Swawole Hadesa

Historię o porwaniu Persefony przez Hadesa zna bez wątpienia każdy mieszkaniec Hellady. Niewątpliwie jest ona prawdziwa - w końcu dowodem na to jest zmieniająca się pora roku gdy Persefona wraca na ziemię. W tym jedna roku stało się coś niepokojącego. Mianowicie, mimo, że wiosna rzeczywiście przyszła, nie ma ona takiego dobroczynnego oddziaływania na ludzi, rośliny i zwierzęta. Fakt, plony wzeszły jak powinny, jednak wieczorami chłód jest tak duży, że najstarsi grecy nie pamiętają aby kiedykolwiek doszło do tak niskich temperatur. Ponadto zaobserwowano większą niż dotychczas aktywność różnorakich bestii - satyrów, centaurów czy harpii, które zdają się być lepiej uzbrojone i bardziej agresywne niż poprzednio.

Tak samo jak na ziemi śmiertelnicy dumają co jest przyczyną takiego stanu rzeczy, na Olimpie bogowie głośno rozprawiają dlaczego Persefona nie wróciła w tym roku do swojej Matki. Hades nie zjawił się na wezwanie swojego brata do olimpijskiego pałacu, a Hermesa chcącego prześlizgnąć się przez bramy prowadzące do podziemi prawie zagryzł wyjątkowo rozsierdzony Cerber. Bogowie są jednak przekonani, że nawet gdyby udało się ominąć straszliwego strażnika piekieł, Hades jest przygotowany na dalsze próby "odwiedzin" jego braci, sióstr i ich potomków. Wobec braku jakiegokolwiek kontaktu z Panem podziemi, zdecydowano powierzyć tę sprawę śmiertelnikom.

Hermes pod postacią mędrca odbył podróż wędrując od pałacu do pałacu, ogłaszając poszczególnym bohaterom wolę bogów - któryś ze śmiałków musi zejść do podziemi, odnaleźć Hadesa i przekonać go do wypuszczenia biednej Kory. Zadanie wydawać by się mogło niemożliwe - jednak niezbędne ażeby świat znów nie zapadł się w ciemności i żal. Hermes obiecuje przy tym, że podczas gdy ochotnicy będą próbowali wejść do krainy zmarłych, odwróci on uwagę trzygłowego psiska. To co będzie działo się dalej, tego nie wie nikt.

Na prośbę bogów odpowiedziało tylko dwóch śmiertelników - pochodzący ze Związku Etolskiego Petruskrates oraz Claes z górzystej Orosirry. Gdy bohaterowie schodzili do królestwa podziemi zejściem wskazanym przez prędkonogiego Hermesa, powrotu na powierzchnię ziemi już nie było. 

Po kilkunastu minutach marszu, bohaterowie usłyszeli straszliwe warczenie strażnika Erebu - trzygłowy Cerber czuwał aby żaden niepowołany śmiertelnik nie dostał się do krainy zmarłych. Niepokój i strach obezwładnił obu śmiałków, jednak Hermes (jak obiecał), odwrócił uwagę wielkiego psiska, rzucając w niego kamieniem i uciekając w jedne z bocznych przejść, dzięki czemu obaj bohaterowie mogli szybko prześlizgnąć się szerokim korytarzem prosto do Hadesu.

Petruskrates i Claes schodząc w głąb Erebu całkowicie stracili poczucie czasu oraz opuściła ich potrzeba jedzenia, picia oraz snu. Być może szli kilka dni, być może kilka tygodni, być może jeszcze dłużej, zanim obaj wyszli na przeogromną, rozległą, podziemną, grotę, którą przedzielała w połowie szeroka rzeka, o wodzie ciemnej i mętnej niczym sumienie najgorszego złoczyńcy. Przepłynięcie wpław Styksu nie było możliwe, zatem bohaterowie skierowali się wzdłuż jej brzegów, w nadziei, że wkrótce napotkają przeprawę. Idąc tak długimi tygodniami, napotykali po drodze duchy zmarłych, które poruszając się w tym samym kierunku, szukały łodzi podziemnego przewoźnika. Po pewnym czasie pochód liczył tysiące, jeśli nie dziesiątki tysięcy duchów, które w ogóle nie zwracały uwagi na dwóch śmiertelnych pośród nich. W końcu jednak ujrzeli samotną łódź, na której Charon we własnej osobie przeprawiał zmarłych na drugą stronę Styksu.

Dzięki przemyślności polis które wysyłały bohaterów do Hadesu, obaj śmiałkowie dostali po drachmie stanowiącej zapłatę dla mrocznego przewoźnika. Charon przyjął zapłatę, jednak z uwagi na pełność załogi, Claes został zmuszony popłynąć kolejnym niż Petruskrates kursem. Tak doszło do rozdzielenia obu bohaterów.

Petruskrates po wejściu na drugim brzegu zgubił się całkowicie. Mroki podziemi nieoświetlane żadną pochodnią ni łuczywem spowodowały że błąkał się długie miesiące. Wkrótce jednak usłyszał głośny płacz i zawodzenie jakiejś niewiasty. Po głosie dotarł do płaczącej duszy przepięknej dziewczyny, która powiedziała bohaterowi, że rozpacza tu od wielu lat, gdyż przybyły niegdyś ze świata żywych po nią kochanek, wyprowadzając ją z Hadesu, mimo zakazu Pana Podziemi nie wytrzymał i obejrzał się na kroczącą za nim ukochaną. Przemyślny Petruskrates wykorzystując swój dar przemowy i przekonywania, domyślając się, że stoi przed Eurydyką, przekonał ją, że Orfeusz z pewnością po nią wrócił i na pewno już czeka na nią przy tronie Hadesa. Kobieta na skutek zapewnień Petruskrates, że właśnie tak jest, rzuciła się we wskazane miejsce, prowadząc bohatera przed oblicze złowieszczego Pana Podziemi.

Gdy Petruskrates stanął przed obliczem Hadesa, natychmiast zaczął układaną w głowie przez miesiące przemowę. Posługując się wymyślnymi porównaniami, epitetami i innymi zabiegami językowymi próbował przekonać Hadesa o słuszności zwrotu Persefony jej matce. Początkowo brat Zeusa w ogóle nie chciał słuchać bohatera, jednak z biegiem przemowy oraz następującymi po niej odpowiedziami na pytania Pana Zmarłych, Hades sposępniał jeszcze bardziej i zamyślił się. W końcu Petruskrates wyciągnął najcięższe argumenty, mówiąc że nawet "jego stara dotrzymuje raz zawartych umów". Tego argumentu Hades nie mógł przeboleć. Skinął na stojącą obok niego Persefonę i odesłał ją do Matki. 

Claes zaś, po wyjściu na drugą stronę Styksu, tak samo jak jego poprzednik zagubił się. Wkrótce jednak, całkiem przez przypadek natknął się na ogromną, wykutą w skale, podpieraną filarami salę, w której w kolejce ustawiali się zmarli. Claes zapytał najbliższego umrzyka do kogo (lub do czego) to kolejka. Dusza odrzekła mu, że jest to kolejka do Trzech Sędziów, którzy decydują o dalszym losie zmarłych - Minosa, Radamantysa i Ajakosa. Umrzyk dodał, że mimo, że stoi tu od wielu miesięcy, kolejka nie posunęła się do przodu ani o jedną osobę. Claes postanowił zatem sprawdzić co się dzieje i wyminąć kolejkę. Po wielu tygodniach tułaczki w złóż ustawionych dusz, doszedł co niewielkiej stali, w której naprzeciw ustawionej na środku mównicy stały trzy trony. Trony były jednak puste! Pod tronami ślęczał jakiś starzec podparty o laskę. Cales podszedł do ducha starca pytając go o to jak dojdzie do Hadesa i gdzie się podziało trzech sędziów. Starzec nie zareagował nawet na pierwsze pytanie, przechodząc od razu do wytłumaczenia drugiego. Powiedział, że zwie się Tejrezjasz i mimo, że jest ślepcem widział, jak kilku ogromnych satyrów uzbrojonych jak sami hoplici aresztują Trzech Sędziów. Cały skład orzekający został po zbrojną eskortą odprowadzony do Hadesa, gdzie słuch po nich zaginął. Ślepiec odradził Claes szukanie Hadesa, wskazał jednak mu drogę powrotną do świata żywych, prosząc by powiadomił o porwaniu Sędziów bogów na Olimpie. 

Gdy Persefona wróciła na wiosnę do swojej Matki, świat odżył. Po wyjściu z Hadesu, zarówno jeden jak i drugi bohater zauważyli najpiękniejszą w ich życiu wiosnę. Na obu także przy wyjściu czekał skrzydlaty Hermes. Obaj bohaterowie zdali raport ze swojej wyprawy oraz z jej wyniku. Hermes podziękował szczerze obu bohaterom i zapewnił ich, że po powrocie na Olimp, obydwu wychwali tak, że śpiąc, jedząc, pijąc i robiąc w latrynie będą czuli przychylność bogów w swoich działaniach. Dodatkowo, obaj bohaterowie dokonali czegoś, co udało się jedynie nielicznym kiedykolwiek - wejście i powrót z krainy umarłych miał miejsce tylko kilka razy w historii Hellady. Mimo radości z powrotu Persefony, bogowie mają inny problem. Zaniepokoiło ich bowiem zachowanie Hadesa, który bez wątpienia kombinuje coś większego. Czyżby podnosił on bunt przeciwko swojemu gromowładnemu bratu? Jak ośmielił się aresztować Radamantysa, który z boskiego nadania wydaje pośmiertne osądy? Niedługo zapewne zobaczymy na czym zakończy się ta cała sytuacja...

Ajakos, Radamantys i Minos, trzej sędziowie świata podziemnego zniknęli. Niewielu to jednak przejęło, gdyż cały świat helleński przejęty był zupełnie czymś innym: powrotem boskiej Persefony, dzięki której rozpoczęła się jedna z najlepszych wiosen, jakie dotychczas widzieli śmiertelnicy. Prędko się jednak okazało, że kwestia sędziów jest znacznie bardziej paląca, niż wszyscy się spodziewali: bez trzech sędziów, którzy wydawali wyroki, do której części Podziemi błąkające dusze mają się udać (lub dokąd powrócić, zależnie od innych wierzeń..) Hades przepełniał się, aż w końcu doszło do tego że nawet Cerber nie był w stanie sobie poradzić z bardziej niepokornymi cieniami, które zaczęły wypełzać do świata na powierzchni.

Początkowo charakter tych ucieczek przypominał typowe nawiedzenia: cienie objawiały się rodzinie, sąsiadom czy przypadkowym wędrowcom w trakcie nocy, ale wraz z rosnącą liczbą duchów widma przestały się ograniczać jedynie do nocy. Co więcej, gdy wyszły z Erebu, im dłużej przebywały w świecie śmiertelników, tym bardziej stawały się im podobne: straciły eteryczną formę cieni i zaczęły przyoblekać się w materię; nie stawały się jednak na powrót żywe, a jedynie imitowały życie, stały się istotami rezydującymi na pograniczu życia i śmierci.

Wraz z tymi ciałami przyszły też i cielesne potrzeby: przede wszystkim strawy i napoju. Ale jak się okazało, gdy jest się trupem powstałym z Hadesu to ma się niewiele środków na kupno żywności, a krewni, którym się pozostawiło majątek, nie zawsze są za to wdzięczni albo ciężko im wytłumaczyć ten fakt, gdy wygląda się, jakby kilka chwil temu wypełzło się z grobu. Toteż najbardziej głodni i nieszczęśliwi zmarli prędko znaleźli się w objęciach satyrów, menad, centaurów i innych monstrów hasających po Helladzie, gdyż łączył ich jeden cel: rabunek. Bandy monstrów powiększone o uchodźców z Hadesu stały się jeszcze groźniejsze niż wcześniej, przede wszystkim na ziemiach władców, którzy liczyli na to, że potwory na zawsze pozostaną w głębinach lasów i pieczar. Poważnie się omylili w swoich rachubach, gdyż wielu zmarłych, którzy powrócili do świata żywych, nie przeszło rzeki Styks i nadal posiadało swoje wspomnienia.

Toteż w wielu miejscach nadszedł czas wyrównania rachunków. Potworne bandy zaczęły napadać na podróżnych i mniejsze wsie i osady z podwójną żarliwością i brutalnością, do tego podszytą sporą dozą okrucieństwa: znane są przypadki, gdy rozwścieczeni zmarli swoich własnych krewnych zamykali w stodołach i chatkach, by pozwolić satyrom na podłożenie tam ognia. Najgorszy los spotykał jednak ludzi, którzy już za życia byli wrogami zmarłych: tych niejednokrotnie znajdywano poćwiartowanych, powieszonych albo wbitych na pale bądź sztachety: zemsta za dawniejsze krzywdy.

Nie warto nawet wspominać o tym, co się dzieje z tymi, którzy NIE trafiają na sznur albo pal: dość powiedzieć, że po nich nie zostaje żaden ślad, a nastrój grozy zaczyna obejmować całą Helladę. Połączone bandy bestii i umarłych największe szkody zrobiły na tych ziemiach polis, które nie były dotychczas "oczyszczane" przez rodzimych bohaterów. Tam gdzie włodarze zostawiali wojska do obrony ludności na wypadek ewentualnej napaści, zniszczenia były mniejsze, jednakże armie nie były tak mobilne i tak duże, by móc być we wszystkich miejscach, w których były potrzebne.

---

Najgorsza sytuacja była w Królestwie Troi, gdzie szybka ekspansja, powiązana co prawda z zaprowadzeniem administracji iliońskiej, doprowadziła jednak do sytuacji, w której państwa było zbyt duże, aby wojsko króla było w stanie utrzymać bestie w ryzach. Rizeusz, zajęty ciągłą walką z sąsiadami nie zainteresował się tym, że w trojańskich wzgórzach i lasach kryją się ciągle harpie i satyry, czekając tylko na lepsze dla siebie czasy. Harpie pobudzone przez zmarłych rozpoczęły masowe "naloty" na winnice, gospodarstwa czy gaje oliwne, mordując i wzbudzając popłoch rolników, robiąc idealne warunki do "odwiedzin" dawnych sąsiadów przybyłych  z Hadesu. W niektórych miejscach całe wioski zostały eksterminowane, tak że nie został się ani jeden żywy człowiek. Rada królewska jest przerażona tym co się dzieje i wzywa króla do natychmiastowego podjęcia działań. 

W Związku Eleuzyńskim, Królestwie Telchinów, Mykenach, Minnatoi, Nakos, Zagrei, Orosirrze, Heiraksei oraz na zajętych przez Akryjczyków wyspach itackich sytuacja nie jest tak zła jak w Troi, jednak pozostawia wiele do życzenia. Satyry, centaury i menady zeszły z gór i wyszły z lasów, wraz ze zmarłymi, w środku nocy napadając mniej strzeżone wioski, mordując lokalną ludność. 

Lepiej, sytuacja wygląda w Kydonii, Antygonei, Etolii oraz na wyspach Tenkredii. Tam, rządzący zainteresowali się problemem, podejmując jakieś wysiłki nakierowane na pozbycie się bestii. Naturalnie, w żadnym z tych państw nie przetrzebiono bestii wystarczająco, ale ograniczono straty jakie się dokonały. Gdzieniegdzie spłonęły gospodarstwa czy gaje oliwne.

Zdecydowanie lepiej sytuacja prezentuje się na ziemiach Tanatyru oraz w epirskiej części Akris. Tam, bohaterowie (z wojskiem czy też bez) dosyć dokładnie przeczesywali lasy i groty wytracając dużą część kryjących się tam satyrów. Naturalnie, ziemie te nie są całkiem wolne od poczwar, jednak zmarli nie zdołali spowodować tam większych strat.

Jedynym państwem, które pozostało ostoją śmiertelników jest demokracja Spartańska. Agiada wraz z wojskiem dokładnie przeczesywał każdy las i każdą jaskinie, likwidując wyśmienitą większość satyrów i demonów. Gdzieniegdzie zostały jakieś ostatki przeciwnika ale są one na tyle małe, że wychodzące z Hadesu umrzyki nawet nie trudziły się nawiedzać spariatów.

Najgorsze, że problem narasta, a wojsko nawet jeśli podejmie jakieś działania, to nie ma odwagi wkroczyć do jaskiń czy najciemniejszych borów i lasów. Mogą to zrobić jedynie bohaterowie. A jak mają to robić, skoro większość z nich zamiast na wojaczce, zna się jedynie na zarządzaniu?

Bogowie mają nadzieję, że znajdzie się jakiś śmiałek (lub kilku), którzy jeszcze raz zejdą do Hadesu, odszukają i uwolnią Sędziów, aby ci znów mogli decydować o duszach zmarłych. Do tego potrzeba jednak bohaterów sprytnych... bardzo sprytnych...

Przy zejściu do Hadesu stawiło się trzech śmiałków: Krateros z Antygonei, Peloponidas ze Sparty oraz młoda Agatha z Zagrei. Tak jak poprzednio, szybkonogi Hermes stawił się by odwrócić uwagę strażnika bram Erebu - Cerbera.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie Peloponidas, który przemykając się jako ostatni, zahaczył nogą o kamień leżący na ziemi, tym samym ściągając na siebie uwagę wielkiego psiska. Zdziwiony i rozjuszony pojawieniem się intruza Ceber podbiegł do Peloponidasa nim ten zdążył wstać, łapiąc go zębiskami jednego ze swoich pysków za nogę, wbijając kły aż do samej kości. Tylko dzięki szybkiej interwencji Hermesa, który wskoczył na łeb zwierzęcia, kłując go sztyletem w uszy, spowodował że Cerber zawył głośno puszczając mimowolnie Peloponidasa. Ów wyczołgał się tak szybko jak tylko mógł spod zejścia do Hadesu i pewnie wykrwawiłby się gdyby nie ponowna pomoc posłańca bogów, który zatamował krwotok, opatrując ranę. Hermes zabrał Peloponidasa do Sparty pozostawiając go w rękach tamtejszych medyków. Lekarze stwierdzili, że rana jest okropna i aby bohater szybko wyzdrowiał potrzebne jest przeprowadzenie skomplikowanego zabiegu i terapii mieszanką specjalnych leczniczych ziół, co jest bardzo kosztowne. W przeciwnym razie, bohatera czeka długotrwała rehabilitacja.

Gdy Cerber złapał Peloponidasa, Krateros i Agatha nie oglądając się na towarzysza, czym prędzej umknęli w głąb zejścia. Po wielu dniach, a może i tygodniach marszu, doszli do rzeki Styks. Wielka rzesza dusz pchająca się ku łodzi Cherona spowodowała, że bohaterowie zgubili się w tłumie. W końcu przyszła jednak pora na załadunek i Agatha sięgnęła do kieszeni by wyjąć i uiścić opłatę za transport. Jakież było zdziwienie Agathy gdy grzebiąc we wszystkich możliwych kieszeniach nie znalazła swojego obola! Najpewniej, zgubiła go, uciekając w popłochu przed Cerberem. Wobec braku zapłaty, błąkała się do końca roku po Hadesie szukając wyjścia, aż w końcu wyczerpana znalazła je, wychodząc nie wiadomo w którym momencie i miejscu na powierzchnię.

Po przepłynięciu przez Styks, Krateros podążał za duszami, mniemając że w taki sposób dojdzie na salę gdzie urzędować powinien sąd. Widząc ciągnącą się całe mile kolejkę, dokładnie wypytał o to co się stało i gdzie podziali się sędziowie. Najbliższych prawdy informacji udzielił mu, jak niegdyś Petrusowi z Koleskum, Tejrezjasz opowiadając całe zdarzenie uprowadzenia składu orzekającego o losie zmarłych. Krateros nie czekając na nic, szybko uknuł sprytny plan tego jak dowiedzieć się gdzie podziali się więźniowie. Idąc za smrodem, napadł i zadusił jednego ze zbrojnych satyrów, który oddalił się do grupy za potrzebą, przywdziewając jego cuchnące przyodzienie i uzbrajając się w jego oręż. Dodatkowo odciął mu rogi i przyczepił do swojej głowy. Garbiąc się i naśladując ruchy dzikich bestii, sarkając i wydając gardłowe odgłosy jak one, mógł w ciemności z powodzeniem naśladować swoich nowych pobratymców. Udając satyra, dowiedział się gdzie dokładnie znajdują się uprowadzeni sędziowie ruszając tam niezwłocznie. Wartę przy skutym Radamantysie, Minosie i Ajakosie pełniło dwóch zbrojnych satyrów. Krateros nie ryzykując walki i ujawnienia, po prostu podszedł do nich komunikując zmianę warty, uzasadniając ją historią o rozdawanej poziom niżej dodatkowej racji obiadowej. Strażnicy nie podejrzewając fortelu wybiegli zgłodniali, zaś Krateros zrzucając przebranie najzwyklejszym wytrychem otworzył prymitywne kajdany sędziów. Potem poszło już prosto - Radamantys znając każdą szczelinę, każdą grotę i każdy stalaktyt w Hadesie, wyprowadził niezauważenie wszystkich czworo na powierzchnię. 

Na wieść o uwolnieniu sędziów, bogowie rozradowali się jak chyba nigdy. Gdyby ów stan potrwał dłużej, sytuacja stała by się poważnym problemem nie tylko dla śmiertelników. Krateros zdobył wdzięczność wszystkich bogów, ale także specjalne błogosławieństwo Persefony, która wraz z Demetrą sprawiły, że wszystkie gospodarstwa rolne i gaje oliwne w prowincji stołecznej Antygonei w najbliższym roku obrodzą podwójnie

Powstał jednak nowy problem: o ile Radamantys, Ajakos i Minos mogą wrócić do sędziowania o tyle oczywistym jest, że nie mogą wrócić do krainy zmarłych. Do momentu uspokojenia Hadesa, trzeba znaleźć inną siedzibę Sądu. Jak zaś to zrobić, skoro jedynie podziemia Hadesu zapewniają na tyle dużą przestrzeń, by móc pomieścić wszystkich zmarłych, nie mówić już nawet o całej niezbędnej dodatkowej "infrastrukturze" jak Pola Elizejskie i Tartar, których nie da się w żaden sposób zastąpić. Wygląda na to, że trzeba będzie trzeba stworzyć tymczasowy Ereb, gdzie dokonywać się będą osądy i gdzie dusze zmarłych oczekiwać będą na powrót do (miejmy nadzieję) wyzwolonego z podstępów Hadesa Erebu. Na razie, sędziowie zostali zebrani na Olimp gdzie odpoczywają i kurują się po niewoli, jednak niedługo liczba zmarłych krążących po ziemi będzie na tyle duża, iż trzeba będzie wrócić do sędziowania. Bogowie obiecują liczne łaski i błogosławieństwa dla polis, które zobowiążą się do przyjęcie Trzech Sędziów, a Zeus obiecał nawet oddanie swojej tarczy. Ciekawe co do tej pory wymyśli jeszcze Hades...