by Sadzio Sro Gru 30, 2020 6:14 pmKrólestwo Połabskie
Historia
Po zapaści cywilizacyjnej spowodowanej katastrofalną epidemią Czarnej Śmierci na Połabiu zapanował chaos. Niemiecka administracja całkowicie się załamała, a razem z nią niemiecka kolonizacja. Miasta, grody i fortyfikacje opustoszały, ludność germańska w panice uciekała z powrotem na zachód. A po wielu latach ciemności ich miejsce sprawiedliwie ponownie zajęli Słowianie Połabscy - opuścili oni puszcze oraz pustkowia i ustanowili na tych terenach swoje władztwo. Przewodził im Wojmir, wspierany przez kapłanów wydawałoby się dawno zapomnianych słowiańskich bogów, a za nimi wszystkimi ruszały słowiańskie masy. Za swoją siedzibę Wojmir obrał znajdująca się na północy, opuszczoną od dawna Radogoszcz. Wojmirscy wojowie i pospolite ruszenie szybko zaprowadziły w okolicy ład, a po jednej okolicy przychodziła pora na kolejna. Panowanie słowiańskiego króla rozszerzało się na zachód, na wschód i przede wszystkim na południe. Wkrótce niemal całe Połabie znalazło się pod jego panowaniem. Zjednoczenie połabskich plemion uwieńczone zostało ogromną ucztą w Radogoszczy, a w noc po uczcie Wojmir nieszczęśliwie zmarł. Zebrani przedstawiciele z całego królestwa dnia następnego nowym królem ogłosili jego syna, Niklota.
Ustrój, administracja i gospodarka
Na czele państwa stoi król który rezyduje w Radogoszczy. Radą służą mu kapłani ze znajdującej się w mieście świątyni Swarożyca oraz Starszyzna Połabia - rezydująca w stolicy grupa mędrców którzy wielokrotnie mieli okazje wykazać się swoimi umiejętnościami. W teorii jego władza jest nieograniczona, w praktyce jednak władca stosować się musi do większości aspektów barbarzyńskiego prawa zwyczajowego. Szczególną świętością otoczona jest ziemia uprawna należąca do słowiańskich włościan.
Kraj zamieszkany jest przez wiele plemion, ich znaczenie jednak drastycznie zmalało. Aktualnie w kraju najbardziej liczą się województwa. Województwa składają się z kilku prowincji. Na czele województwa stoi wojewoda wyznaczony przez króla. Zadaniem wojewody w czasie pokoju jest utrzymanie lokalnej administracji, utrzymanie infrastruktury zbieranie podatków oraz nadzorowanie wszelkich działań wyznaczonych przez króla jak fundacje miast lub wsi. W czasie wojny wojewoda natomiast przewodzi słowiańskiemu pospolitemu ruszeniu - zazwyczaj do czasu połączenia się z armią królewską.
Słowianie połabscy zamieszkują głównie we wsiach zwanych opolami i siołami. Opole to okrągła wieś z placem w środku i zazwyczaj otoczona palisadą wewnątrz której mieszkają włościanie i trzymają w niej zwierzęta. Opole otoczone jest polami uprawnymi i lasami. Sioła to wszelkie inne wsie, także okrągłe, nieposiadające jednak palisad. Stanowią one większość wsi gdy opola stanowią jednak jednostki. Pola uprawne i lasy użytkowane są wspólnie przez całą wieś, każda rodzina ma jednak swój własny kawałek o który się troszczy. Sioła i opola płacą podatki urzędnikom wojewody, te następnie służą lokalnej administracji, a to co zostanie zostaje przekazane do skarbu królewskiego. Ziemia na Połabiu jest święta i wszelkie spory o nią są sprawą priorytetową, a kary za próby zagarnięcia czyjejś ziemi są duże. Sprawiedliwość wymierzana jest zazwyczaj przez okoliczną ludność, a sprawy naruszenia prawa zwyczajowego rozpatrywane są na wioskowych wiecach. Znawcami prawa jest zawsze obecna, nieważne jak liczna, starszyzna. Król Wojmir za swojego życia spisał jednak prawo zwyczajowe słowian połabskich i rozpowszechnił je po całym królestwie - znaczenie starszyzny nadal jest jedna wielkie i to oni zazwyczaj przewodzą obradom wiecu. W razie niemożliwości dojścia do konsensusu, albo w razie poczucia niesprawiedliwości w związku z wyrokiem wiecu, ludność może zwrócić się zawsze do wojewody lub do króla.
Armia składa się zazwyczaj z dwóch elementów - stałą drużynę wojów skupioną wokół osoby króla i finansowaną ze skarbca. Jej odnogami można nazwać nieliczne przyboczne gwardie wojewodów które robią także za nadzwyczajne siły wymierzania sprawiedliwości. Drugim elementem jest zwyczajne pospolite ruszenie Słowian.
Religia
Religia Słowian ma bardzo luźną strukturę organizacyjną, a nawet można mówić o jej braku. Najważniejszymi czynnikami jest po prostu ilość wiernych oraz autorytet jakim cieszy się dane bóstwo oraz jego miejsca kultu.
W hierarchii najwyższym bóstwem jest Swaróg, niebiański kowal który w Słońcu jako swojej kuźni wykuł znany nam świat. Uosobienie niebiańskiego ognia. Kult Swaroga silny jest tak samo równomiernie na całym Połabiu. Swaróg posiada czterech synów - dwóch rodzonych, dwóch przybranych.
Pierwszym z rodzonych synów jest Swarożyc, zwany także Radogostem, patron wojów i niszczycielskiego ognia ziemskiego. Centrum kultu Swarożyca znajduje się w stolicy Królestwa, Radogoszczy. Jego kult jest najmocniejszy na północno-zachodniej części Królestwa, czczą go także wszyscy wojowie.
Drugim z rodzonych synów Swaroga jest Dażbóg, opiekun ogniska domowego i uprawy roli. Czci się go równomiernie w całym Królestwie.
Swaróg posiada także dwóch synów przybranych - są nimi Białobóg i Czarnobóg. Białobóg jest bogiem uosabiającym ogólne szczęście i pomyslnośc, Czarnobóg natomiast jest bogiem uosabiającym ogólny pech i nieszczęście. Ich kult istnieje jakby na uboczu głównego nurtu wierzeń i traktowany jest z mniejszą powagą. Białobóg posiada swoich kapłanów, Czarnobóg nie posiada - niektórzy ludzie składają mu jednak ofiary w intencjach mając zesłanie nieszczęścia na swoich wrogów. Nie jest to zbyt pozytywnie postrzegane w Królestwie - Czarnoboga głównie się przegania.
Ostatnim z większych wzynawanych bogów jest Świętowit, z siedziba kultu w Arkonie na Rugii. Najmocniej wyznawany jest on w północno-wschodniej części Królestwa. Świętowit po części nie jest osobnym bóstwem, a po części jest. Przedstawiany jest jako postać z czterema głowami - trzy głowy symbolizują Swaroga, Swarożyca, Dażboga. Czwarta głowa symbolizuję ich wspólną postać. W Arkonie zamiast czcić każdego boga z osobna, cześć oddaje się właśnie Świętowitowi. Jego kult rozpowszechnił się także w reszcie królestwa jako symbol zjednoczenia Połabia.
To tylko najwięksi bogowie słowiańskich wierzeń - ludność Królestwa wierzy w mniejszych, całkowicie lokalnych bogów, lokalne odmiany wcześniej wymienionych, czczone są siły natury, a składane ofiary mają na celu przebłagiwać leśne demony czy inne południce. Lokalne kulty jednak nie mają takiej siły oddziaływania jak te głównego nurtu, a i kapłani Swaroga i reszty panteonu skutecznie zwalczają wszelkie demony i potwory.
Historia
Po zapaści cywilizacyjnej spowodowanej katastrofalną epidemią Czarnej Śmierci na Połabiu zapanował chaos. Niemiecka administracja całkowicie się załamała, a razem z nią niemiecka kolonizacja. Miasta, grody i fortyfikacje opustoszały, ludność germańska w panice uciekała z powrotem na zachód. A po wielu latach ciemności ich miejsce sprawiedliwie ponownie zajęli Słowianie Połabscy - opuścili oni puszcze oraz pustkowia i ustanowili na tych terenach swoje władztwo. Przewodził im Wojmir, wspierany przez kapłanów wydawałoby się dawno zapomnianych słowiańskich bogów, a za nimi wszystkimi ruszały słowiańskie masy. Za swoją siedzibę Wojmir obrał znajdująca się na północy, opuszczoną od dawna Radogoszcz. Wojmirscy wojowie i pospolite ruszenie szybko zaprowadziły w okolicy ład, a po jednej okolicy przychodziła pora na kolejna. Panowanie słowiańskiego króla rozszerzało się na zachód, na wschód i przede wszystkim na południe. Wkrótce niemal całe Połabie znalazło się pod jego panowaniem. Zjednoczenie połabskich plemion uwieńczone zostało ogromną ucztą w Radogoszczy, a w noc po uczcie Wojmir nieszczęśliwie zmarł. Zebrani przedstawiciele z całego królestwa dnia następnego nowym królem ogłosili jego syna, Niklota.
Ustrój, administracja i gospodarka
Na czele państwa stoi król który rezyduje w Radogoszczy. Radą służą mu kapłani ze znajdującej się w mieście świątyni Swarożyca oraz Starszyzna Połabia - rezydująca w stolicy grupa mędrców którzy wielokrotnie mieli okazje wykazać się swoimi umiejętnościami. W teorii jego władza jest nieograniczona, w praktyce jednak władca stosować się musi do większości aspektów barbarzyńskiego prawa zwyczajowego. Szczególną świętością otoczona jest ziemia uprawna należąca do słowiańskich włościan.
Kraj zamieszkany jest przez wiele plemion, ich znaczenie jednak drastycznie zmalało. Aktualnie w kraju najbardziej liczą się województwa. Województwa składają się z kilku prowincji. Na czele województwa stoi wojewoda wyznaczony przez króla. Zadaniem wojewody w czasie pokoju jest utrzymanie lokalnej administracji, utrzymanie infrastruktury zbieranie podatków oraz nadzorowanie wszelkich działań wyznaczonych przez króla jak fundacje miast lub wsi. W czasie wojny wojewoda natomiast przewodzi słowiańskiemu pospolitemu ruszeniu - zazwyczaj do czasu połączenia się z armią królewską.
Słowianie połabscy zamieszkują głównie we wsiach zwanych opolami i siołami. Opole to okrągła wieś z placem w środku i zazwyczaj otoczona palisadą wewnątrz której mieszkają włościanie i trzymają w niej zwierzęta. Opole otoczone jest polami uprawnymi i lasami. Sioła to wszelkie inne wsie, także okrągłe, nieposiadające jednak palisad. Stanowią one większość wsi gdy opola stanowią jednak jednostki. Pola uprawne i lasy użytkowane są wspólnie przez całą wieś, każda rodzina ma jednak swój własny kawałek o który się troszczy. Sioła i opola płacą podatki urzędnikom wojewody, te następnie służą lokalnej administracji, a to co zostanie zostaje przekazane do skarbu królewskiego. Ziemia na Połabiu jest święta i wszelkie spory o nią są sprawą priorytetową, a kary za próby zagarnięcia czyjejś ziemi są duże. Sprawiedliwość wymierzana jest zazwyczaj przez okoliczną ludność, a sprawy naruszenia prawa zwyczajowego rozpatrywane są na wioskowych wiecach. Znawcami prawa jest zawsze obecna, nieważne jak liczna, starszyzna. Król Wojmir za swojego życia spisał jednak prawo zwyczajowe słowian połabskich i rozpowszechnił je po całym królestwie - znaczenie starszyzny nadal jest jedna wielkie i to oni zazwyczaj przewodzą obradom wiecu. W razie niemożliwości dojścia do konsensusu, albo w razie poczucia niesprawiedliwości w związku z wyrokiem wiecu, ludność może zwrócić się zawsze do wojewody lub do króla.
Armia składa się zazwyczaj z dwóch elementów - stałą drużynę wojów skupioną wokół osoby króla i finansowaną ze skarbca. Jej odnogami można nazwać nieliczne przyboczne gwardie wojewodów które robią także za nadzwyczajne siły wymierzania sprawiedliwości. Drugim elementem jest zwyczajne pospolite ruszenie Słowian.
Religia
Religia Słowian ma bardzo luźną strukturę organizacyjną, a nawet można mówić o jej braku. Najważniejszymi czynnikami jest po prostu ilość wiernych oraz autorytet jakim cieszy się dane bóstwo oraz jego miejsca kultu.
W hierarchii najwyższym bóstwem jest Swaróg, niebiański kowal który w Słońcu jako swojej kuźni wykuł znany nam świat. Uosobienie niebiańskiego ognia. Kult Swaroga silny jest tak samo równomiernie na całym Połabiu. Swaróg posiada czterech synów - dwóch rodzonych, dwóch przybranych.
Pierwszym z rodzonych synów jest Swarożyc, zwany także Radogostem, patron wojów i niszczycielskiego ognia ziemskiego. Centrum kultu Swarożyca znajduje się w stolicy Królestwa, Radogoszczy. Jego kult jest najmocniejszy na północno-zachodniej części Królestwa, czczą go także wszyscy wojowie.
Drugim z rodzonych synów Swaroga jest Dażbóg, opiekun ogniska domowego i uprawy roli. Czci się go równomiernie w całym Królestwie.
Swaróg posiada także dwóch synów przybranych - są nimi Białobóg i Czarnobóg. Białobóg jest bogiem uosabiającym ogólne szczęście i pomyslnośc, Czarnobóg natomiast jest bogiem uosabiającym ogólny pech i nieszczęście. Ich kult istnieje jakby na uboczu głównego nurtu wierzeń i traktowany jest z mniejszą powagą. Białobóg posiada swoich kapłanów, Czarnobóg nie posiada - niektórzy ludzie składają mu jednak ofiary w intencjach mając zesłanie nieszczęścia na swoich wrogów. Nie jest to zbyt pozytywnie postrzegane w Królestwie - Czarnoboga głównie się przegania.
Ostatnim z większych wzynawanych bogów jest Świętowit, z siedziba kultu w Arkonie na Rugii. Najmocniej wyznawany jest on w północno-wschodniej części Królestwa. Świętowit po części nie jest osobnym bóstwem, a po części jest. Przedstawiany jest jako postać z czterema głowami - trzy głowy symbolizują Swaroga, Swarożyca, Dażboga. Czwarta głowa symbolizuję ich wspólną postać. W Arkonie zamiast czcić każdego boga z osobna, cześć oddaje się właśnie Świętowitowi. Jego kult rozpowszechnił się także w reszcie królestwa jako symbol zjednoczenia Połabia.
To tylko najwięksi bogowie słowiańskich wierzeń - ludność Królestwa wierzy w mniejszych, całkowicie lokalnych bogów, lokalne odmiany wcześniej wymienionych, czczone są siły natury, a składane ofiary mają na celu przebłagiwać leśne demony czy inne południce. Lokalne kulty jednak nie mają takiej siły oddziaływania jak te głównego nurtu, a i kapłani Swaroga i reszty panteonu skutecznie zwalczają wszelkie demony i potwory.
