Wielkie Księstwo Brabantu - Królestwo Bretanii

Traktat sąsiedzki z Rennes
zawarty
Anno Domini 142
od nastania ciemnej ery


Jego Ekscelencja Wielki Książę Brabantu, Książę Brabancji, Lothier i Limburgii, Margrabia Antwerpii, Hrabia Brukseli, Louvain i Zelandii, Pan na Ayseau, Protektor Kościoła Świętego etc. etc. Henryk V de Brant oraz Jego Wysokość Król Bretanii i Książę Anjou Artur II z domu Brienec po wymianie listów jak i poselstw, a takoż dążeniu zgodnie z prawidłami wspólnej chrześcijańskiej wiary ku zgodnym konkluzjom, mającym dobro, dostatek i urodzaj ich władztwom przyprawić, postanawiają wszem i wobec niniejsze pakta zawrzeć i po wsze czasy przyrzec sobie nawzajem, co w literze prawa stać będzie poniżej:

I.
Jego Wysokość w swej łasce i wielkoduszności zezwala kupcom brabanckim, flandryjskim, antwerpskim, niderlandzkim, a takoż i wszystkim innym handlarzom co z domen Wielkiego Księcia Brabantu się wywodzą, lub do gildii przynależą uznających zwierzchnictwo tegoż, na swobodny handel wzdłuż i wszerz swej domeny, tej obecnej jak i przyszłej, rozwiniętej przyszłości. Kupcy wymieniani powyżej otrzymają takoż prawo i przywilej do postawienia własnym sumptem faktorii swej na terenach miasta królewskiego Rennes, a także założenia kantorów w dalszych miastach lokalizowanych na bretańskich domenach, o ile dojdą do porozumienia z lokalnymi komisarzami i urzędnikami królewskimi w przyszłości.

II.
Jego Ekscelencja w swej dobroci i miłosierdziu zezwala kupcom bretońskim, a takoż i innym handlarzom z ziem uznających zwierzchnictwo Króla Bretańskiego lub do gildii kupieckich usytuowanych na terenach Królestwa przynależących, na swobodny handel wzdłuż i wszerz swej domeny, tej obecnej jak i przyszłej, rozwiniętej przyszłości. Kupcy wymieniani powyżej otrzymają takoż prawo i przywilej do postawienia własnym sumptem faktorii swej na terenach miasta Antwerpii, a także założenia kantorów w dalszych miastach lokalizowanych na brabanckich domenach, o ile dojdą do porozumienia z lokalnymi komisarzami i urzędnikami królewskimi w przyszłości.

III.
Jego Wysokość jak i Jego Ekscelencja przyrzekają sobie braterską, chrześcijańską i sąsiedzką przyjaźń i poszanowanie. Żaden wasal lub poddany Jego Wysokości nie powinien naruszać praw i granic domeny Jego Ekscelencji i vice versa pod groźbą gniewu i infamii w obu domenach. Takoż przyrzeczone zostaje, że jeśli ktoś by z zewnątrz bezprawnie i bezpodstawnie nastawał na mir w władcy jednego, drugi okaże mu wsparcie w potrzebie, odpowiednie do okoliczności.

IV.
Jego Wysokość jak i Jego Ekscelencja kierując się chrześcijańską wiarą i chęcią odnowy moralności, deklarując, że kiedy nadejdzie czas odpowiedni, patronować będą zwołaniu wspólnemu synodowi biskupów chrześcijańskich, którzy dyskutować będą nad sprawami ważnymi dla kościoła świętego i ludu pobożnego.

V.
Jego Wysokość jak i Jego Ekscelencja przy tym by umocnić podstawy traktatu powyższego postanawiają przyrzec sobie w ciągu lat dwóch zawrzeć dodatkowe porozumienia skutkujące uzupełnieniem postanowień niniejszej umowy. Na przypieczętowanie zaś tego i przyszłych paktów w przeciągu następnych dwóch lat porozumią się co do mariażu dynastycznego między oboma domami panującymi.

Poseł cesarski został czym prędzej ugoszczony, a wieść o jego przybyciu prędko dotarła do króla, który przyjął go na audiencji.