Antygoneia

Mówi się, że parę dekad temu, gdy jeszcze trwały wieki ciemne, w pewnej osadzie greckiej, jeden z pasterzy imieniem Antygon podczas wypasu owiec postanowił na chwilę odpocząć pod drzewem, wiedząc, że był na jednych z niewielu ziem na których wilków nawet nie było. Chwila odpoczynku została jednak przerwana przez wizję zesłaną mu przez boginię, która jednak nie wyjawiła swojego imienia. Ów bogini twierdziła, że te ziemie zostaną wkrótce zgubione i Antygon musi zebrać swoich ludzi i ruszyć do ziem, które zostały im obiecane. Obudziwszy się, Antygon zapadł w zadumę. Mógł to być oczywiście tylko sen, ale jeśli jednak to rzeczywiście zaszczyciła go swoimi słowami istota wyższa (Antygon sądził, że była to Atena), to należało jak najszybciej podjąć działania. Po namyśle Antygon zerwał się i ruszył do swojej wioski by przekonać rodaków do wyprawy. Ponieważ był to człowiek charakteryzujący się wielką charyzmą, intelektem i potężną budową ciała, udało mu się zebrać wszystkich swoich ludzi i wyruszyć w nieznane – tak jak powiedziała bogini.

Długo trwała ich wędrówka, a wieści opowieści o wyczynach Antygona i jego ludzi można by całe zwoje spisać. Najważniejsze z wydarzeń zostało jednak opisane poniżej:

Otóż lud Antygona zatrzymał się z ruinach miasta w Macedonii, którego nazwę na zawsze pochłonęły wieki ciemne. Mieli jedynie przeczekać zimę, ale okazało się, że lokalna ludność, z którymi prowadzono drobną wymianę, od dłuższej chwili zaczęła dostrzegać niepokojące zdarzenia: głosili plotki o znikających wioskach, o myśliwych, których znajdywano martwych w lesie i o strasznych chorobach, na które zapadała zwierzyna trzodna. Z początku opowieści te budziły niepokój, ale gdy wreszcie odkryto, kto za tymi nieszczęściami stoi, niepokój zamienił się w strach, a potem w panikę. Okazało się, że okolicę terroryzowało stado satyrów, prowadzone przez ogromnego minotaura. Mimo, że miejscowi nie ufali za bardzo przybyszom, to jednak dostrzeżono, że byli oni lepiej zorganizowani i uzbrojeni, zatem wkrótce obóz ludzi Antygona powiększył się znacznie o uchodźców. Początkowo lud Antygona nie był chętny, by podejmować działania. W końcu mieli tu tylko przeczekać zimę, a potem znowu wyruszyć i na zawsze zostawić te tereny. Sam Antygon jednak czuł w głębi serca, że nie powinien zostawiać tak ludzi potrzebujących - byłoby to nie tylko nieetyczne, ale i niereligijne. Jako więc najsilniejszy i najbardziej doświadczony z gromady zadecydował się zabić potwory. Wybrano więc 20 najsilniejszych mężczyzn, którzy mieli mu towarzyszyć i doposażono ich w najlepszą broń jaką posiadano na stanie. Po błogosławieństwach i pożegnaniach, wyruszono by ubić bestyię.


Wyprawa wróciła dopiero po siedmiu dniach. Szło w niej tylko ośmioro ocalałych, ale głowa bestyi wysoko widniała przybita na włóczni. Rannych opatrzono, umarłych opłakano, a następnie przystąpiono do świętowania. Siedząc na honorowym miejscu, adorowany Antygon wpadł podczas uroczystości w zamyślenie - może przepowiednia wyśniona przez niego mówiła o tej krainie? Nie jest to ziemia jaką sobie wyobrażał, jednak trudno, aby jego ludzie doznali cieplejszego przyjęcia, zwłaszcza teraz, gdy okoliczni mieszkańcy dosłownie zawdzięczają mu życia. Wkrótce po uroczystościach zebrano wszystkich współplemieńców Antygona, ażeby wspólnie podjąć decyzję. Powiada się, że dyskutowano całą noc i dopiero nad ranem ogłoszono: Antygon wraz ze swoimi ludźmi zostają na stałe w mieście, które od ku pamięci ostatnich zdarzeń zwać się miało Antygoneią.



Wiele wiosen później, gdy Antygoneia powoli stawała się dominującym centrum ludzkiej władzy w regionie, podczas jednego z projektów budowlanych, robotnicy natrafili na zasypaną piwnicę. Gdy Antygon został wezwany by osobiście zbadać sytuację, odkrył, że pomieszczenie zawierało skarb, który według Antygona cenniejszy był od złota – parę zwojów zawierających pisma wielkich filozofów sprzed ciemnych wieków. Antygon spędził wiele dni i nocy studiując te pisma i doszedł do wniosku, że sztuka o mądrości, jaką jest filozofia musi zostać ponownie wprowadzona do świata ludzi. Powiada się, że od tego czasu biesiady w domu Antygona coraz mniej przypominały przyjęcia, a bardziej długie dyskusje nad możliwościami poznania i etyką. Po niedługim czasie sam nawet zaczął pisywać własne dzieła, a u swoich synów i wnuków zaczął rozwijać ten sam popęd do mądrości, który nim już owładnął. Od tego czasu przyjęło się, że królowie macedońscy tradycyjnie powinni być obyci w arkanach starożytnej sztuki mądrości.

Lata mijały a Antygoneia rosła i rosła w siłę. Szybko także rozprzestrzeniła swoje wpływy poza swoje najbliższe otoczenie, aż po większość południowej Macedonii. Wkrótce przyszedł dla Antygona czas na rozstanie się z tym światem. Heros zmarł w nocy we własnym łóżku z dziełem Platona w ręku. Po Antygonie władzę w mieście przejął jego syn – Lizymarch, który rządził lat piętnaście. Rządy Lizymarcha wiązały się ze stabilizacją kraju, zaprowadzeniem ważnych reform rolnych i dalszym rozwojem samej Antygonei. Lizymarch zginął w walce podczas starcia z bandą centaurów, która przeprowadziła rajd na granice królestwa, niecałe kilka miesięcy temu. Obecnie królem zostaje Kassander - człowiek uczący się pod okiem swojego dziadka i ojca do bycia mądrym i sprawiedliwym królem, ceniącym sobie własną cnotę i bezpieczeństwo poddanych. Czy takim się jednak okaże? To wiedzą jedynie bogowie.




W mieście panuje monarchia, a rządzący król jest z dynastii pochodzącej od Antygona, która na jego cześć została nazwana Antygonidami. Starym zwyczajem jest, aby król wybrał następcę spośród jego męskich potomków, jednak jeśli taki wybór nie nastąpi, wtedy tytuł dziedziczy najstarszy syn Króla. Według jednak starych macedońskich tradycji, podtrzymywanych i tutaj, król nie rządzi Macedończykami, a rządzi dla Macedończyków. Aby utrzymać władzę, król musi więc w pewien sposób słuchać głosu ludu.

Rada królewska jest ograniczona do zarządców i doradców wybieranych głównie przez króla, a ich rola to głównie doradzanie monarsze. Organem natomiast mającym udział w rządach jest synedrion – zgromadzenie wybieranych obywateli miasta, które przedstawia królowi potrzeby jego ludzi, pomaga w zarządzaniu państwem, a ich zgoda jest wymagana w kwestii najważniejszych spraw państwa. W synedrionie jest około 30 miejsc (ta liczba nie jest do końca uregulowana), które zajmują głównie arystokraci i przedstawiciele biedniejszych warstw społecznych, ale są też oficerowie wojskowi oraz jedna osoba nominowana przez króla, która przewodniczy obradom.



Antygoneię oraz ziemie jej podległe zamieszkują ludzie, którzy określają siebie jako Macedończycy. Nie oznacza to jednak, że nie poczuwają się do bycia Hellenami, wręcz przeciwnie. Powszechnie uważa się, że Macedończycy to jeden z ludów helleńskich, którzy są jednak mężniejsi, wytrwalsi i bardziej wojowniczy od swoich kuzynów z południa. Ciężko się zresztą temu dziwić, skoro według mitów pochodzą oni od samego Heraklesa, a Macedonia zawsze pełniła funkcję „tarczy Hellady” przed Trakami, Persami czy przed satyrami, centaurami i innymi dziwactwami osiadłymi obecnie w Tracji.

Macedończycy to tradycyjnie ludzie trudniący się rolą, czemu sprzyjają duże i żyzne równiny umiejscowione w Macedonii. W kwestii różnic ekonomicznych, to społeczeństwo nie odstaje jakoś szczególnie od reszty Hellenów, a więc główne grupy społeczne to: arystokracja, ubożsi mieszkańcy miasta oraz rolnicy z prowincji. Każda grupa ma inne zadania i obowiązki, chociaż oficjalnie względem prawa wszyscy są równi (nie licząc oczywiście niewolników).



Dla Macedończyków, bogowie są nieco mniej „ludzcy”, na przykład Herę mniej postrzega się jako zazdrosną kobietę, o zmiennych nastrojach, a bardziej jako wierną żonę i przykładną matkę (mity o wyrzuceniu Hefajstosa za brzydotę widocznie nie przetrwały wieków ciemnych) albo Dionizosa, który jest mniej hedonistyczny, a bardziej uczy rozsądnego korzystania z każdej chwili w życiu. Te zmiany są prawdopodobnie uwarunkowane rozwojem filozofii, co w konsekwencji również sprawia, że jest ona związana z religią. Sam Antygon zwykł mówić zresztą, że „filozofia nie jest zaprzeczeniem religii, ale jej dopełnieniem”. Jest to jednak dziedzina, która na razie nie wiele wychodzi poza królewski dwór.



Pewnego razu Lizymarch przechadzał się ulicami Antygonei, chcąc nacieszyć oczy rozwojem miasta. W pewnym momencie jednak usłyszał za sobą zamieszanie, a gdy się obrócił, jego przyboczny trzymał za rękę młodego chłopca, który najwidoczniej próbował coś ukraść królowi. Chłopak zapytany przez króla o imię odpowiedział Krateros, a na pytanie dlaczego kradł, padła odpowiedź, że został bez rodziców, więc to jego jedyna możliwość zdobycia czegoś na jedzenie. Lizymarch namyślił się chwilę i złożył chłopcu propozycję – jeśli bez oporu zniesie karę przewidzianą przez prawo za próbę kradzieży, to będzie mógł dziś zjeść posiłek z jego synami. Krateros zgodził się i po otrzymaniu paru chłost został zabrany do królewskiego pałacu. Po pewnym czasie Lizymarch zadecydował się go adoptować i od tamtej chwili Kasander wychowywał się u boku królewskich synów. Nie do końca wiadomo, dlaczego Lizymarch wybrał akurat tego chłopca na wychowanka, jedni mówią o szczęściu, drudzy o współczuciu, a jeszcze inni o intuicji. Faktem jest jednak, że pod okiem królewskich nauczycieli Krateros wyrósł na pięknego, sprytnego, ale przede wszystkim niezwykle silnego młodzieńca. Co ważne jednak, postura i siła idą u niego w parze z dobrze ukształtowanym umysłem, a Lizymarch często korzystał z jego umiejętności nie tylko jako wojownika, ale przede wszystkim jako doradcy i zarządcy, który dobrze zna Antygoneię i jej mniej reprezentacyjne dzielnice. Niektórzy nawet twierdzą, że to on jest właśnie architektem gwałtownego rozwoju miasta. Krateros towarzyszył również Lizymarchowi w jego ostatnim starciu z potwornymi stworzeniami i to on oznajmił miastu smutną wieść o śmierci króla.  

Mapa:

Podanie jest gotowe

Akceptacja

Filozofia... większość Greków zapewne w ogóle nie wie co to jest miłość mądrości. To starożytni, których czytywał Antygon, położyli pod naszą cywilizację duchowe podwaliny. Co prawda, nie znamy jeszcze sposobu jak moglibyśmy wykorzystać zdobytą wiedzę, ale jeśli nagromadzimy jej więcej, z pewnością coś wymyślimy. Możliwe zresztą, że dokona tego znany i lubiany Krateros, którego nasi nauczyciele rozwijali w duchu kalokagatii.

Krateros zaczyna z 2 poziomem umiejętności siła i spryt
Gracz zaczyna z pulą 23 Punktów Helleńskich