierali się warstwowo, żeby zapobiec oddawaniu ciepła. Ubiór bogatych wikingów nie różnił się wiele od biedniejszych. O pozycji społecznej świadczyła biżuteria oraz ozdoby, np. bogato zdobione brosze do spinania. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni nosili zimą ciepłe rękawice oraz wełniane czapki.
