by Princeps Czw Gru 31, 2020 6:02 pmKalifat Nowej Kartaginy
Historia
Gdy zaraza z Genui dotarła na Iberię, półwysep był w końcowej fazie rekonkwisty. Ostatnie islamskie państwo jakie się ostało - Emirat Grenady z trudem utrzymywało się na swoich terytoriach. Z początku więc zaraza była odebrana jako boska kara dla niewiernych, bowiem na początku uderzyła w chrześcijan, lecz z czasem zaczęła też pustoszyć tereny emiratu. Chaos był tym większy, że emir wraz z całą niemal rodziną zginął od epidemii, co niedługim okresie czasu sprawiło, że jakakolwiek forma państwowości na tych terenach przestała istnieć. Nikt nie jest w stanie powiedzieć ile trwał okres mroku, który spowił Iberię i całą Europę.
W tym okresie żył jeden z ludzi który wywarł potem duży wpływ na dzieje regionu - historyk, którego pierwotnego imienia nikt nie znał. Ów pasjonat był niezwykle zainteresowany historią starożytnej Kartaginy, którą badał za pomocą pism, które jego rodzina wywiozła z Kordoby, przed zajęciem ją przez barbarzyńców. Podczas swoich badań znalazł wiele wspólnego pomiędzy kulturą muzułmańską, a kartagińską. Zdarzało mu się też dopatrywać podobieństwa w religii. W końcu jego badania przyniosły nieoczekiwany, nawet dla niego samego skutek: Kartagińczycy musieli być przodkami Arabów, którzy po wojnach z Rzymem uciekli poza zasięg jego wpływów. Według tej teorii, wielki wódz Hannibal Barkas był przodkiem Mahometa. Za dowód miała posłużyć niebywała charyzma, mądrość i zawziętość obu tych przywódców.
Kończąc swoje badania ów historyk doznał objawienia. Allah sam przemówił do niego i naznaczył go, aby zanieść ludziom prawdę: bieg historii, wszystkie wydarzenia na tym świecie były walką Allaha z szatanem, który zmieniając kryjówki (poczynając od starożytnego Rzymu) niszczył dzieła Allaha na tym świecie. W tych ciężkich dla ludzkości czasach Allah właśnie jego oświecił prawdą i na nowego proroka, który miał ulepszyć islam i przygotować go do walki z władcą piekieł. Oświecony przez własne dzieło przyjął imię Hakar Mustanir (oświecony mędrzec) i zabrał się do wypełniania boskiego planu. Z czasem stał się lokalnym watażką, który dzięki swoim zdolnością przywódczym gromadził coraz więcej zwolenników, a jego nauki docierały do coraz większego grona słuchaczy. Trudno się było temu zresztą dziwić, sam Hakar prowadził ascetyczne i świątobliwe życie zgodne z przyjętymi przez nową wersję Islamu zasadami. Był również okazem zdrowia i siły, ale co jednak było najważniejsze, to że nie imały się go żadne choroby włącznie z dżumą genuańską. Ludzie więc szybko zaczęli lgnąć pod sztandary nowego ruchu.
Gdy Hakar urósł dostatecznie dużo w siłę, ruszył by zdobyć Kartagenę. Mustanir wiedział, że to właśnie to miasto było niegdyś Nową Kartaginą, siedzibą Barkasów, dlatego potraktował to jako znak od Boga, że jako jedyne miasto w regionie nie wyludniło się i nie popadło w ruiny. Gdy Hakar dotarł do jej bram, poprosił o spotkanie z przywódcami miasta. Do dziś nie wiadomo, co w odosobnieniu powiedział im prorok, jednak zgodzono się oddać miasto pod jego rządy. Z nową obiecującą siedzibą, której przywrócono nazwę „Nowa Kartagina”, wojska Hakara dokonywały dalszych ekspansji na południu półwyspu Iberyjskiego, docierając nawet do góry Tarika, a następnie przekroczyli cieśninę i stworzyli przyczółek w Afryce.
Hakar rozumiał jednak, że jego państwo nie przetrwa roku po jego śmierci, jeśli będzie zamieszkiwane przez półdziki lud, rządzony przez watażków. Korzystając więc z odwrotu epidemii, spędził resztę swojego życia umacniając i centralizując władzę państwową. Pozbył się niemal wszystkich dawnych swoich dowódców, którzy sprawowali władzę w przyległych ziemiach (jego zdaniem ich rola w planie Allaha została wypełniona), a w ich miejsce powołał zarządców prowincji, osobiście przez niego szkolonych i bezgranicznie oddanych. Do tego celu założył specjalną szkołę w Nowej Kartaginie dla administratorów i innych urzędników.
W procesie budowy struktur państwowych bardzo pomógł fakt, że w Nowej Kartaginie przetrwało pojęcie cywilizacji i kultury, które z czasem zaczęło być przyswajane przez resztę kraju. Dzięki dobrze zorganizowanej administracji państwowej wioski ponownie zostały zasiedlone, na polach znów posiano zboże, a nowo powstające miasteczka znów mogły wytwarzać dobra rzemieślnicze. Hakar jako badacz historii doceniał znaczenie sztuki i nauki. Chociaż wiedział, że w współczesnych mu czasach niepewności upowszechnienie się tych dwóch dziedzin będzie trudne, jednak w wierzył, że w przyszłości mogą odegrać ważną rolę w jednoczeniu i udoskonalaniu państwa. Dlatego wybudował w Nowej Kartaginie bibliotekę, do której przekazał swoje prywatne zbiory i teksty sprzed epoki mroku wierząc, że w przyszłości będzie to większy ośrodek myślowy.
Sam Hakar umarł 2 lata temu (po jego śmierci wznowiono rachubę czasu). Pozostawił po sobie relatywnie stabilne i zcentralizowane państwo, w którym stopniowo nawet zaczął się odradzać handel.
Po śmierci proroka władzę przejął jego bratanek (którego adoptował po śmierci rodziców) – Abd ar-Rahman Azair, który przyjął starożytne miano kalifa i potomka Mahometa (za którego również natychmiast pośmiertnie uznano Hakara). Z pomocą zbudowanej przez swojego poprzednika machiny administracyjnej, Abd ar-Rahman kontynuował podbój na Iberii. Zdołał również wyprawić się na Baleary zajmując większość wysp i ustanawiając tam nowy porządek.
Ustrój
Kalifat Nowej Kartaginy jest monarchią dziedziczną, w której rządzi dynastia Azairów. Kalif ma sprawuje władzę świecką nad państwem, ale jest też najwyższym autorytetem w kwestii religii. Władza na prowincjach opiera się na urzędnikach podległych władzy centralnej w Nowej Kartaginie, która na razie jest jedynym miastem. To właśnie sprawna administracja jest największym osiągnięciem Hakara, dzięki której mógł skonsolidować państwo i sprawnie odbudować kraj po mrocznych latach zarazy sprawnie realizując coraz to nowe i ambitniejsze inwestycje, które, dobrze zarządzane, znacznie zwiększyły dochód kalifatu. Wojskowość opiera się na systemie feudalnym, z tą jednak różnicą, że po śmierci ziemianina, kwesta przekazania ziemi dziedzicowi jest rozstrzygana przez specjalnych wysłanników kalifa, którzy mogą nie przyznać jej synowi zmarłego, jeśli ten nie spełniał dobrze swojej służby.
Uktalizm
Religia panująca w Nowej Kartaginie opiera się na naukach Hakara Mustanira. Jest to zmodyfikowana wersja Islamu zwana Uktalizmem (Uktalizm oznacza według starokartagińskiego „wieczną walkę”). Niemal wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie przyjęli nową wiarę.
Założenia Uktalizmu
Wszystkie wierzenia Uktalizmu oparte są na Koranie i Księdze Hakara, która zawiera wszystkie nauki proroka oraz jego interpretację Koranu.
Allah, którego Kartagińczycy czcili w formie wielu bogów (tutaj był to po prostu jeden bóg o wielu imionach, stąd mnogość obiektów kultu) jest esencją wszystkich cnót, panem i władcą świata, który zesłał Mahometa, Jezusa i Hannibala jako swoich wysłanników na ziemi, których celem była walka z szatanem. Szatan miał różne siedliska i przybierał różne formy. Za czasów Kartaginy było to państwo rzymskie. Następnie szataństwo objawiało się w: Bizancjum, Imperium Sasanidów, wikingach i hordzie Mongołów. We wszystkich tych formach szatan manipulował, czasem nawet dobrymi, ludźmi i plugawił to co święte (np. chrześcijaństwo w Bizancjum). Kartagina natomiast miała być pierwszą Mekką, jednak zarówno ona, jak i Hannibal ponieśli męczeńską śmierć, by odrodzić się w lepszej formie Islamu. Zadaniem Islamu jest zniszczenie szatana i zapanowanie nad światem, przywracając do prawdy resztę ludzi na Ziemi. Misja ta spoczywa na wszystkich wyznawcach Mahometa. Wszak przysięga o zniszczeniu Rzymu (w tej interpretacji chodziło o szatana) którą zawarł Hannibal przed ojcem, dalej obowiązuje jego potomków, a więc Mahometa i wszystkich jego wyznawców. Jednakże współcześnie nie wiadomo gdzie jest siedlisko szatana, jednak prorok zapewnił przed śmiercią, że wierni prędzej czy później rozpoznają prawdziwe zło.
W Uktalizmie Mekka ma mniejsze znaczenie jako święto miasto, natomiast jej rolę przejęła Kartagina, od której cały plan Allaha się zaczął. Celem władców Uktalizmu powinno być jej odbudowanie w duchu słusznej wiary. Pod względem doktrynalnym Uktalizm od tradycyjnego Islamu różni się przede wszystkim zmniejszeniem znaczenia pielgrzymki jako filaru Islamu. "Pielgrzymką jest nasza droga do doskonałości, poprzez wypełnianie woli Allaha. Pielgrzymki do świętych miejsc, choć na pewno są doceniane w Niebie, nie będą podstawą naszego osądu" - mawiał Hakar.
Usunięto też parę przestarzałych tradycji beduińskich, które przeniknęły do Islamu, jak np. zakaz jedzenia wieprzowiny, czy czczenie Hadżaru. Każdy dobry muzułmanin powinien działać na korzyść swojej wiary i społeczności wyznawców Islamu (przez nawracanie, walkę za wiarę, czy przez rozwój gospodarczy) oraz udoskonalać samego siebie poprzez medytację, naukę, post, dobrze wychowując potomków itp.
Społeczne postrzeganie kobiet również jest nieco różne, niż za Mahometa. Przez wieki zamieszkiwania Al-Andalus tamtejsi mieszkańcy stali się nieco mniej restrykcyjni wobec kobiet, co jest widoczne po dzień dzisiejszy. Hakar powiedział kiedyś: "One [kobiety] też są dziećmi Najwyższego pozwólmy więc im się modlić, pozwólmy im też się udoskonalać, by z czasem mogły stać się dobrymi żonami, matkami i wyznawczyniami Allaha". Kwestia kobiet jednak najczęściej wynika z tradycji regionu (afrykańskie włości kalifatu są bardziej restrykcyjne w tej kwestii).
Chrześcijaństwo samo w sobie nie jest uznawane za zło (wszak wyszło od Jezusa, proroka Islamu, który był jako Żyd spokrewniony z Arabami), a jego powstanie było dziełem Allaha, które miało przygotować świat na przyjście prawowitej wiary, czyli Islamu. Szatan jednak umiejętnie potrafił kierować chrześcijanami, by Ci wypełniali jego wolę (np. poprzez Bizancjum, które jednak przez samych chrześcijan zostało zniszczone w 1204 r. tym samym oczyszczając w jakimś stopniu dobre imię tej wiary).
Kwestia tolerancji każdej religii zależy od decyzji kalifa. Niewierni (jeśli zapadnie decyzja, że ich wierzenia nie są szkodliwe dla kraju lub jego mieszkańców) powinni jednakże płacić Dżizję, lub przekazywać swoje dzieci na służbę krajowi. Przede wszystkim człowiek musi chcieć się nawrócić z własnej woli. Przemoc jest rozwiązaniem tylko wtedy, gdy reszta środków zawiedzie. Oczywiście ważniejsze funkcje państwowe mogą zajmować tylko muzułmanie.
