Wojna Domowa w Egipcie

Przed Wiekami Chaosu kraj faraonów utrzymywał stałe kontakty handlowe z poszczególnymi greckimi polis. Wymieniane były praktycznie wszystkie towary - począwszy od żywności, przez oliwę i wino, skończywszy na miedzi, marmurze, a nawet złocie.  Gdy Hellada powstaje z kolan po wybuchu wulkanu na Therze (czy jak mówią świętojebliwi - sprawiedliwej karze bogów) w rejon Delty Nilu dopływają pierwsi kupcy, którzy wracając do kraju przywożą przeciekawe informacje. Otóż w kraju nad Nilem trwa wojna domowa między dwoma braćmi - Anonhotepem władającym północną częścią kraju, ze stolicą w Mendes oraz Ramzezem II, władającym południem mającym siedzibę w Tebach nad Nilem. Wojna trwa już 6 lat i żaden z braci nie może przełamać męczącego oba już państwa impasu. Pewnym jest jednak, że żaden nie ustąpi drugiemu - wojna będzie trwała aż do ostatniego... najemnika greckiego!

Możni egipscy a nawet sami żołnierze są niechętni do walki przeciwko sobie - ta sama kultura, ta sama religijna, te same piaski i piramidy, a nawet ta sama życiodajna rzeka w połączeniu z duszeniem gospodarki i ciągle nakładanymi podatkami, skłaniają obu faraonów do poszukiwania wsparcia właśnie w Helladzie. W poszczególnych dworach jak grzyby po deszczu zaczęli pojawiać się delegaci z Egiptu, prosząc o wsparcie militarne. Grecki żołnierz już dawno był ceniony na tamtejszych ziemiach - odmienna mowa i wyznanie (co znacznie utrudnia przekupstwo) a także wysoka dyscyplina i poziom strategiczny dowódców powodują, że obaj bracia wydadzą wszystkie swoje pieniądze na jak największą liczbę najemników, wysyłając po nich nawet swoją własną flotę. Co ciekawe, pomimo, że teoretycznie Ramzez jest odcięty od morza, to korsarze pojawiający się na morzu śródziemnym na własnych okrętach są w stanie transportować najemników z Hellady na wschodnią część Libii, niekontrolowaną przez Anonhotepa, skąd wojska pomaszerują w stronę Teb oddając się pod dowodzenie młodszego brata.

Oprócz pieniędzy każdego roku, po zakończeniu wojny, te polis, które obstawiły dobrą kartę, z pewnością będzie mogło liczyć na wdzięczność zwycięscy. Oprócz możliwości założenia stałych emporiów handlowych, które będą zmniejszały cenę nabywanych towarów i zwiększały cenę sprzedawanych do Egiptu dóbr, w zależności od wielkości udzielonego wsparcia, będziemy mogli odebrać sobie wdzięczność Faraona w towarach, na których w Egipcie nie zbywa. W tej chwili jednak, jakikolwiek handel jest niemożliwy - wszystkie wysiłki idą na zniszczenie drugiej strony.

Kapitulacja, śmierć i rebelia - te trzy słowa wystarczą by opisać w skrócie co działo się w tym roku w Egipcie Północnym. Nie dość, że żadne polis nie zdecydowało się na wysłanie do Anonhotepa najemników, to jeszcze dosłano ich więcej Ramzezowi. W pewnym momencie, pod oblężoną twierdzą Memfis znajdowało się więcej wojsk greckich niż było łącznie zbrojnych Egipcjan po obu stronach konfliktu. Memfis nie broniło się jednak długo. Po kilku próbach szturmu twierdza skapitulowała wobec tak wielkiej siły nieprzyjaciela. Greccy najemnicy nie zamierzali jednak oszczędzać poddającego się garnizonu. Załogę wycięto w pień po czym wojska greckie rozlały się po ujściu Nilu. Do ostatniej próby oporu doszło w pół drogi do Mendes niedaleko przeprawy przez rzekę. Wojskami Dolnego Nilu dowodził sam Anonhotep. Wbrew wszelkim przypuszczeniom zwycięstwo wcale nie okazało się tak proste, jak można by było przypuszczać. Powodem tego były rydwany, które przy pierwszym uderzeniu spustoszyły szeregi głównie lekkozbrojnych piechurów greckich i łuczników. Łucznicy Anonhotepa na rydwanach mieli łatwy cel w stratowanych właśnie grekach, którym długie noże przypięte do kół poobcinały nogi. Szczęściem dla sił helleńsko-egipskich, oddziały zbrojnych we włócznie Thorakitai z Troi i Heiraksei zatrzymały krwawą szarżę. Potem było już tylko krótkie starcie i pogoń za uciekającym wrogiem. Nim tylko Anonhotep zdołał wrócić do stolicy, w jego pałacu czekali już "wierni" doradcy, którzy zaszlachtowali biednego uzurpatora. 

Ramzez został zatem Faraonem i urządzając wielką inbę koronował się oficjalnie na jedynego władcę Egiptu. Korona północy i południa została z powrotem połączona, a syn boga Ra, wdzięczny swoim dobroczyńcom, jest teraz skory wypłacić zasługi. Efektem wojny jest jeszcze jedna, niespodziewana rzecz - korsarze transportujący do Libii najemników dla Ramzeza, wobec tak dużej ilości wysyłanych żołnierzy, mieli ręce zaciśnięte na wiosłach dzień i noc. Sowicie opłacani doszli do takiej potęgi, że założyli na Ikarii stałą siedzibę. Korsarze mogą być solą w oku nie tylko podróżujących kupców, ale i ludności zamieszkałej na nadbrzeżnych prowincjach...